Code Oranje

Nou, dan weten we het al, toch, als we deze woorden op TXT lezen of via het nieuws horen? 'Code Oranje' is de KNMI term voor : "De wereld vergaat echt vandaag, voor wat betreft het verkeer en het deelnemen daaraan in ieder geval,!" Code Oranje wordt alleen aangegeven als er echt extreem weer op komst is. Dat zou dus vandaag, de zevende van de twaalfde, de dag dat Mia Rosie (onze schitterende kleindochter) die vandaag een maand oud wordt, ook gebeuren. Het zou een dramatische 'weer' dag zijn, vandaag, zeiden de weerprofeten en die kunnen het weten. Files van ongekende afstand en ongekende lengte zouden onze auto- en provinciale wegen gaan bewonen en er zouden natuurlijk enorme ongevallen met idem aantallen slachtoffers gaan gebeuren. Combineer hevige sneeuwval met een windkracht zes a zeven en je hebt een doem scenario. Want: Nederland was niet (meer) gewend aan sneeuwval en gladheid, gecombineerd met rukwinden! (ik heb dat wel twee jaar achter elkaar meegemaakt en was daar beide malen een echt slachtoffer van.)
Omdat het vijf december is geweest en ik, traditiegetrouw, tussen vijf december en Nieuwsjaardag eigenlijk nooit op de fiets naar het werk (of op een andere trip) ga, het is bij mij iets van: 'Goesting opdoen voor het volgende jaar', zoals de Vlaming zou zeggen, was ik dus aan gewezen op het OV. Vanaf Amstelveen Centrum, waar ik woon, naar A'dam Oost, waar ik werk, gaat er een slechts een armzalige verbinding. Ook daar heb ik al over geschreven.
Toen ik wakker werd keek ik als eerste natuurlijk, mijn gewoonte, ik houd intens van haar en vind het heerlijk om naar haar te kijken,  naar E., die vredig lag te slapen en voelde weer wat jaloezie opkomen omdat ik er wel weer uit moest en er weer door moest. E. heeft haar pre pensioen nog net mee kunnen pakken en, hoewel ik natuurlijk niet echt (maar wel een beetje) jaloers op haar ben, brengt zij haar toch heel drukke dagen door met absoluut noodzakelijke dingen in en om het huis en met en rond het, voornamelijk buiten huis wonende, gezin.
In ieder geval, ik ging de deur uit en zag en voelde voornamelijk natte sneeuw vallen. Wel in een grote hoeveelheid. Op een manier dat die sneeuwvlokken een bepaald patroon ontwikkelen, die nerveus aandoende gaan werken op je netvliezen en zodoende met hun val bijna hypnotiseerend gaan werken. Ik wandelde deze vrijdagmorgen dus maar weer eens naar de sneltramhalte, hoog gelegen op een talud, een kleine kilometer verderop. Ik checkte in: 'Piep, goede reis', deed de incheckzuil en ik schuilde in het hokje op de halte. Er is een vaste reisgezel, een man die ook in A'veen woont en naar Diemen zuid reist. We ontmoeten elkaar iedere dag, als ik niet fiets dan, op de halte en wisselen wat woorden, die voornamelijk over het weer en het werk gaan. Niets ernstigs, niets serieus, we kennen elkaars namen/voornamen niet eens. Het is altijd van: 'Hoi man, wat een gedoe dat weer, op het werk loopt het niet, we gaan extra filialen openen, onze omzet was..' Maar het is altijd wel weer leuk om hem te zien. Het is een enthousiaste, bijna leeftijdgenoot, die, op zijn beurt, met zijn gezin uit het verloederen de Amsterdam West gevlucht is, zoals wij dat hebben gedaan uit het ook verloederen de Amsterdam Holendrecht. (zie ook meerdere Blogs op mijn Blog  www.Lucasfietst.blogspot.nl.  Klik op deze blog spot of tik dat maar in op Google en je gaat het kunnen lezen.)
Onze gesprekken stoppen bij het arriveren van de 51. Hij stapt in een ander gedeelte van de sneltram in dan ik. Misschien om mij kwijt te zijn en ik misschien om hem kwijt te zijn, maar eerder omdat we allebei bij een bepaalde uitgang gaan zitten om ASAP uit te kunnen checken of, in zijn geval, om zo snel mogelijk over te kunnen stappen. (Ok, val nu niet in slaap, dit is niet m'n meest sensationele Blog. Ik ga het verder ook niet over sex of zo hebben, hoor)
Tijdens het wachten op de tram, viel het ons op dat het wel sneeuwde, maar dat die sneeuw nat was en nauwelijks bleef plakken of hangen. Ja, op onze kleding, maar niet echt op de straten of stoepen. Ook het verkeer op de Beneluxbaan, waaraan de tramhalte gelegen is, reed met gewone snelheid. Niks gladdigheid, niks slipperigheid.
