Miserie

Man, man, wat kan een dag goed beginnen. Je bent op tijd wakker, rond kwart voor vijf, je kijkt naar buiten en, zoals je al verwachtte, zijn de fietspaden schoon. Er ligt geen sneeuw of ijs en, zoals je al verwachtte, kan je gewoon op de fiets naar het werk. Dat is een verademing na al die, vaak negatieve, belevenissen die je de afgelopen dagen hebt gehad met het openbaar vervoer. Je doet je ding in toilet en badkamer, schenkt hete koffie in, zet TXT op voor het laatste nieuws en dan is het ondertussen tijd om je verder aan te kleden. Dat is 's winters altijd een gedoe. Lagen kleding over elkaar heen, sokken, schoenen, overschoenen gaan aan je voeten. Een collant, een shirt, een sweatshirt en een winterjas daar weer over heen. Muts op je knar, daar de helm dan weer op, met die klotenbandjes en die kloten sluiting weer, dan de handschoenen bij en dan naar buiten. Je fiets staat in je schuur en ja, daar ligt nou net weer een pak sneeuw voor. Met je voeten schuivend, kun je net ruimte maken om de deur van de schuur op een kier te zetten, en fiets van het slot te halen. Je fietscomputertje heb je natuurlijk vanuit de warme woning meegenomen, net als je lampjes, want de batterijen van die elektrische dingen zijn zo naar Blanes als je ze in de kou van de schuur achter laat. F..., de bidon, die staat nog in de keuken. Zonder water fietsen? Nee, dan krijg je een strot als schuurpapier, dus, de huissleutels weer uit je zak opgediept, naar boven, bidon pakken en mee, in de houder plaatsen en dan, de handschoentjes aan en de fiets vreselijk voorzichtig over de aangereden en vreselijk gladde ijs- en sneeuw paadje naar het fietspad loodsen. Dat gaat niet helemaal goed, je slipt en je gaat op je smoel. Gelukkig heb je ervaring zat, je vangt je een beetje op dus alleen je linker dijbeen verdwijnt in de nare witte bende, maar ja, het wordt wel nattig. Dit gaat zich wreken, geloof je ook zelf. Ok, gaan nu. Je stapt op, het fietspad is inderdaad fraai schoon, maar glimt wel wat van het, God nee, is dat ijs? en je ligt onderuit.
Ok, je had nog geen snelheid, dus het valt gelukkig mee, geen problemen als het vorige jaar, toen je echt op je plaat ging en je helm brak, maar ja, het staat wel lullig. Een snelle blik om je heen, nee, niemand die je afgang zag. Je fiets is nog helemaal heel en dat is voor fietsers het meest belangrijke, nu ja die ene remgreep staat iets uit het lood, maar dat mep je onderweg wel weer in het gelid. Het is wel koud, een graadje of zeven onder en die oostenwind doet wel heel schraal aan. Je hebt ooit, je bent in dienst geweest, geleerd over de 'wind chill factor' en je probeert je nu, tevergeefs te herinneren, of dat nu de snelheid van de wind vermenigvuldigd met je lichaamgewicht maal de volgende paasdag in het kwadraat was, of dat die formule nu iets anders uitpakte, maar je lippen gaan naar aanvoelen. Sh.., die Blistex, die had je toch klaargelegd? Vergeten eikel. Gebruik die dan ook, ei!
Het gaat goed verder en soms grijns je van genoegen. Goh, helemaal alleen op de wereld lijkt het haast. Der is verder niemand op de fiets. Dat is over een maand of twee wel anders, natuurlijk, maar nu, nu, ben je de enige idioot, die bij een gevoeltemperatuur van min 15 of zo, op een fiets naar het werk gaat. Maar, 't is goed, 't voelt goed en je lacht wat schaapachtig. Van genot? Ja een beetje, maar ook omdat je dat blinkende stukje weg niet zag en dat je dus weer eens op je muil ligt. Dat aan 24,9 km/uur is niet echt prettig en je voelt de blauwe plek op je dijbeen opkomen. Je zucht en berust. Tja, dan is die tramlijn 51 toch wel weer lekker, hoewel niet verwarmd en steeds stilstaand en zonder verlichting. Je lijkt wel een miet, denk je dan, stapt weer op, slaat de andere remgreep recht en daardoor gaat je voorwiel zijn eigen plan trekken en dus lig je, vijf meter verder bijna weer op je smoel, maar nu zag je het aankomen en heb je net je voeten uit de pedalen geklikt.

