En, om maar met de deur in huis te denderen, ga ik er vier van die vergeten schrijvers opnoemen: Roothaert, Coolen, Kortooms en Havank. Er zijn er veel en veel meer, hoor, zoals Du Perron, ene Ter Braak en misschien zelfs een Roelants onder andere. Die drie zijn geheel terecht vergeten, maar ook schrijvers als Beets en Conscience en zo zijn vergeten, maar dat dan geheel onterecht, en zo, maar ik wil geen levenswerk van mijn Blogjes maken, dus ik beperk me even tot deze vier!
Van die vier waren Roothaert, Coolen en Kortooms alle drie Brabanders, allen (bijna) afkomstig uit de Peel, waar veel van hun werken ook spelen. Deze drie hebben allen een enorm oeuvre geschreven, waarvan minstens een van hun boeken verfilmd is. Van Roothaert kennen we: "Dr. Vlimmen", een prachtig verhaal over een niet gelovige dierenarts in een fel katholieke streek, Coolen schreef het prachtige en ook nog eens spannende: "Dorp aan de rivier", ook al over zo een niet gelovige katholiek en Kortooms schreef zijn humoristische werken over mensen in de Peel, ik noem alleen maar even "Beekman en Beekman", maar ook van hem is bijvoorbeeld: "Help de dokter verzuipt" verfilmd.
Havank is overigens nooit verfilmd, maar wat niet is? Havank is overigens een geboortige Fries, uit Leeuwarden, maar niet steil, nee, integendeel. De vier zijn 'generatie' genoten van elkaar. Ze zijn allen geboren tussen 1896 en 1914 en drie van hen stierven tussen 1961 en 1967. Kortooms, die wat jaren jonger was, stierf overigens in 1999. Het is bekend dat Roothaert en Havank elkaar kenden, maar ik ga der effe vanuit, dat, in de toen nog niet zo grote kring van de hedendaagse Palmentjes en Thomeesetjes en zo, die mannen elkaar allemaal wel eens ontmoet zullen hebben. Alle vier kregen ze soms wel eens een grote en stevige dorst, luidt het verhaal, dus zullen ze elkaar wel eens op het Boekenbal zijn tegen gekomen.
Om even te beginnen bij Havank, dat is een pseudoniem van Hans van der Kallen, die Fries, weet je nog, hij had een groot oeuvre van detective verhalen. Die verhalen gingen over: 'De Schaduw', een merkwaardige, een hoogst merkwaardige, hoofdinspecteur van de Surete Nationale, de Franse Geheime Dienst. In den beginne, waren de verhaaltjes nogal haastig en nogal flauw, maar later werden ze steeds meer spannend. Hij schreef ongeveer dertig van de 'romans' rond zijn hoofdpersoon, de heer C.M.M. Charlier, de Schaduw dus.
Niets ten nadele van detective verhalen, ik herlees zijn boekjes, momenteel zo in de donkere dagen rond kerst, met graagte en plezier, maar ja, het zijn Philip Kerr verhalen, zeg maar. Plezant en amusant, maar niets verder.
Van Roothaert ben ik een dikke fan. Ik heb zijn: 'Spionage in het Veldleger' en zijn 'De vlam in de pan' met veel plezier en met veel spanning gelezen. (Dat als tweede genoemde boek is een felle aanklacht tegen de staat van het NL leger in de meidagen van '40. Hij werd daarop later fel veroordeeld, maar hij had, natuurlijk, helemaal gelijk. Lees dat boek, liefhebbers van de NL historie over onze tweede wereldoorlog geschiedenis en lees over het verraad dat onze soldaten en marine mensen toen is aangedaan.)
Hij, Roothaert, heeft meerdere detectives geschreven, waaronder 'Onbekende dader' en 'Onrust op Raubrakken'. Ik heb nog een aantal van zijn boeken klaar liggen voor een volgende vakantie. Waaronder: 'Villa Cascara' en 'De wenteltrap'.
Kortooms is een beetje een onbekende, voor mij. Ik las Beekman en Beekman als kind en genoot van de humor uit die boeken. Ik las nog wat meer en ja, het was wat gein en zo. Zoals Havank detectives schreef, zo schreef Kortooms leuke en lollige, vooral dat,boeken en verhalen over De Peel. Ik heb zijn dorp en zijn monument gezien in Deurne en ja, het was aangenaam om te zien en de tekst te lezen.
Antoon Coolen is natuurlijk een geweldige schrijver van de meest 'literaire' boeken over het gewone volk van de Peel. Zijn meest bekende boek, verfilmd, zoals ik al schreef, is 'Dorp aan de rivier'.
Ik zag die film, op de tv, toen ik een jaar of twaalf was en die maakte enorme indruk. Ik zag de scene voor me waarin een mevrouw een bonte handdoek van het hoofd werd gepakt en.. nee, nee, nee, lees het. Het boek maakte, na vijftig jaar, nog steeds indruk, eerlijk is eerlijk.
Over dat laatste boek, dat Dorp en zo, heb ik al eens geschreven, nu ja, als een zij stapje dan. Die Coolen schreef over een bepaalde arts, ene Hendrik Wiegersma. Die arts was een man naar mijn hart. "Alles voor mijn patiënten", luidde zijn devies en hij waagde de meest ingewikkelde daden om zijn patiënten te helpen, te redden. Maar goed, het was een Peelse held. Hij had een sjiek herenhuis in Deurne met een fraaie tuin en een mooie bongerd. Een van zoons, Frigo Wiegersma maakte jaren en jaren later daar een gedicht over: 'Langs het tuinpad van mijn vader.' Zijn partner Wim Sonneveld zong dat lied, kreeg er bijna een Oscar voor.
Ik ken dat tuinpad, ik heb het, met de racefiets in de hand bezocht en ik heb heel, heel hardop dat fraaiste lied van Sonneveld gezongen.
In die buurt vond niemand het merkwaardig, of hoogst merkwaardig, geloof ik!
=mochten jullie, lieve en trouwe lezers en lezeressen verder willen in een werkgroepje of zo, laat het me weten, ik wil altijd wel over boeken en schrijvers oh'en=
Geen opmerkingen:
Een reactie posten