Een ontruiming 1

Er zijn vreselijke dingen die er kunnen gebeuren in je leven. Da's niks nieuws, dat weten we allemaal. Op de eerste plaats komen (volgens de statistieken, maar dat kun je zelf ook verzinnen) natuurlijk ziektes (van jezelf of van familie/vrienden/collegae) en sterfgevallen, gevolgd door scheidingen, verbroken relaties of, maf genoeg, een verhuizing. Dat schijnt in het rijtje van 'traumatische ervaringen' ook heel hoog te staan. Ik, en de meesten, wat oudere lezers van dit Blog natuurlijk ook, hebben dat allemaal wel eens, of vaak of te vaak meegemaakt. (dat, zie het vorige rijtje) Erg, treurig en het schiet pijlen af op onze geest en slaat wonden in ons masker van mens zijn. Maar, het gekke van de menselijke geest is dat mensen dat allemaal weer 'plaats kunnen geven', God, ik haat deze Libelle/Viva/Margriet taal, maar het is wel zo. De vrij recente dood van mijn ouwe gabber Jan heb ik ook 'plaats kunnen geven'. Mijn derde boek De Berg kwam net uit en ik heb zijn naam gelukkig voor de verschijningsdatum nog in de 'opdracht' kunnen zetten. Goh, man wat ben je weer eens sombermans, zeggen jullie nu. Wat doe je weer vreselijk negatief. Nee, helemaal niet, hoor. Ik ben niet aan het chagrijnen, maar ik moest even een intro doen voor het verhaal dat ik jullie even wil voorschotelen. Want: op je werk zit je natuurlijk ook met erge dingen. Voorbeelden te over, kijk maar even in je herinneringen: Blotenchef, but collegae, bankerweer, but vracht, blerezooi in de winkel et cetera. lees voor B een K) Goed, dit gezegd hebbende kom ik uit op een voor mij en mijn (toenmalige collegae) nogal traumatiserende, in elk geval heel vervelende ervaring. We moesten, op een vrijdagmiddag rond twee uur, het drukste moment van de week voor een super ongeveer, de hele zaak ontruimen! (Ik begrijp heel goed dat een overval of diefstal met geweld veel traumatiserender is voor de betrokkenen. Het rare daarbij is dat zoiets heel 'lokaal' gebeurt, aan de kassa of zo en dat de collegae die achter in de winkel werken het pas door krijgen als de politie, zeg maar in het kort, in het pand verschijnt.) Er was geen brand of zo die keer, maar er was een 'total electric failure', zoals mijn Marine taal dat zo fraai, in duidelijk Nederlands, altijd verwoorde. Daar wordt je niet blij van, trap ik even een deur in. Als die toestand ontstaat vallen alle, maar dan ook alle, elektrische systemen uit. Daar heb je er niet zoveel van in een winkel, maar dan heel anders. Kijk, der valt wel eens een zekering uit, bij je koel- of vries groep. Vervelend zat, da's eeen hoop extra werk, spullen uit dat vak of schap maar met een paar winkelwagentjes of een enkele container vol met spulletjes die je dan in de vriescel of in een van de koelcellen zet, daarvan hebben we er drie, trek je je aardig uit de slag. Maar, als alle systemen uit vallen, dan is je probleem extreem groot. Want, met je bederfelijke spullen, kan je geen enkele kant op. Niets doet het meer, geen vriezer, geen koeler, helemaal niets. Scherp rekenende collegae en afdelingschefs zien het lijk al drijven en de bui al hangen: "God wat gaat me dit kosten als derving? Ik moet er niet aan denken! En waar en hoe moet ik al die spullen en bullen af (laten) voeren? Man, dit gaat niks worden!" 'Lichte' paniek breekt uit bij sommige medewerkers en wordt meteen onderdrukt door de wat 'ouderen'. "Rustig blijven, niet in de sores schieten, we gaan alles oplossen", en zo deden wij, de wat ouderen, ons best om de kalmte te bewaren. (Nu is er natuurlijk wel een noodagregaat dat de zaken als diepvries ruimtes en zo overneemt, maar de lichtbronnen blijven duister, of in Marine taal weer: 'zwart licht'.) En dat kalmte bewaren was nodig ook. Maar dat is heel moeilijk en wij, de senioren zeg maar, vonden het ook allemaal niet gemakkelijk om te doen, want: je moet het hele pand ontruimen! Het is, E. en mij, een paar maanden geleden ook eens overkomen dat er een complete stroomuitval was in onze wijk. Alles was uit, niets deed het meer. De tv, de PC, de telefoon, het licht, de koelkast en de wasmachine, nu ja, alles. Ik belde, mobiel, met de helpdesk of het servicepunt of zoiets en kreeg als antwoord op mijn vraag: "Och mijnheer, kijk maar even op onze service site hoe lang de storing gaat duren." Ik vertelde aan de mevrouw dat ik dus geen 'prik' had en dus niet op de site kon kijken. Ze scheen dat raar te vinden, geloof ik. Wij hadden geleerd van vorige incidenten uit de vroegere wijk waar we woonden en hadden kaarsen en zaklantaarns in huis. Maar, ook de centrale verwarming, die op een elektrische pomp werkt: no way. Het werd dus behoorlijk fris in huis. Ik stelde dus aan E. voor om maar eens lekker vroeg naar bed te gaan, 'wink, wink', en dat deden we dus dan maar, van de nood een vreugd makend. Ik zie dat ik mensen heb die dit Blog volgen/lezen. Dank daarvoor! Maar: geef me alsjeblieft ook kritiek. Geef aan wat je But (geintje) vind of wat ik keter (ook een geintje) kan doen. Ik wil dat heel graag horen! Mail me: Lucedith@gmail.com -Later meer-