Mensen, mensen, mensen, wat ben ik druk geweest de afgelopen dagen. Zoals ik in mijn Blog van de tweede november al aangaf voornamelijk met het bewerken van mijn boek De Berg, maar ook was ik zo druk als een klein baasje met het wachten op de bevalling van onze schoondochter.
'Hé? Druk met wachten? Wa's dat nu voor gel..?' hoor ik jullie zeggen, nou ja, denken.
Het zit zo. Onze schoondochter N., (en onze zoon/schoonzoon S.) zijn in hele blijde verwachting van ons tweede kleinkind, dat tevens hun tweede kind is. Ja, de andere drie kinderen gaan allemaal niet zo snel, hebben wij al door.
Nu was N. al bijna veertien dagen geleden "uitgerekend" maar de kleine meid, wat het wordt een jonge dame, wil maar niet tevoorschijn komen. Ze heeft daar binnen natuurlijk een warme en goed beveiligde woning, de kost voor het kauwen en ze hoeft er niet al veel voor te doen, dus de jonge dame vindt het allemaal wel goed zo. 'Nou', zeggen jullie, 'dan hebben jullie toch niks om nerveus over te worden?' Nee, eigenlijk hebben jullie groot gelijk, maar we doen het wel, dat wachten en zenuwachtig worden en we zijn allebei behoorlijk gespannen, E. en ik. (E. staat voor echtgenote, hoor, ze heet geen E. maar ze wil gewoon anoniem blijven.) Enfin, het is dus zo dat we een hele goede band hebben met N. en S., zoon/schoonzoon van ons en vader van de kleine meid. We zien elkaar wekelijks, bellen geregeld en passen een dag in de week op hun eerste, de "erfprins" zeg maar, onze grote, kleine Loek, die we "Loekeman" noemen. Dat doen we eigenlijk al vanaf zijn eerste verjaardag, want het is ook zo'n lekker mannetje. Blond, blauwe ogen, mooi lijfje, goed gebekt en behoorlijk slim en bij de tijd. Maar ja, wat wil je met zo'n opa? ("""")
Die """ staan voor het commentaar van E. die net even langs komt en over mijn schouder mee leest. Ok, ook met zo'n oma! Maar goed, het is en blijft spannend, natuurlijk. Ja, maar wat is nu de link met de Super? Nou nee, die is er eigenlijk niet, of het moet zijn dat ik, toch wel wat gespannen, op elke oproep aansla die ik via het omroepsysteem hoor. Nu ben ik dovig, ik schreef dat al eens, geloof ik? In ieder geval is het zo dat de meiden die de servicebalie beheren de "buiten telefoontjes" binnen krijgen. Ze roepen dan degene op die aan de telefoon moet komen. Maar natuurlijk zijn het niet alleen de binnenkomende oproepen, want er wordt van alles omgeroepen. Je kent die dingen wel: "kassa bij", "vracht is gearriveerd", "collega bij fustband", "groentcollega bij kassa zeven", en dat soort dingen. Zoals gezegd, mijn gehoor is niet meer zo best, niet door ouderdom, natuurlijk, maar gewoon, omdat ik, nou ja, chronisch verkouden ben, denk ik.
Maar iedere keer dat ik een oproep hoor, schiet ik momenteel in de stress stand, want E. zou me, "du moment" ze wat hoorde, op het werk bellen. 'Maar', zeggen jullie nu, 'je hebt toch zeker wel een mobiel? Dat heeft de hele wereld nu en zelfs ouwe knarren als jij.' (bedankt hoor, ik ben nog maar net zestig en dus geen ouwe knar, begrepen!) Sterker nog, ik heb zelfs drie mobiels. Maar: ik houd niet van mobiels op het werk. Ik heb er ooit eens een gassie uitgetrapt omdat hij, als vulploegmedewerker, de hele avond stond/zat/hing te bellen of te sms-en en ik maak het nu nog elke minuut van de werkdag mee dat collegae, ook de "vaste of oudere ploeg", hele dagen met zo'n ding bezig zijn. Het zou mij alleen maar vreselijk afleiden en ik zou me gewoon schuldig voelen. Nee, ik heb geen mobiel op zak, tijdens het werk.
Nu is het ook zo dat dames een iets hogere stemfrequentie hebben dan de mannen, een biologisch verschil en een idem feit. Dat, gecombineerd met de continue achtergrond ruis van elektromotoren voor de koel- en vrieskasten en het "rabarberrabarberraberber" van de klanten en het gepiep van rollende containers enzovoort, maakt dat ik, iedere keer dat ik een vage oproep hoor, vragend naar de servicebalie ren en net zo vaak onverrichter zake terugkom. Goed het blijft spannend en afwachten dus. We hadden N. een dag of zo geleden nog gebeld. Ze voelde zich prima, was opgewekt en aan het stofzuigen en opruimen. Haar "kerels" waren gelukkig even de deur uit, vertelde ze, want ze werd een beetje zenuwachtig van de mannen, momenteel.
Wij begrijpen dat en zijn zenuwachtig met haar.
Oh ja, mijn boek ligt nu bij de uitgever. Het gaat over een club mannen, ik en een zooi vrienden, die de Alpe d' Huez hebben beklommen, de afgelopen zomer. Het is, al zeg ik het zelf, eeen heel mooi boek geworden met fraaie fotos. Ik zal jullie laten weten wanneer het uitkomt en hoe het te bestellen is. Ik zal jullie ook laten weten wanneer de kleindochter uitkomt, gad, wat vulgair, maar ik bedoel het goed.
WSFLASH/NEWSFLASH/NEWSFLASH/NEWSFLASH/NEWSFLASH/NEWSFLASH/NEWSFL
Vanmiddag, om twee uur, is onze kleindochter dan eindelijk ter wereld gekomen. Mia Rosie, heet ze. De juiste maten en gewichten: 3630 gr, en 50 cm. Goh, wat waren E. en ik blij, opgelucht en nieuwsgierig naar de kleine meid. We geven het jonge ouderstel even rust en gaan vrijdag op bezoek. Ik laat het allemaal weten en hopelijk kan ik een foto bijsluiten!
Ja, bedankt voor de gelukwensen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten