Een ontruiming 3

Korte inhoud van het voorafgaande: Ok, jullie blijven bij de les`begrijp ik, dit keer geen maagden en blonde vrouwen en sensuele uitspattingen. Nee, het ging over die ontruiming nadat op een vrijdagmiddag alle 'prik' was uitgevallen. Maar wat te doen als alles is uitgevallen? Ja, ontruimen en de hulpdiensten bellen. Maar eerst alle mensen die niet daadwerkelijk noodzakelijk zijn in de winkel het pand uit zetten. Dat zijn natuurlijk ten eerste de klanten. Die kun je op zo'n moment echt missen als kiespijn. Dat klinkt heel onbeschoft, maar zo is het natuurlijk niet bedoeld. Nee, het gaat ten eerste om de veiligheid van die klant dat je die wilt lozen en ASAP. Want, stel dat er wat gebeurd, dat er, naast die stroomuitval ook nog eens brand uitbreekt, of er vallen flessen wijn war mensen zich aan open halen of dat mensen in het donker in lichte paniek raken. (Lichte paniek? Is dat niet hetzelfde als een 'beetje' zwanger?) Dan krijg je een horde mensen die zich allemaal verdringen voor die ene ingang, die ook uitgang is en dat met alle vreselijke beelden die we ooit wel eens zagen van een voetbalveld in Brussel en zo. Nee, de klanten moeten er als eerste uit. Dat heet: ontruimen. (Nu, lieve lezer is de spannende titel van deze Blogs eindelijk verklaard.' Maar, hoe doe je dat: ontruimen. Daar is een plan voor. Alle mensen (lees klanten en niet BHV personeel) moeten de winkel verlaten en daarna wordt voor het aanwezige personeel een 'body count' (deze kreet doet m'n oude militaire hart goed)gehouden op een bepaald, van te voren afgesproken punt. (In dit geval het aanpalende café: Elsa's.) Anekdote die vooral de mannelijke lezer zal interesseren: Elza was een kroegbazin met een, hoe zeg ik dat kies, een behoorlijke, en als ik zeg behoorlijke, dan bedoel ik echt hele grote, voorgevel. Haar slogan, op de ruiten van het café geschreven, was dan ook: Elza's, the hostest with the mostest! Let even niet op het kromme Engels, nu. )Maar, daar houdt het ontruiminsplan dan ook op. Maar, voor alle dingen in het leven waar je goed in wilt zijn: schrijven, de Alpe d' Huez beklimmen, de marathon lopen of de liefde bedrijven, moet je oefenen. Zei ik liefde bedrijven? Ik bedoel natuurlijk: vakken vullen. Maar: hoe beoefen je een ontruiming? Nu ja, in de vorige Blog heb ik je verteld waarom dit geen plan is. De FM had, na de totale stroomuitval, ondertussen de hulpdiensten gebeld, ik zelf had de energiemaatschappij aan de lijn gehad )alles op privé mobiele telefoons, de rest deed het niet, om te vragen hoe lang men dacht dat het zou duren? (Weten we niet, we doen ons best, maar de hele wijk legt deruit, mijnheertje!) Dus gingen wij, BHV'ers aan de slag met een ontruimingplan. Alle nooddeuren werden geopend. Deze nooddeuren gaan alleen van binnen naar buiten open en worden aangegeven door middel van het bekende bordje van een poppetje dat vlucht. De bordjes zijn groen verlicht en blijven uren lang branden. De wat vage plannen die Hans en ik hadden gemaakt, ooit eens, met een bakkie en een sigaretje, moesten nu worden uitgevoerd. Bij elke nooduitgang, toen nog vier of zo, stonden de niet BHV'ers geposteerd, om de deuren open te houden en de mensen naar buiten te helpen en van zoveel mogelijke info te voorzien. Niet dat zij of wij veel meer wisten dan dat ik al geschreven heb, maar in ieder geval werkt een uniform (ook een Vomar schort werkt dan als iets officieels) altijd geruststellend. Maar dat was vaak buiten de waard gerekend. Heel veel mensen begrepen absoluut niet waarom ze het pand moesten verlaten. "Maar ik doe mijn boodschappen nu. Morgen komen: m'n dochter*/m'n zoon*/m'n kleinkinderen*/m'n schoonoudelui*/Sinterklaas* )*Doorhalen waarvan je denkt dat het niet van toepassing is) en men vertikte het vaak om de winkel uit te gaan. "Maar mijnheer/mevrouw, U kunt niet afrekenen, want niets doet het meer, u kunt ook niet pinnen" "Nou, maar ik betaal altijd met geld, hoor, dus ik pin niet." "Maar mevrouw/mijnheer, de kassa's werken ook niet meer, dus ze kunnen niet scannen en dus geen prijs berekenen." "Maar ze kunnen de prijzen toch optellen?" "Maar mijnheer/mevrouw, dat gaat niet, want ook de lades van de kassa's werken niet, dus we hebben geen wisselgeld, en bovendien, het is veel te gevaarlijk om in het donker te zitten, het mag gewoon niet van de instanties." "Ach instanties, instanties, luister jonge man, (bedankt, ik loop tegen de zestig) ik ben bij de Provo geweest en we hadden sch... aan de instanties. Ik ga gewoon betalen en ik ga gewoon met mijn boodschappen naar huis, begrijp je wel! Instanties, huh, lik me r..." Toch hadden we het filiaal redelijk vlot leeg. Dat kwam natuurlijk ook omdat de (toenmalige) FM beloofde om gratis koffie met wat erbij te serveren, als de mensen hun boodschappen kwamen afrekenen, later. "Huh gratis koffie, gratis koffie, die is toch altijd gratis bij jullie? En wat erbij? Het zal wel een lange vinger zijn!" mopperde de ex/Provo. Na een uur was de zaak geklaard. Er hadden gelukkig ook geen mensen in liften vastgezeten en waren we er allemaal achter gekomen hoe afhankelijk je bent van alles wat elektriciteit is. Wat lacherig, maar ook wat geschrokken en soms met wat knikkende knieën hernamen we ons werk, vol verhalen en anekdotes. De "ex langharige en werkschuwe' kwam me bedanken: "Lekker bakkie gehad en een heerlijke plak cake. Kennen jullie niet iedere week zoiets oefenen?"