Wat heel vervelend is

Hoi allemaal, het is al weer een tijdje terug dat ik geblogd heb, maar er is ook het nodige gebeurd. Zo is, ik meldde dat al geloof ik, maar ben daar niet helemaal zeker van, het tweede kleinkind van E. en mij geboren. De mooiste baby ter wereld, natuurlijk. Dat zeggen alle grootouders, maar met dit verschil, bij onze kleindochter is het echt zo! Wat er allemaal met je gebeurt als je zo'n heerlijk klein, lief en onschuldige hummel voor het eerst in je armen houd! (Het was me bij mijn kinderen en het eerste kleinkind, ook overkomen natuurlijk.) Man, hormonen en bloedbanden en al dat soort zaken meer, gieren door je hoofd en je bloedbaan en opeens wist ik het weer: totally in love, helemaal, compleet en onvoorwaardelijk ga je dan voor zo'n (klein)kind. Ik begon die dag dan ook fluitend en zingend aan mijn werk. Gelukkig was het voor achten, dus de klanten hoorden mijn Freddy Mercury/Abba/Pink Floyd imitaties niet, maar Chris, onze FM, kwam 'bezorgd' vragen of ik ergens pijn had. Ik kon er tegen, ik was in love. Fluitend deed ik mijn werk, liet me niet uit het veld slaan door wijnen die veel te breed of te smal stonden of die er allemaal niet waren of er juist wel weer waren, goh, nee, alles zat mee die dag, ook als het tegenviel. Ik was in love. Na drie uur echt doorbuffelen, stond de rode wijn er ook weer helemaal kek en als een zonnetje bij. Ik moest alleen nog die verdraaide kaartjes plaatsen die van wijnen nummers een, twee of drie maken en daarmee: vlot en soepel, mooi rond of stevig en robuust, aangeven. Tja, daar had ik even geen tijd voor nu, want (ja ik was ook in love) de nieuwe vracht stond voor de deur en mijn diepvries karren dus ook. (Nee, niet voor de deur, maar in de vrachtwagen die voor de deur.., oh ja dat had je door, oké!) Fluitend en neuriënd loste ik, met een collega, de vracht want (ik was in love ook) maar ik had maar twee karretjes diepvries en kon het dus lekker afwerken en de afdeling nog spiegelen ook. Die ochtend was ik zo intensief met de wijnen bezig geweest, de afdeling dan, niet de inhoud van de flessen, begrijp me goed, dat ik even geen aandacht had besteed aan mijn echte kind, ha, ha, niet leuk, je hebt gelijk, niks aan, dit grapje. Ik begin, zoals mijn routine is, altijd het vullen bij het ijs. Ik vind in de orde van grote het vullen van diverse soorten diepvries artikelen, het ijs het meest vervelend. Waarom? Geen idee, het is werk en verpakkingen openmaken en zo, maar, gevoelsmatig vind ik het niet zo leuk. Ach we hebben allemaal zo onze dingetjes toch? Ik heb het ook bij het aankleden voordat ik ga fietsen, ik trek eerst mijn rechter sok,dan de linker, vervolgens de rechter schoen enz.aan. Ja, natuurlijk, eerst de bovenkleding, nee, ik ben geen exhi.. exhibro.., nou ja iemand die alles laat zien, toch? (Ok exhibitionist, maar ik wil het wat luchtig houden) Ik ga dus de kast openen waar mijn eerste verpakking van de dag in moet, het fameuze Vomar Duo chocolade ijs. Dat ijs loopt als een trein en ik moet elke dag een doos bijvullen. Op de plek waar mijn ijs hoort te staan ligt, heel triest, een zak met vier, hardbevroren en dus niet meer eetbare, croissants. Ik gooi die in een krat om later te kunnen wegdoen en mopper wat over die 'achterlijke lui' die het fatsoen niet kunnen opbrengen om die broodjes even terug te leggen bij de bakkerij. Als ik, wat later, de frikadellen, (Mora deze keer, geen Vomar) ga vullen, ligt daar een pak sucadelappen. Ook al zo hard als een steen. Ik breng ze bij mijn collegae van de slagerij en Sascha zegt dat ze daar ook niet veel meer mee kan. Nu ja weggooien dan. Zo gebeuren dat soort zaken nog een keer of vier of vijf. Versartikelen, maar ook toastjes of jam of zelfs een pak waspoeder, vind ik terug in mijn vriesvakken. Dit is vandaag natuurlijk niet de eerste maal dat zulks geschied. Maar, denk ik, wie doet dat dan? En welke hufter gaat elke avond door mijn pizza bakken en gooit die helemaal door de war? Ik ben vaak een half uur per dag kwijt om de zooi op te ruimen die klanten achterlaten. En dat is nog maar een klein gedeelte van de winkel. Maar ik zie, als ik eeen rondje loop over de wijnafdeling of welke afdeling dan ook, dat er overal producten worden neer geflikkerd, die daar niet horen. Ik ga natuurlijk niet liggen zeuren als men een potje augurken tussen de zure uitjes zet, maar waarom gooi je als klant, vlees of vleeswaren of kaas, in ieder geval bederfelijke waar, tussen de frisdranken? Doe je dat thuis ook? Leg je daar ook je kaas tussen je koffiekoppen of in je boekenkast? (Nu ga ik ervan uit dat de mensen die zo doen volkomen analfabeet zijn, overigens en dus helemaal geen boeken dan wel dito kast bezitten!)Maar dat doe je toch niet? Ik word daar gek van, ik fok me ook echt op over dat maar klakkeloos weggooien van eetbare/niet eetbare producten, die wij dan weer moeten 'afschrijven. Dat is puur verlies dat je maakt. Daardoor gaan de prijzen weer omhoog, want de directie betaald dat natuurlijk niet uit eigen zak en zo zijn de klanten, ook de goedwillende, dus gewoon weer duurder uit door dat soort hufters! Het vervelende is dat je die klanten er nooit op betrapt. De mensen die het doen zorgen er wel voor dat er geen bediende of medewerker in de buurt is als ze de zaak weggooien. Ik vind dat stik ven stik vervelend. Ik had een keer het 'geluk' om zo'n dader te 'betrappen'. Een keurige mevrouw, een veertiger, schat ik, die een kilo "Kipflet knallers", of zoiets, achteloos tussen de pakken waspoeder gooide, ja gooide, gewoon, vanuit de losse pols, tussen de Robijn. Ik sprak haar aan en vroeg of ze het niet lekker vond of dat ik het terug zou leggen. Hautain bekeek ze me. "Daar zijn jullie toch voor, om de bende op te ruimen?" zei ze. "U heeft gelijk mevrouw, de klant heeft altijd gelijk. Maar thuis heeft U Uw boeken ook in de koelkast staan en Uw etenswaren in de boekenkast? Goh, ik wil wel eens komen schoonmaken bij U hoor! Dat lijkt me een enorme uitdaging. Misschien iets voor een tv programma?" Met een hoofd zo rood als een van mijn mooie Merlot wijnen droop ze af.