Doe ff normaal, man (deel 1)

Was het nu Geert Wilders die dit zei, tegen Mark Rutte? Ja toch, dacht ik? Er werd nogal over hem heen gestekkerd, daarover, herinner ik me, over Wilders dan. Er zijn nu miljoenen Nederlanders die over Mark heen stekkeren, maar dit allemaal terzijde. Ik wil mijn Blogs zo politiek neutraal mogelijk houden.
Maar over dat: 'Doe effe normaal man', wil ik het nog wel even verder hebben. Ik heb de eerste tweeëndertig jaar van mijn werkende leven in de (Marine) verpleging gediend. Daar werd ons altijd ingepompt dat de cliënt, nu ja, patiënt, altijd gelijk had. (Ik zeg het woord cliënt, omdat ik ooit eens, via een collega die de moeilijke weg van sergeant ziekenverpleger KM naar het behalen van zijn officiële verpleegkundige status aflegde, die definitie hoorde gebruiken over wat ik altijd een patiënt zou blijven noemen: een intra- of extramurale zorgvragende cliënt die... Vandaar. Ik had dus tot een jaar of tien geleden ook extra of intra etc., maar nu heb ik gewoon: klanten. Mensen. Mannen, vrouwen, kinderen. Nederlanders, medelanders, al dan niet Nederlands sprekend, maar klanten! Een doorsnee van onze, en ik zeg met name onze, samenleving, want de wereld zoals ik die (en jullie misschien ook wel) in mijn jeugd heb gekend, op het Drentse platteland, is gewoon voorbij. De tijd dat ik in mijn dorp zo goed als iedereen kende en groette met : 'Moi, of Tjeu', tja, die wereld bestaat niet meer.
De tijd dat de Nederlanders bij de kruidenier door een mijnheer en een mevrouw, beiden in een keurige witte jas, het waren familiezaken die winkeltjes, werden geholpen is voorgoed voorbij. Het praatje bij de kassa, het aanslaan van de artikelen, het afrekenen met dubbeltjes, kwartjes of (papieren) guldens of (idem) rijksdaalders, bestaat niet meer, dit is bis, ik weet het. De adviezen die zo'n echtpaar gaf over de aanschaf van zeg: een stuk kaas, een fles wijn (heel chique overigens), of een pak koffie of een fles! melk, vla of yoghurt, ja dat bestaat niet meer en zal nooit meer bestaan. De tijd gaat door en zoals Kurt Vonnegut zou zeggen: And so it goes. We hebben nu (super) grote winkels die we supermarkten noemen, waarin mensen helemaal anoniem hun boodschappen doen, en eventueel de weg worden gewezen door even anonieme medewerkers, die, alleen door hun 'schort' zoals dat heet, zich onderscheiden van het winkelende publiek. Maar is dat zo? Voelen de klanten zich wel allemaal anoniem? Nee, ik heb het niet over de tientallen camera's die hen bekijken tijdens de dagelijkse boodschappen. Die zijn er om (preventief) diefstal te voorkomen. (Werkt dat? Ja, dat werkt. In onze toko zijn diefstallen met een x percent gedaald.) Nee, ik wil het even hebben over de klanten die daadwerkelijk contact met jou, als medewerker, van de VOMAR moet ik zeggen: associé, hebben. Ik schreef er vaker en veel vaker over, overigens. 
Over het algemeen zijn het leuke tot heel leuke contacten. Lees mijn vorige Blogs maar eens en vermijdt dan het stuk over 'Nare mensen', die zijn nu, (hopelijk) al overleden, want ik heb ze in geen maanden meer gezien. Toch heb je van die eikels en teutebollen en no goods, die je het leven elke dag weer zuur maken. Soms kunnen ze der niks aan doen. Zo is er een mijnheer, ik geloof dat hij van Pakistaanse/Indiase/Bangalorese afkomst is. Deze man heeft smetvrees. Zorgelijk en heel vervelend, ja. Maar zeker als die mijnheer zijn boodschappen in jouw winkeltje gaat doen en dan een 'hele medewerker' mee wil hebben omdat hij geen enkel pakje of doosje dan wel fles durft aan te raken en dat dan die medewerker, sorry directie, die associé, een half uur met die man door de winkel moet darren. Daarnaast spreekt die mijnheer alleen zijn eigen taal, dus is het boodschappen doen een heel ingewikkeld procédé. De associé heeft heel nog heel veel andere dingen te doen en zou die ook kunnen doen in dat half uur. Als die mijnheer dan wel gewoon onze taal zou spreken en een pak melk een pak melk zou noemen of een pak koffie een pak koffie, nou ja, dan ging het nog wel. Maar ja, hij kletst alleen maar zijn eigen taal, dus tja, dat wordt ingewikkelder. Ik bedoel maar, smetvrees is erg, maar de de tijd die we er kwijt zijn is ook duur.
Dan is er nog een blinde, (ik schijn tegenwoordig visueel gehandicapte mijneer, te moeten zeggen)  man. Die kan ook alleen boodschappen doen met behulp van een ziende collega. Nu heeft die man zijn 'shit' wel bij elkaar, hoor. Een van ons leest zijn boodschappen briefje op, nee, die is niet in Braille, maar gewoon geschreven door een van de hulpverleners (van die cliënt, heel goed) en die 'een van ons' loopt het lijstje na en vult het mandje van die mijnheer, die een leuke babbel heeft en net doet alsof hij ons ziet en direct met ons praat.
So far, so good. Maar er is momenteel ook een man, het zijn bijna altijd kerels trouwens, die lijdt aan het syndroom van Gilles de la Tourette. Kennen jullie dat? Ja, waarschijnlijk wel. De mensen die aan dat syndroom lijden,  hebben last bewegingen, uitspraken en opmerkingen die ze niet kunnen controleren. Ze kunnen geen en f... doen aan hun syndroom. Vaak zijn die bewegingen van een haast 'spastische' natuur, zou ik moeten zeggen, het zijn ongecontroleerde, vaak pijnlijke en  kramprachtige bewegingen en de mensen die er aan lijden, lijken vaak heel agressief. Hun uitspraken en opmerkingen zijn ook zo. Veel schuttingwoorden worden gebruikt, vaak afgewisseld met vloeken en verwensingen.
Sinds kort hebben we een cliënt, nee gelul, gewoon een vaste klant in onze winkel die lijd aan dat syndroom. Het vervelende is dat je hem al van verre hoort aankomen. Ik geef een voorbeeld en, ben je nog maagd gebleven in je leven, sla dit dan even over. (Ik zal het kuisen hoor!)
Ik sta op mijn afdeling. De Diepvries? Goh, hoe weet je dat? had ik dat wel eens gezegd? Nou ja, knap van je. Maar ik sta dus in elk geval te werken op mijn afdeling en ik hoor opeens: 'Valt er nog wat te ne....? GVD, wat een k.. heeft dat wijf, Ik wil jou wel eens ne....! Hoeveel kosten die bananen? Wat een tie... heb jij! Kan ik jou bekeren? K.., GVD, K.., GVD, Ja sorry hoor ik hebh GVD Gilles de la, K.. Tourette, je mot me, K.. ik wil je ne...., K.. ik heb Gilles, hoeveel kilo aardappelen moet ik nu kopen? Kijk even p mijn boodschappenbriefje? Actie prijs? Goed, neem ik, GVD, K.., Ne..wijf, ik zal je ne...., K.., ja sorry hoor, ik heb Gilles en, klootzak, lul, K..'
(Ga ik een vervolg over schrijven, hoor.)