Narrig

Beste Lezers en lieve lezeressen,
ik heb jullie gedreigd het woord van de titel vaker te gaan gebruiken, omdat ik het zo'n heerlijk ouderwets Nederlands en mooi toepasselijk woord vind. Jottem, puik, terstond en tjeempie, zijn ook van die woorden. Ze komen ooit terug, hoor, in de taal. Op een gegeven moment zal de straattaal verdwijnen. Mensen zullen weer fatsoenlijk Nederlands gaan spreken en dit soort woorden ook weer gaan gebruiken. Misschien dat ik het ooit nog mee zal maken, ik hoop het, van ganser harte, ook al weer..
In elk geval, ik gebruik narrig. Want dat verwoorde mijn gevoel van vandaag helemaal. Ik was narrig. Heel narrig. Jullie kennen het wel, dat gedoe. Je moet tegen een systeem aanboksen. Een systeem dat je volkomen in de steek laat en dat gewoonweg geen moer om je geeft. Een geautomatiseerd systeem, vaak, maar ook een systeem waar mensen, die verantwoordelijk zijn voor dat systeem, blijkbaar achteloos voorbij gaan aan de wensen (ik zeg niet: eisen) van de gebruiker.
Een voorbeeld dat wij allemaal wel eens, of helaas vaker, hebben meegemaakt. Vul in: Trein, tram, bus, metro. Je staat op een nat, winderig en tochtig perron te wachten op openbaar bovengenoemde vervoermiddelen. Openbaar. Je betaalt (veel) voor je reis, die je niet eens van deur tot deur brengt. Maar je gaat met het OV omdat je: fiets kapot is*, je auto het niet doet*, je de eindeloze files wilt vermijden*, je milieu bewust bent*. (* doorhalen wat niet van toepassing is.) Goed. Je leest op het vertrekbord dat het * dat het transport om zo laat vertrekt. Zo laat breekt aan, maar geen transport gloort aan de einder (ook fraai, dat stukje zin.) Je zucht, wacht, moppert, wordt narrig want zo laat is alweer zoveel laat geworden dat: je je afspraak*, sollicitatie*, op tijd beginnen*, je aansluiting* (* hetzelfde als zonet) allemaal niet gaat kunnen halen of nakomen. Je wacht langer, zucht meer en wordt narriger, maar er is geen official die komt zeggen waarom je niet deel kunt nemen aan het duurbetaalde middel van vervoer. Ook op de, vaak overvloedige informatieborden, lees je, en dan heb je mazzel, echt waar, dat middel van vervoer vertraagd is met: .... minuten. Altijd minuten, hoor, nooit kwartieren, "geef de burger moed en dus geen informatie", denkt men. Ze, die mensen, hebben allemaal cursussen gevolgd in die richting.
Goed. Tegen dat systeem kan je niet op! Nogmaals, officiële mededelers zijn er niet, er is geen telefoon nummer waar je verhaal kunt halen en, degenen onder ons die van die handige kleine Internet dragende telefoontjes hebben, zien ook geen kans om door te dringen tot de regionen in waarschijnlijk Proud Towers, waar men beslist over dit soort affaires. Enfin, veel te laat komt je transport, je stapt narrig in en wil eigenlijk bestuurder/conducteur of machinist verbaal laten horen wat je van hem/haar en zijn/haar voorgeslacht tot in de vijfde generatie vindt! Maar die functionarissen zitten, wijs geworden, allemaal opgesloten in cabines en de conducteur, die na zijn afscheid fluit de deuren heeft dicht gedaan, trekt zich schielijk, hè alweer zo'n woord, terug in zijn hokje, gesloten met een deur, die uit Fort Knox geleend lijkt te zijn. Je komt te laat.
Vandaag ging dat aspect van mijn werk aardig goed. Voor zessen rijden sneltrams redelijk door en ik was op mijn usual tijdstip in de toko. Ik deed mijn rituelen, vulde wijnrestanten, mopperde op de klootzak die mijn voorganger in het vullen van die afdeling was, er zijn eigenlijk maar twee klootzakken op je werk namelijk: je voorganger en diegene die na je komt, toch?
Mijn eigen afdeling, de DV, lag er verslagen en triest bij na de 'raid' die het winkelende publiek er op had gepleegd, de afgelopen pro Kerstdagen. Ik maakte de afdeling presentabel, een van de opperhoofden van de keten zou langs komen. Gisteren had ik eeen bak vracht binnen gekregen, waar ik al wat narrig van was, want de helft paste niet. Maar ook voor vandaag stonden er weer vier containers diepvries op de vrachtbrief. Vier! Samme, ik had een wat rustiger dag verwacht, (ik was nog doodmoe van gisteren en voelde een verkoudheid opkomen) maar schijnbaar was me dat niet vergund.
--Morgen meer--