Ofwel: Sombermans Hochzeit, zoiets, geschreven met het idee dat ik de ene lezer van het Blog toch iets wijzer moet maken over hoe klo... ik me nu voel.
Dus belde de bedrijfsarts me heel prompt op op de afgesproken tijd en op de afgesproken dag. Ik deed mijn verhaal, hij luisterde met veel empathie, leek me, gaf me wat weken de tijd en de raad naar de HA te gaan, die me wel verder zou helpen en vertelde dat hij een terugkoppeling zou gaan doen. Ik nam alle tijd om aan hem mijn conflict met mijn bedrijf te vertellen. Hoewel? Is het een conflict met mijn bedrijf? Nee, dat geloof ik niet echt. Het is een conflict met een andere en nieuwere generatie mensen, die toevallig bij dat bedrijf werken. Een generatie, die niet slecht is hoor, begrijp me goed. Maar een generatie "mensen", da's niet goed uitgedrukt, een generatie "werknemers", ja da's al beter, maar goed, een generatie die het allemaal anders aanpakt en, in mijn ogen, niet echt veel beter. Ok, nu de advocaat van de duivel uithangen: 'Die generatie is stukken slimmer dan mijn generatie is. Die generatie weet wat werken om te leven is zonder van leven om te werken te moeten spreken. Die generatie is verbonden met het huidige "IK", ICH", "MOI", "I", tijdperk en jij, Dino, hebt dat niet door. Die generatie doet allemaal dingen voor heel even en zonder enig carrière idee en gaat dan verder naar een volgende job. Dat is zo, man, het is de 21ste eeuw, leg je der bij neer. Doe niet moeilijk, leef er mee.
Kan ik dat? Nee. Maar ja, ik moet me wel verplaatsen in die generatie, in die generatie waar het woord "discipline" waarschijnlijk alleen maar iets te maken heeft met het al dan niet met twee handen bedienen van de alom tegenwoordige apparaten om de "sociale media" te kunnen bereiken en te kunnen bedienen. Wil ik dat? Nee, niet meer. Ik ben geen ouwe l.. hoor die helemaal niets wil weten van de nieuwe generatie en de "sociale media." (Ik doe der zelf aan mee en van hartenlust) Maar er is een middenweg. Een weg tussen mijn en hun generatie. Tussen de mensen die nog wel praten met elkaar of die elkaar alleen maar zitten te "whatsappen" of "whatsitten", geloof ik. Dat is de weg waarbij je je werkplezier houdt en ook nog eens het plezier in het gebruik van die pads (af en toe) en zo. Hoewel ik weet dat je je aandacht maar op een ding tegelijk kan vestigen. Neem het verkeer. Hoe vaak zie je niet mensen aan het bellen en sms'en tijdens het autorijden? En daarbij dan meteen maar vergeten dat ze ook nog eens richting aan moeten geven of zo?
Ja, ik zei al, Sombermans is back! Maar: Now to stay! Ik voel me zo ontzettend k.. onder de hele situatie, daar heb jij, lezer, geen idee van. Maar ik kon niet anders, meer. Nee, ik heb nooit gedacht dat mijn glansrijke loopbaan zo zou eindigen, maar het is dus wel zo. Mijn kop staat op barsten van al het zelfverwijt, nu ik mijn mede werknemers alleen laat aan kloten om ook nog eens mijn 'joppie' er bij te doen. Maar zegt de slimste van ons huwelijk, E. ja, dat had je al door: 'Stel dat je nu een been had gebroken? Of een sleutelbeenbreuk? Als fietser kan je dat gebeuren, toch? Dan was je toch ook niet op je werk geweest?' Daar heeft ze een punt, maar ja, als man zijnde zeg je dan: 'Ja maar dan had ik een verband of een gips om gehad, dan ziet men dat je niet kan werken. Maar het zit in mijn hoofd, vrouw, dat kun je niet zien!'
Ze snuift: 'Maar IK merk het. Ik kan het aan je zien. Je bent niet lichamelijk ziek, maar helemaal oké, nu ja, dat ben je ook helemaal niet. Vindt je wel dan?'
En nee, ze heeft gelijk. In mijn kanis gaat het maar door, maalt het maar door. Vroeger ging ik een paar uur fietsen en dan was mijn hoofd weer helemaal leeg. Nu durf ik nauwelijks de deur uit! Uit onvrede met mijn, ik noem het toch zo, "ziek" zijn, maar vooral uit onvrede met dat werk, uit onvrede met het discipline gebrek waar ik elke maal weer tegen aan loop. En: geloof het nu maar, niet alleen van de generatie van de "werkvloer", maar zeker en vooral van de generatie werkers die niet op de vloer komt, maar die wel de leiding geeft aan het grote en diverse bedrijf, de directie, die afgrijselijke "jobhoppers."
Maar goed, ik ben de oude generatie gewend, de mensen die eerst werkten en dan pas vragen of, als ze durfden, eisen gingen stellen, die betrokken waren bij hun "werk" of "bedrijf" of zo. Nee zo slaafs als de ouders van de generatie van ons waren wij ook al niet meer, nee, wij waren al kritisch, zie de Vietnam demonstraties en de "revolutie" van '68. maar nu loopt het uit de klauwen. Volgende week moet ik een afspraak maken met de huisarts. Ik moet Hulp zoeken, zegt de bedrijfsarts. De huisarts moet me dan maar doorzenden naar een 'peut of zo.
Tja, dan tref ik dus zo een m/v therapeut aan die vooral bezig is met de sociale media?
=ik stel nu alles allemaal even uit, ook de afspraak bij de HA, ik heb vooral tijd nodig om het hoofd leeg te maken. ik ga morgen een stukkie fietsen, dat lijkt me heel therapeutisch?=
Geen opmerkingen:
Een reactie posten