Het schappenplan, 2

Foto: Pascal Vyncke, seeniorennet.be Ik had dus, zoals ik in mijn vorige Blog al schreef, een heleboel nieuwe soorten wijn binnengekregen waarvan ik niet helemaal zeker was waar ik ze moest indelen, hetzij bij droog of zoet, of stevig of vlot drinkbaar en dat soort dingen. Omdat de Vomar een echte 'wijntoko' is, ga ik dus niet de nieuwe soorten zo maar 'helter-skelter' ergens in de schappen zetten, zo werkt het niet, want je klanten rekenen je daar, terecht, op af. Zoals gezegd, vroeg ik dus om een nieuw schappenplan. Dan hoef ik, dacht ik, daar alleen maar die nieuwe wijnen even in op te zoeken en die, met wat passen en meten en wat wrikken en doen, op hun juiste plaats te zetten en, zoals de Russen zeggen: 'Bob's your uncle.' Bert, eeen van de twee filiaalmanagers, het ligt anders maar om dat uit te leggen moet ik een Blog van 80.000 woorden schrijven, draaide dat plan vlot voor me uit en de ochtend na mijn vraag, hing ze keurig op het personeel prikbord, met briefje: "Voor Lucas." Rond negen uur was de eerste ochtend drukte wat geluwd. Ik heb er wel eens over geschreven en zal me niet herhalen, dus, met het nieuwe plan, een stapel formulieren van ongeveer negen pagina's, (slik) toog ik naar mijn stiefkind en zou de zaak "wel even snel fiksen." (Famous last words, natuurlijk.) Ik draaide pagina een voor, zette de leesbril op, zette die nog even recht, haalde een doekje tevoorschijn om haar even op te poetsen, want ik dacht dat ik in een ander sterrenstelsel was beland. Mijn wijnafdeling, ik begon voorzichtigheidshalve op de 'witte wijnen', leek in het geheel niet meer op de afdeling waar ik gisteren nog zo braaf en vrolijk, mijn kleindochter was namelijk net geboren, aan het werk was geweest. Waar de Elzasser Rieslings en de Pinot's Gris en Blanc en de Gewurztraminers moesten staan, zeiden de papieren dat daar de Chablis' en de Bourgogne's en de Pouillie Fume's moesten komen en op de plaats van al die strakke wijnen stonden nu opeens Australische, Nieuw Zeelandse en Duitse soorten flessen en merken en smaken. Zuchtend bedacht ik dat ik er niet mee zou komen, met ff een paar soorten in te voegen, maar dat ik dus het hele 'spel', mooi Vlaams woord vind ik altijd, opnieuw moest indelen. Nu heb ik 'gelukkig' maar drie meter witte wijn. Dit is natuurlijk een beetje 'kromspraak'. Drie meter in de lengterichting, ja dat wel, maar wel zes planken hoog. Elke plank bevat ongeveer tussen de zestig en tachtig flessen en drie keer zes is achttien maal, zeg zeventig flessen per plank, is dus tegen de twaalfhonderd flessen, die ik allemaal naar beneden moest halen, even op de grond zetten, stofdoekje over die flessen, de planken even afnemen en dan dat hele 'spel' opnieuw indelen. Enthousiast ging ik aan de slag en, ik moet zeggen, het ging allemaal prima. Tot ik op de pagina kwam waar bepaalde soorten niet meer waren ingedeeld. De Lambrusco's, zowel de grote als de kleine, stonden niet meer op de papieren, net zo min als der Liebfraumilch (pakken) en de Alte Geniesser, ook in pakken. F..., en wat nu? Gelukkig had ik wel wat ruimte kunnen creëren door bepaalde flessen iets smaller te zetten dan aangegeven, maar ja, ik was ondertussen wel een hele meter soorten wijn kwijt, omdat ik die op papier niet in kon delen. Langzaam begonnen mijn oksels te klotsen. Want, waar ik dacht af en toe even een serie flessen op de grond voor het schap neer te zetten, verzamelden zich ondertussen een halve compagnie (een compagnie bestaat uit ongeveer negentig man)voor, tussen en soms onder mijn voeten. 'Godsamme, waar ben ik aan begonnen?' is dan een vraag die zich opdringt. Twijfel aan eigen zelfoverschatting begint zich op te dringen en da's nu niet echt geweldig als je een project als dit begint. Bert, de tweede man, kwam langs, keek toe, zei niets en keek dus alleen maar toe. In zijn ogen las ik: 'Fikst 'ie dat?' maar ook wat berusting. Ik ben dan wel geen jonge hond meer die alles wel even aanpakt, ik heb dat geleerd in en uit het leven, maar dat ik hier met een heel duidelijk geval van zelfoverschatting bezig was, dat werd hem ook wel duidelijk. Ik zag zijn blik, ik hoorde zijn gemompeld commentaar: 'Oh ja, stukken beter zo' en dacht er het mijne van, maar nu moest het dus gaan, ook al zou er bloed bij zitten! Gelukkig voor mij kwam ik er achter dat men in het verleden zes of zeven verschillende soorten wijn op een zogenaamd 'cascade' meubel (jargon/vaktaal) had neergezet. Nu werd de Ethiopische legpuzzel een stuk makkelijker. Met een blij gevoel verhuisde ik die flessen naar hun plek op dat meubel en hield dus zeven plekken ruimte over, die ik kon indelen. Niet helemaal naar hartelust, maar die Oostenrijkse Veltliner kon ik nu wel plaatsen. Om tien uur was ik klaar, het schap zag er perfect uit en ik stond met de nodige trots te kijken naar mijn nieuwe 'schappenplan'. Ik had zelfs geen zooi meer op de grond staan en alle planken waren schoon en gevuld en strak ingedeeld. Toen herinnerde ik me dat ik al geen enkel shaggie meer gerookt had vanaf zes uur die ochtend en dat mijn 'nicotine tolerantie relais' ver tot in het rode vlak was gedaald. Maar ja, toen kwam de tweede ochtendvracht, met drie karren diepvries. Ik rookte mijn sigaretje toch maar even, had geen 'bakkie' gedaan, dus het moest er even af kunnen. Toen de diepvries was weggewerkt, ben ik nog even teruggelopen en heb even, genietend, mijn handen langs de flessen gehaald. Mijn stiefkindje stond er weer aardig bij. (Nu de rode wijnen nog, God, waar begin ik aan, maar dat gaat ook wel weer lukken)