Een ontruiming 2

Korte inhoud van het voorafgaande: De held van het verhaal redt de levensloos geworden jonge maagd met haar blonde lange haren en haar voluptueuze lichaam die willoos maar wel gewillig in zijn armen ligt en hij wil net allemaal vuile en seksuele trucjes met haar uithalen en toen werd 'ie wakker. Ja, niet natuurlijk, maar zijn jullie er nu wel bij? Korte inhoud van het voorafgaande: Een totale stroomuitval in ons filiaal! Blijven opletten hoor! Ok, het aggregaat start, of werd opgestart dus de diepvries, waar ik toen zijdelings bij betrokken was, was voorlopig gered en ook de diepvriescel hoefde niet direct te worden ontruimd. Maar alles was donker, zoals ik al zei in het vorige bericht: Zwart licht, en duisternis heerste over de afgronden, zoals mijn dominee van de catechisatie het noemde toen ik als jochie van vijf op de zondagschool zat. Nee, ik ga me nu niet daar tegen afzetten, maar die zinsnede, uit Genesis, is me mijn hele leven bij gebleven. Nu zijn er in elk bedrijf de nodige BHV'ers. Bedrijfs Hulp Verleners, zijn dat. Die mensen hebben een korte en krachtige twee daagse cursus gehad in het BHV'en en kunnen de eerste nood helpende handelingen doen. EHBO, een beginnende brand blussen, zorgen voor het alarmeren van de echte hulpinstanties, politie, brandweer en dat soort zaken en dienen een ontruimings plan voor hun pand te kunnen uitvoeren. Ze krijgen daarvoor ook geregeld herhalingslessen en cursussen, waarover ik later nog wel eens iets zal zeggen, maar dat terzijde. BHV'ers dienen dus ook, zoals gezegd, een ontruimings plan te kunnen uitvoeren. Dat kan natuurlijk nooit geoefend worden, in ieder geval niet in de praktijk. Hans, een aardige en vlotte collega (en BHV'er) met een hele grote dosis humor, en ik stelden ooit eens aan een FM voor om zoiets eens te oefenen. Op een vrijdagmiddag rond twee uur. Gewoon: alle mensen de winkel uitsturen, hun boodschappen moesten ze dan laten staan en na een kwartier of zo, mochten de mensen dan weer naar binnen. (Het was niet helemaal een geintje van ons hoor, we hadden er met een kop koffie en een shaggie al eens over gesproken dat: stel dat..) Gelukkig konden Hans en ik allebei reanimeren want de FM liep eerst rood, toen wit en toen paars aan en slikte moeilijk en rolde met zijn ogen, greep vervolgens naar de borst. We dachten aanvankelijk dat 'ie naar z'n hart greep, maar het was naar zijn portefeuille, bleek. "Geen gevoel voor humor, die man", zei Hans wat kortaf en zakelijk. Goed de FM hoefde uiteindelijk niet te worden beademd en zo, maar hij vond het idee 'niet zo goed', zal ik maar eufemistisch zeggen. Toch bleef het idee, nee, laten we zeggen de echte uitvoering van het idee, tijden door ons hoofd zweven en een enkele keer spraken we er nog wel even over. Sterker, we maakten ook plannen voor als het ooit eens om het 'echie' ging. Deze vrijdagmiddag ging het dus eens echt om het 'echie'. Die middag, rond twee uur, viel alles, maar dan ook alles uit. Niets deed het meer en als ik zeg niets dan.. Inderdaad. Geen kassa, geen telefoon, geen PC, geen koeling, geen lift, geen moer deed het meer, niets, nada, njente! -later meer-