One of those days (2)

Korte inhoud van het voorafgaande...
Nee, alsof jullie deb..., eh, debiteuren zijn. Nee, jullie hebben net mijn vorige Blog gelezen en weten nog dat ik: a/ mijn schoenen kwijt was, b/ eens een keer een vlotte en niet chagrijnige chauffeur hadden, c/ mijn tweede FM (leg het nog uit, do not worry),  wat meewarig lachte toen ik zei dat ik nu ff de diepvries (DV) restanten ging 'doen' en dat ik d/ een FM had met leiderschap gaven, dus ik hoef niet alles te herhalen of een korte inhoud van het voorafgaande te geven.
Oh ja, ik was vergeten om een --- wordt vervolgd--- onder de vorige Blog te zetten. Nu ja, het wordt dus nu vervolgd.
Ok, de vracht was gelost, diverse personeelsleden deden diverse dingen met die vracht en ik ging op weg naar de lift, die me in de kelder af zou zetten, waar mijn DV cel is gehuisvest. Omdat DV bij minimaal  - (dit is min, dus beneden..) twintig graden wordt bewaard, is een diepvries cel altijd op een enorm blok beton gevestigd van minimaal vijftien centimeter hoog. Dat om te voorkomen dat die hele cel dwars door de gewone betonvloer, van net een centimeter of vijf of zuks, zakt vanwege de enorme negatieve temparaturen en inhoud van de cel. 'Gelukkig' is die cel te bereiken zonder geleidelijke opgang, zodat je de containers met heel veel moeite omhoog moet trekken of duwen om die hoogte te overbruggen. Het grote gevaar is dan wel dat die container omslaat en de goedbedoelende medewerker, die de container in de cel wil zetten, bedelft (of is het: laat bedelven, of gaat bedolven worden?) onder de inhoud. (Dit is echt geen grapje, het is me overkomen dat ik onder veertig of vijftig pakken pizza's bedolven lag! Lach niet, dat was 'not funny'!)
Ik opende, ie wat argwanend door de lach van B., de dikke, met een grote stalen klink afgesloten deur en zag: vijf containers vol artikelen staan! What the f...! Nu begreep ik het meewarige lachje van B., de tweede FM natuurlijk meteen. Merde, dacht ik, maar dit zijn bijna allemaal nieuwe en onbekende producten, dat zag ik meteen, zo helder was ik toch wel! Het kwartje, oké in mijn geval, de stuiver, viel snel. Och ja, allemaal Kerst acties, natuurlijk. Dozen vol aardappelgratin, (twee soorten), bladerdeeghapjes, visfilets, (twee soorten), escargots, (gadsie, ik word al misselijk als ik naar het plaatje kijk), meerdere chique ijs soorten en 'Huismerk' loempia's (twee soorten). Wie eet er nou non-de dju loempia's met de Kerst, denk ik, narrig wordend. (mooi woord, narrig, ga ik vaker gebruiken.)
Ik haal twee karren uit de cel, ik wil niet al te veel containers op de werkvloer hebben en duw ze naar de afdeling. B. komt langs en ik begrijp zijn wat spottende/meewarige lach.
Terzake doet hij: "Kun je dit plek geven?"
Terzake doe ik: "Met een potje Vaseline en een beetje goede wil, lukt alles."
B. geeft aan hoe hij denkt dat de indeling zou moeten, ik geef mijn mening en het blijkt dat we in de pas lopen, we maken samen ruimte en hij gaat met een: 'Je gaat het redden, toch?' verder met zijn eigen drukke werk. (Hij vertelde nog wel dat hij ook helemaal overrompeld was door de hoeveelheid acties, maar ja, hij kon er verder ook niets mee.)  Allang blij dat hij me zoveel mogelijk geholpen had, ga ik dingen en spullen opnieuw indelen. Eerst even checken wat ik heb en hoeveel van elk. Ik zie dat alle spullen verdeeld zijn in voor-, hoofd- en nagerechten en ik denk dat ik dat dan maar ook zo moet indelen in de (redelijk beperkte) ruimte die B. en ik geschapen hebben.
FM, C,  komt langs: 'Goed bezig', bromt hij, de automatische piloot aan, want de man heeft het stinkend druk, maar heeft, alweer, mijn hart gestolen, na die opmerking van gisteren, .... over die schoenen, oké, jullie hebben opgelet.
In de 'ondertussentijd', woord van Kees van Kooten, niet mijn uitvinding, maar wat een mooi woord!,
hoor ik dat Ray, een hele fijne collega, me zoekt. Ik zoek hem dan weer en hij vertelt me dat hij gehoord had dat mijn schoenen pleithuizen waren. Hij zegt dat er een medewerkster van de kassaafdeling is, die afgelopen zaterdag een schoonmaak woede had en die mijn schoenen schijnt te hebben opgeruimd.
Ik, op een holletje, naar Houda, medewerkster voornoemd. En verdraaid, ja, ik houd het netjes, mijn schoenen, compleet met iewat riekende sokken, staan opgeslagen, ergens in een hokje, vraag me niet welk hokje, maar ik krijg ze terug, doe ze meteeen aan en, goh, mijn ouwe trouwe stappers, inclusief stalen neuzen terug!
Het wordt verder een drukke en volle werkdag. Ik ga, ik doe niet aan pauzes vandaag, de hele dag door en om twaalf uur doe ik met een zucht van, mijn weergevonden schoenen uit.
Ik ga naar huis, doe nog een boodschapje en de bel gaat. E. is druk en vraagt of ik even wil opendoen. De Post!
Een pakketje. Mijn nieuwste boek, het is m'n derde ondertussen alweer, wordt me aangeboden. Het is 'De Berg'. Een boek dat ik geschreven heb over mijn ervaringen om de Alpe d' Huez te gaan beklimmen op de fiets, met een club hele goede vrienden.
Ik open het  pakket, voel en ruik aan mijn boek en man, het is goed. Prachtige tekst en de fotos zijn zo mooi en scherp afgedrukt! Ik vergeet de escargots en de mosselen en de diepvries en zink weg in mijn eigen werk! Goh, man, mijn derde boek! En zo fraai! Zulke mooie fotos ook!
Ben je benieuwd naar dat boek? Ga naar www.freemusketeers.nl  klik op zoeken en toets mijn naam in. Of de titel van mijn boek: De Berg.
Het is de moeite waard, hoor! Net als mijn diepvries afdeling!