Het schappenplan, 1

Foto: Pascal Vyncke, seniorennet.be Zoals alle winkels, wil ook onze supermarkt natuurlijk zoveel mogelijk verkopen/omzet maken/daardoor winst maken en zo steeds groter te groeien. Niet dat wij, eenvoudig 'vulvolk' dat nu meteeen elke maand merken in onze knip, maar het is wel zo dat aan het einde van het jaar er een 'eindejaarsgrati' wordt uitbetaald. Niet dat ik daar een nieuwe auto van kan betalen, maar het is een bonus en het is meegenomen, natuurlijk. Om veel omzet te maken, moet je veel verkopen, ja, logisch, natuurlijk. Daarvoor moet je dus veel producten in je assortiment hebben, want de mens wil steeds meer kunnen kiezen. (Is dat zo? Of wil de producent dat we steeds meer 'moeten' kunnen kiezen?) Een voorbeeld: een tijdje terug staat er een mevrouw van mijn generatie wat hoofdschuddend voor het zuivelschap. Ik vroeg of ik haar kon helpen, of ze iets niet kon vinden en zo, maar nee, niets van dat alles. Met een zucht vertelde ze: "Goh, mijnheer, we zijn ongeveer even oud, toch?" Charmeur die ik ben, zei ik dat ik haar ergens in de veertig schatte, dat doet het altijd goed, zo'n opmerking, maar ze prikte er doorheen. "Nee, lief van je, maar we zijn allebei rond de zestig, ik iets minder ver dan jij, maar toch." Vrouwen! "Nee", hernam ze, "ik wil gewoon een pak vla, gewoon, die gele vanillevla, zoals we dat vroeger als kind kregen, op zondag. Een traktatie, was dat. Maar kijk nou eens! Ik zie wel zeven verschillende merken vanillevla en wel zeventien andere smaken vla. Moet dat nu? Hoe kan de consument nu nog gewoon kiezen? Vroeger toen kwam de melkman langs de deur. Melk, yoghurt en vla en karnemelk, dat was het. Oh ja, in de winter had 'ie ook chocolademelk, herinner ik me nog, maar tegenwoordig, wat een keuzes, te gek." Ze had gelijk, natuurlijk. Ik begon heel voorzichtig over het aanbod van kindertoetjes, daar wordt je ook gestoord van, zoveel zijn dat er, en we zetten een aardige boom op. Maar goed, handel is handel en de mensen willen nu eenmaal keuzes, de fabrikanten willen hun produkten verkopen en, belangrijk, winkels spelen ook in op de smaak en de verlangens van hun klanten. (Zie ook mijn Blog over de 'Wereldstraat', in 'Werken in de super'. Zo krijg ik geregeld allemaal nieuwe producten binnen die ik dan maar moet zien in te delen in mijn diepvrieskasten en -kisten. Echter, er gaan nauwelijks 'ouwe' producten uit, dus veel speelruimte heb ik niet meer. Want die nieuwe producten moet ik wel allemaal in gaan delen natuurlijk, waarbij je logischerwijze de ijsproducten bij de ijsproducten moet zetten, de hartige happen bij hun soortgenoten en de vis bij de vis, om maar eens wat te zeggen. Improviseren en knutselen, dus. ("Maar", mopper ik vaak tegen mijn leidinggevenden, "ze leveren er geen extra diepvries kasten bij, verdorie!")Iets dergelijks overkomt me ook geregeld op mijn 'stief- en zorgenkindje', de wijnafdeling. Vomar is een 'wijnwinkel'; we verkopen in verhouding meer wijnen dan Appie of overige concullega want we hebben een hele grote en verscheidene afdeling. De wijnen zijn natuurlijk, klinkt logisch en dat is ook zo, ingedeeld in: wit, roze, rood, aperitieven en van die vreselijke mixdrankjes in blikjes. Niet dat ik die drankjes vreselijk vind, nee, maar die k.. blikjes zijn haast niet te stapelen en lazeren steeds om, dus! Zoals jullie uit mijn Blog 'Wijn en ongein' hebben gelezen, ben ik een liefhebber van een goed glas droge witte, maar ik ben geen kenner van wijn. Toen ik dus op een dag acht verschillende, ja acht, 'I f... you not', verschillende nieuwe soorten wijn binnenkreeg, moest ik dus even happen naar lucht. Ja, rood bij rood, wit bij wit, dat hoor ik jullie zeggen, kom ik ben niet helemaal achterlijk, dat begreep ik ook. Maar waar komt de 'Ferngreen Sauvignon blanc' uit Nieuw Zeeland? Droog/halfdroog/zoet? En waar moet ik de 'Poeme Marsanne Viognier' neerzetten? En die rode Spanjaard, die 'Sant Miguel', die met dat onhandige netje, waar je steeds je vingers aan open haalt? Dan zijn er twee oplossingen: je doet of je ze nooit hebt binnen gekregen en zet ze terug op een container en verstopt ze in het magazijn of, en dat is de meest moeilijke oplossing: je vraagt aan de chef om een nieuw overzicht van de wijn indeling, een 'schappenplan' in ons jargon. Dat deed ik dus en man, wat werd ik daar blij van! Maar dan heel anders. Later meer.