Houden jullie, in de diverse vakken die jullie uitoefenen, je vakliteratuur nog bij? Lezen jullie de bladen nog? En frequent?
Dat is een inleiding. Nu moet je: 'Hoe zo? Hoe bedoel je?' zeggen. Nou ja, ik kreeg, in mijn tijd als werkzame in de verpleging vaak het blad van de (meen ik) Vereniging voor Ziekenverplegenden in de bus, een vakblad voor mensen die, eh ja, die dus. Het was een saai blad, naar mijn mening. (Dit in schrille tegenstelling tot het vak, dat totaal niet saai is, hoor.) De cover van dat blad was, toen dan, (meen ik) wit, met de titels van de hoofdartikelen al op de omslag geprint, de opmaak was zwart/wit, ook de foto's waren in die tinten en het was een blad dat niet om door te komen was. De opsomming van de gemiddelde regenval per jaar in BokkieWokkiestan zou interessanter geweest zijn, vind ik, nog steeds. Ik heb overigens geen idee of het blad nog steeds bestaat of dat de vereniging die het uitgaf nog bestaat, maar dat blad "naaide ik eruit", zoals men dan wel eens zegt, ofwel in het Engels: 'I fucked the windows." Ik ontvang nog wel meer bladen, ook van die vakbladen, hoor. Er is een blad van de Geneeskundige Dienst van Defensie, dat ik per mail binnenkrijg en waar in een hele bult nuttige info staat voor de nog actief dienende mensen van die GD, maar ja, dat ben ik al heel veel jaren niet meer. Dus ja, die doe ik ook maar door "The window".
Dan krijg ik, soms wel en soms niet, de "Alle Hens", een blad voor (oud) marine mensen, waarin het reilen en zeilen van de huidige KM wordt beschreven. Dat is heel interessant als je nog actief bij die KM dient, maar dat doe ik ook al jaren niet meer. Ik kijk even naar de mensen die bevorderd zijn, of de dienst hebben verlaten, maar ik merk meer en meer dat ik steeds minder namen van die mensen ken of herken. Dan is er nog de "Trivizier", een maanblad van de militaire vakbond. Dat lees ik wel. Vaak gaat het over de pensioenen, nu ja het gebrek aan pensioenen, meer van dat soort kwesties en er is dan ook weer een rubriek waar de overledenen in staan.
(Tja, echt, dan denk ik: pff, die ook al? Zo jong gestorven? Nee, die en die toch niet? En soms: gelukkig die dwaas is wel de pijp uit, wat een schooier was dat, nu ja, dat soort zaken, dat raakt je dan. Sombermans in me zegt nu ook dat mijn tijd begint op te schieten, veel van de overledenen zij niet eens zoveel ouder dan ik nu ben)
Als laatste is er dan nog het "Veteranenblad". Daar staan aardige dingen in. Verhalen van (oud) militairen die, dat gebeurt ons als militair nog wel eens, buiten eigen wil, maar door een regering die geen idee heeft van waarom of hoezo, ergens in een stoffig ver weg land in de sh.. en de trouble zijn geraakt, omdat Defensie ze daar heen stuurde, en er dus mee moeten leven of het moeten kunnen opbrengen om er mee te moeten leven. (Hetgeen veel onnodig leed en PTSS teweeg brengt.) Maar er staan vaak ook veel mooie en vaak hele trieste verhalen in dat blad over militairen die in de "oorlogsjaren" op de Grebbeberg dienden of in de Javazee of aan de Maasboulevard dienden, ik noem maar wat. Formeel hoor ik ook bij die groep veteranen, nee, niet die van de oorlog. Formeel behoor ik tot de groep naoorlogse veteranen. Ik krijg jaarlijks uitnodigingen voor bijeenkomsten in mijn stad maar iets houdt me tegen. Dat iets is dan weer iets dat ik nu niet kan, of wil, formuleren. Misschien kom ik er ooit op terug. (Nee, ik heb de medailles die bewijzen dat ik een veteraan ben, maar, nu ja, ik praat er heel moeilijk over.)