Je komt een minuut of vijf voor zes aan. Je bent de eerste, steekt gauw een shaggie op, je doet een paar halen en de 'collega met de sleutel' komt. Het is Mohammed, jullie begroeten elkaar hartelijk, Mo, (Mohametsky, zoals je hem altijd noemt) is een fijne peer en een toffe collega en je kleedt je om. Dan ga je naar je diepvries afdeling en je kijkt al eerste in je 'actiebak' of er veel bij gevuld moet worden. Je kijkt en nog eens, en je gelooft je ogen niet! Waar er een nette en volle actie bak moet zijn, waar de aanbiedingen van deze week, keurig gestapeld en netjes zij aan zij en op elkaar horen te liggen, zie je nu een drama dat je doet denken aan die kleine tokootjes die je ooit eens bezocht in India en Indonesia. Alles ligt uitgestald in je keurig onderhouden bakken en ruimtes. Schrik, lichte paniek, 'WTF', 'OMG', ik citeer een Amerikaanse vriend. Je ogen dwalen over de afdeling en je ziet vier, 4, quatre, quatro, four, diepvrieskasten die helemaal en dan ook helemaal triest leeg staan te zijn. De ventilatoren, die de koude lucht die de kasten moeten koelen, staan op 'dood'. De planken die die ventilatoren, beneden in de bakken, moeten bedekken, staan triest opgelijnd tegen de kasten. Voor je de juiste gang van zaken hebt kunnen doorgronden, komt de FM aanlopen. 'Ja, die zooi schijnt gistermiddag in elkaar gestort te zijn. En, de narigheid is, ze zijn helemaal niet meer te repareren. Er moet een hele nieuwe unit van vier kasten voor komen. Maar ja, we gaan over een week of vijf verbouwen en tja om dus nu een hele nieuwe unit te gaan plaatsen. Ja, lullig, maar zie even of je at met de acties kunt oden?' FM af, na een bemoedigend schouderklopje.
Je begrijpt dat de collegae die hier gisteren mee werden geconfronteerd ook een soort 'crash move' moesten uitvoeren en niet beter wisten dan om de artikelen ergens in te leggen. (Over 'crash moves' weet je mee te praten. Het is je overkomen toen je in Noorwegen eens een keer je hele peloton in een uur tijd moest verhuizen naar een andere locatie omdat er een laawine was gekomen.) Je kunt, bij dat soort gelegenheden, natuurlijk wel eerst een praatgroep gaan opstarten en een discussie willen plannen wat je met dit soort affaires gaat doen, maar tegen de tijd dat je dat allemaal democratisch hebt opgelost is, in het onderhavige geval,  je handel al ontdooit en kan je de zooi weg tyfen, dus ik heb alle begrip voor wat er gisteren gebeurd is. Het schijnt dat de tweede FM, ja, ja uitleg volgt, zoals al dertien keer is beloofd, uiterst kordaat gehandeld heeft.
Tja en nu? Vijf weken wachten dan maar. Je krijgt de bende van de indeling toch niet meer goed. FM is adequaat en heeft de prijskaartjes voor de 'verhuisde' artikelen al uitgeprint en aan je overhandigd. Zuchtend probeer ik zoveel mogelijk prijskaartjes bij zoveel mogelijk producten te plaatsen. 'Miserie komt op vele snelle paarden en gaat slechts op een trage een ezel weg', schreef ooit een filosoof.