In de tram, die gewoon op tijd arriveerde en niet werd opgehouden door extreem weer, las ik, nee, herlas ik, Hubert Lampo's: Zeg maar Judith, voor de zoveelste maal en ik voelde de fijne nostalgie en het heimwee van de schrijver weer aan.
Ondertussen keek ik natuurlijk bij elke stop naar buiten. Lijn 51 heeft weliswaar een omroepinstallatie die je hoort te laten weten op welk station je nu bent aangekomen, maar die werkt bijna nooit, dus moest ik wel de namen van de stations op de borden aflezen. Dit is geen sinecure. Op de borden in de gemeente Amstelveen staan de namen zo klein en staan die borden zo ver van elkaar af, dat je echt je kop er bij moet houden, anders mis je je over- of uitstapplaats. Lijn 51 heeft natuurlijk ook een verwarmingsinstallatie, maar die werkt ook (zo goed als) nooit. Althans niet in de winter. Ik ben ooit eens, op een regenachtige maar warme zomerdag met deze lijn gereisd, waar de verwarming het wel deed, en waar het toen meteen veertig graden celcius was en de tram wel een sauna leek vanwege de opstijgende waterdampen uit de op drogende kledingstukken.
Maar goed, vanaf station Wester Amstel, begin ik te reageren op mijn omgeving. Tot die tijd ben ik verdiept in mijn boek. Vanaf die halte plaats ik de bladwijzer... (ik gebruik die nog, wie van jullie ook? Zijn er overigens nog mensen die er een gebruiken? Ik heb een soort collectie van bladwijzers opgebouwd. Van alles wat en sommige van die bladwijzers zijn.. Ok, chagrijnen, over die Code dan maar weer! God, wat een gedoe, jullie laten me nooit uitpraten.) ... in m'n boek, berg de leesbril op en sluit mijn rugtas. In het Amstelstation stap ik uit, check mijn OV kaart uit, zie dat ik weer een klein vermogen uit heb moeten geven om nauwelijks verwarmd en zonder enig spoor van comfort hier aan te komen en wandel de anderhalve (want vijftien minuten lopen) kilometer naar mijn werk bij de Vomar aan de Middenweg. Ik zie het verkeer rustig, maar wel gewoon doorrijden en zie geen tot nauwelijks sneeuw ophopingen.
Ik ben rond half zeven binnen, collega Marjan doet open, we doen het gewone begroeting protocol en zei en ik ga ons ding doen. Het wordt zeven uur, tijd om de zaak te openen, want de vrachtwagen is er altijd om zeven uur. Ik spreek mijn twijfels nog even uit tegen een collega, zeg dat het waarschijnlijk uren later gaat worden, maar, als ik het rolluik omhoog doe en de deuren open gaan en ik de collegae die staan te wachten om binnen en aan het werk te gaan, begroet, staat de vrachtwagen van Vomar al voor de deur.
Het sneeuwt nu vrij intens. Dikke vlokken dalen kletsend neer op onze hoofden, want lossen etc, zie mijn laatste (of een vorige) Blog. De chauffeur verteld, desgevraagd, dat het verkeer nauwelijks hinder ondervind, het rijdt, zoals hij het zag, gewoon door. Iets rustiger, dat wel, maar geen narigheid of zo.
Rond achten, de winkel gaat open voor het publiek, strooi ik zout, veeg, iets later, nog wat natte sneeuw weg, maak een padje voor de winkel vrij, strooi nog meer en vraag aan de FM om strooizout te bestellen.
Ik spreek een mijnheer, een vaste klant, een man van bijna twee meter lang, of hij nog narigheid heeft gehoord over weer en verkeer. 'Nou ja', zegt de mijnheer, 'er valt een sneeuwvlok hier en daar, maar niks serieus hoor.' Ook de vrachtwagen die de tweede vracht komt bengen is slechts vijf minuten later dan gepland. Ik ga om twaalf uur terug naar huis. Er ligt en heel dun laagje natte narigheid, die smelt als ik er op loop.
Is die afgegeven Code Oranje nu slecht? Nee, absoluut niet. Het heeft er misschien wel een heleboel mensen/forenzen toe gebracht om: hetzij thuis te blijven, hetzij het OV te nemen. Dus, ja: het KNMI deed er goed aan om te waarschuwen!
De oude kreet: een gewaarschuwd mens telt voor twee, is nog steeds een goede kreet.
Want: (weer) profeten eten ook gewoon brood, hoor.