Maar ik lees dat veteranenblad dan dus eigenlijk meer voor de mensen die gestorven zijn en die ik misschien ooit heb gekend en daar schrik ik soms dan ook weer van. Ook staan er in dat blad veel oproepen van militairen die gezocht worden door nabestaanden of oproepen voor reünies voor regimenten of bataljons die al jaren niet meer bestaan. Ik kan daar van smullen als men oproept voor een reünie van de "Limburgse jagers" of van een bepaalde compagnie van de "Irene Brigade". Het lijkt me heerlijk. Al die ouderen willen hun gabbers terugzien. In mijn gedachten zie ik het voor me: "Weet je nog? Ken je die nog? Wat is er met die gebeurd? Wat hadden we die kapitein bij zijn l.. weet je nog?"
In een land dat al zo weinig militair historisch besef heeft, (militairen waren allemaal opvreters heette het decennia -, misschien eeuwen lang) en dat als natie ook zo duidelijk laat blijken, tot op de huidige dag, is het leuk om wat van die militaire historie terug te lezen of te vinden.
Ja, nee, dat was geen "Superpraat". Maar, ik moest het even aanhalen, anders blijft dit vel papier zo leeg (eh, ja ik slaak of schrijf een dergelijke kreet vaker,dat: "anders blijft het papier zo leeg", ja, gillen, echt humor, maar een Nerd in mijn werkomgeving, die een Blog van me had gelezen, merkte op dat het geen echt blad papier was, hoor, waarop ik aan het typen was, maar een virtueel blad papier met een virtueel A4 formaat. Hij legde uit dat ik niet moest denken dat ik op een echt vel zat te werken, maar.. Nu ja, daar was ik wel blij mee, natuurlijk, met die onthulling. Ik had het niet door, zeg maar.)
Maar goed, ik lees af en toe ook de vakbladen die aan FM worden gestuurd. Dat zijn der nogal wat, moet ik zeggen. Ten eerste is het blad voor De Keten zelf. Een leuk opgemaakt boekje, met handige weetjes en tips en aankondigingen. Duidelijk met liefde gemaakt! Dan zij er nog een heleboel andere bladen, maar vaak lees ik alleen het blad: "Foodpersonality". Tja, waarom? Ik weet het niet, nu ja, ik wist het niet. Iets om een beetje bij te blijven met de wereld van de Supers? Zoiets, denk ik.
In het nummer van deze maand stonden wel twee artikelen die ik echt wilde lezen. Het ene ging over de "Stegeman", de worstmakers van Twente, geloof ik. Een tweede artikel ging over het KaDeWe, het Kaufhaus Des Westen, maar waarom ik dat wilde lezen, dat is niet zo van belang nu. Zeg maar dat het me interesseert omdat dat heel grote warenhuis voorkomt in een aantal boeken dat ik lees en las.
Maar goed. Je zou zo zeggen dat "Superland" een werkkring is voor mensen die verknocht zijn met hun bedrijf, toch? Niets is minder waar. Ik geloof dat er in de supermarktwereld meer transfers zijn dan aan het einde van een voetbalseizoen en die worden allemaal trouw weergegeven in het blad dat ik al noemde. (Ik hintte op dat transfer gedrag al een beetje, in vorige stukkies.) In het vakblad, dat ik dus net las, is er zelfs een paar pagina's voor ingeruimd, voor wie het allemaal interessant vind. Ook is er in dat blad een halve pagina voor opmerkelijke "quotes" uit allerlei (dag) bladen over supers. De meeste snap ik niet en vind ik niet interessant, maar eentje sprong eruit. Ik citeer:
Quote: "MBA's (ik denk dat het gaat over Masters of Business Administration LG) hebben de carrousels uitgevonden waar men in NL zo gek op is. Het basis principe is , dat je, zo zodra je iets een beetje kunt, en dat duurt drie tot vier jaar, je het (bedrijf, LG) voor gezien houdt en weer vrolijk aan iets ander begint. Een bijkomend voordeel is dat je weg bent voordat de resultaten bekend zijn van de strategische beslissingen die je nam bij je aantreden. Zo houdt je een mooi CV." Unquote.
Kijk, laat die uitspraak nog eens doordringen! Lees het nog eens een keer goed. Dat moest ik ook, hoor. Managers komen dus binnen, schreeuwen en blèren, schijten de zaak onder en vreten het bedrijf leeg! Bij de Marine noemden we dat het "Kokmeeuw" effect.
=Ja, en nog wat, maar dat komt nog: de Anti Zwarte Piet groep is al weer in actie. Later meer.=
Geen opmerkingen:
Een reactie posten