Mal mannetje

Nu zijn der natuurlijk heel veel malle mannetjes op 'dees' aardkloot', maar een van de malste mannetjes moet Recep Tayyip Erdogan wel zijn. Een megalomane bestuurder van een ooit trots en groot land (Turkije, natuurlijk) met een overwegend sympathieke en hard werkende bevolking, iets wat de Turkse mensen hier ook doen. De mallerd, Erdogan, is me nogal opgevallen de laatste tijd en ik schreef daar vaker over in deze Blogs. Een 'vermeende' staatsgreep werd hardhandig gesust en de zogenaamde 'putschisten' werden allemaal in diepe kerkers en verre gevangenissen geworpen om, op een gegeven tijdstip, terecht te moeten staan voor de opperrechter. Een niet neutrale rechtbank natuurlijk, want die malle man heeft alle rechters, de neutrale, de echte rechters dus, ook laten opsluiten en hen vervangen door mensen van zijn keuze. Ook vele journalisten zijn opgepakt. Mensen van de schrijvende pers die kritiek hadden op zijn beleid, dat moge duidelijk zijn.
Nu zijn der natuurlijk heel veel malle mannetjes in de wereld. Daarvoor hoef je alleen maar naar de uitzendingen van de politieke partijen te kijken of naar diverse tv debatten. Nee, ik kijk niet. Niet naar het debat dat momenteel gaande is op een van de commerciële zenders. Nee, uit principe niet.
Ik ben vroeger, ja, toen alles beter was, wel politiek geëngageerd geweest hoor. Niet dat ik de straat opging om te folderen of te flyeren, zoals dat heet, maar ik volgde de politiek behoorlijk. Toen luisterde ik nog naar de debatten en las de partijprogramma's en zo. Maar toen ik voor de zoveelste maal merkte dat politiek een vak is, dat politici gewone carrière jagers zijn, die het liefste van al zo lang mogelijk in de kamer blijven zitten (en daar na diverse andere welbetaalde baantjes hebben) voor de door mij vaker genoemde behoorlijke vergoeding (mer dan een ton) en omdat ik me, ja, ik geef het toe, ik was vaak naïef, dus toch wel vaak genaaid en verne... voelde door de politici en de partijen, ben ik het geloof in die zaken kwijt geraakt.
Het ergste, in mijn ogen dan, vond ik de plotselinge ophoging van de AOW leeftijd, nee, niet WAO, zoals Henk Krol ooit eens een uitglijder maakte. Van de ene dag op de ander moest die leeftijd naar boven. Voor mij werd het bereiken van die leeftijd een jaar langer. Niet op mijn 65ste, maar op de leeftijd van 66 zou ik pas kunnen gaan genieten van een 'rustig' leven, dat ook nog eens gefrustreerd werd door de enorme bezuinigingen op die pensioenen. Omdat diverse speculatie Harry's van diverse pensioenfondsen verkeerd hadden gespeculeerd en omdat heel veel bank directeuren daardoor met volle beurzen en bonussen wel met pensioen konden gaan! Ik werd woest!
Helaas ben ik in de WW gesukkeld, triest ja. Ik had nog graag jaren het beulswerk van 0600 aanvangen en zwaar lichamelijk werk willen doen natuurlijk, dat allemaal om onze vaderlandse economie te kunnen blijven steunen. ik had graag tot mijn 66ste containers vol met kratten bier, dozen melk en slecht gestapelde zakken potgrond van een vrachtwagen willen blijven slepen en sleuren, containers die soms tot drie- of vierhonderd kilo wegen. Maar nee, het mocht niet zo zijn. Een burn-out, door conflicten met de leiding, maakte er een vroegtijdig einde aan, na vijfenveertig jaar werken onder vaak zware omstandigheden en onder vaak maanden en maanden van huis zijn. (Ik was daarvoor bij de marine, weet je nog?)
Ik lijdt daar erg onder, onder die WW, dat begrijpen jullie. Ik breng mijn dagen nu door in ijdelheid. Ik doe, vaak met mijn geliefde, de boodschappen, fiets, mits goed weer, veel en vaak, kijk favoriete tv programma's en lees veel. We passen, gelukkig, ook op op de kleinkinderen. Ik ben nu relaxt bezig en ja, iets in mij, heeft heel lang volgehouden dat ik niet positief bezig was en geen deel uitmaakte van de hardwerkende samenleving, maar gelukkig heb ik dat allemaal nu wel verdrongen, hoor.

Maar soit. Over mij verder niets. Nee, ik zag vandaag de 'malle man' Erdogan weer eens. Hij wil nog meer dan de macht die hij nu heeft in Turkije, hij wil namelijk de absolute macht, waarin hij alles voor het zeggen kan hebben. De dictatuur, zeg maar! Hij wil de herinvoering van de doodstraf, namelijk. Je hoeft geen echt genie te zijn, dat ben ik namelijk ook niet, om te weten dat hij dan alle opstandelingen die in opstand kwamen tegen zijn/ZIJN dus, machtsmisbruik tegen de muur wil laten zetten. Maar: daarvoor heeft hij wel een zogenaamde meerderheid nodig, een ding dat hij nu nog niet heeft of schijnt te hebben? Maar: goede raad is niet duur. Veel van zijn volksgenoten zijn ooit geëmigreerd naar de westerse landen, die van het, in zijn ogen, ongeloof en die van de westerse normen en waarden, zoals, bijvoorbeeld, gelijkheid voor een ieder en echte en werkende democratie. Duitsland, Nederland en ook België zijn die vindplaatsen van de uitgeweken Turken. Dus: als hij een meerderheid wil halen dan moet hij daar ook stemmen verzamelen. Ja en dus zendt hij nu allemaal zendelingen naar die landen. Maar ja, die landen willen dat niet. Die vinden dat die ingeweken Turkse burgers mensen zijn die de nationaliteit van hun land hebben en ja, ze weigeren dus de meetings die Erdogan zo trots en sluw had gepland.
In een enorme woede beschuldigt hij vooral Duitsland van tegenwerking. "Jullie zijn niet democratisch", blèrde de man die net de democratie in zijn land aan de kant heeft geschoven en vermoord. "Jullie [Duitsland] doen me denken aan Hitler. Jullie hebben geen idee van democratie." Zei het malle mannetje, die denkt dat het begrip democratie hetzelfde is als dictatuur. Ook ons land kreeg een veeg uit de pan, omdat ook onze PM zei dat hij niet wilde dat er Turkse propaganda in ons land werd bedreven.
Erdogan deed overigens zijn uiterste best om op Hitler, Stalin, Mao of KimJong Ill (ja, ik weet het, de naam Il is met een l, maar het geeft even aan hoe ik over hem denk) te gelijken!
Goed. over Erdogan: we zijn nog lang niet thuis met dat baasje dat zich steeds belangrijker gaat vinden. Arm Turkije en arm trots Turks volk!