Kennen jullie dat? Natuurlijk kennen jullie dat! Het was weer eens zo'n dag. Zo een dag die eigenlijk al rottig begint en dan niet meer ophoudt dat te blijven. Vandaag geen 'Code Oranje', overigens, de sneeuwval had het land verlaten en er zou alleen wat regen vallen volgens het KNMI, maar wel een dag met een stevige wind. Nee, daar lag het niet aan dat ik te laat op het werk was. Ik legde al uit dat ik de laatste drie weken van december eigenlijk niet veel fiets. De fiets(en) gaan naar de fietsenmaker (Peter Nieuwkerk, aan de Brink in Amstelveen, een geweldig goeie vent en een droom van een fietsenmaker. Ok Peet, ff afrekenen nu?)
Nee, het geval ligt veel prozaïscher, ik had me gewoon versnurkt. Ja, stom, ja, ja, weet ik, niet nodig, maar dat soort dingen gebeuren, toch? In elk geval, ik werd wakker om vijf voor half zes. Ik zou nog wel tijd hebben gehad om de tram (51) van 0558 te halen, maar zou dan zwarte koffie en het broodnodige zware sjekkie hebben moeten laten gaan. Nou, nee, zo kan ik mijn dag nu eenmaal niet beginnen. Zonder koffie heb ik geen aanvang snelheid en die zware hoort er ook echt bij.
Dus smste ik collega Marjan, dat ik iets voor zeven uur binnen zou zijn.
Dat was het eerste minpuntje van de dag. Ik was inderdaad rond zeven uur binnen, zette mijn tas neer, greep naar de sleutels van mijn kluisje (locker) en begon het omkleed ritueel. Ik heb een set werkkleding, wekelijks door E. verschoond en in tasjes aan mij gegeven en ik kleed me dus op het werk om. Het tweede minpuntje volgde. Ik greep naar mijn werkschoenen, (eigen aanschaf, veiligheidschoenen met stalen neuzen) die ik altijd op het kleedrek bewaar. Mijn jasje ligt in mijn locker, want jasjes zijn diefstalgevoelig, maar mijn werkplunje, broek, T-shirt, trui en dat soort zaken, hangen gewoon aan het kleedrek. Zoals mijn schoenen daar dan weer boven op staan. Ik greep, greep nog eens en besloot nu even te kijken naar wat ik greep en waarom ik in het niks greep. No shoes, geen schoenen, pas de chaussures, keine Schuhe, nada de sapatus, dus.
Ok, wacht ff, ik heb ze vrijdagmiddag uitgetrokken en heb ze toen.. eh..., GVD, gewoon op het rek gezet. F..., waar zijn die koeleradingen dan? Ik zag de FM. 'Hoi man, enig idee waar mijn schoenen zijn?' 'Nee, niet echt, waarom?' Uitleg. Hij: 'Ja, ze zijn wel aan het opruimen geweest in het weekend, maar jouw schoenen?' Ik zag een collega en vroeg de vraag. 'Nee, geen idee, why?' Ik zag nog wat collegae en nog een tweede FM, (ik zal dat echt ooit nog eens uitleggen) en vroeg de vraag, maar ving overal bot!
F..., maar dan ook echt k.., nondenakende nondedju, GVD, waar zijn mijn schoenen? Lang tijd om te zoeken had ik niet, het lossen begon en bij mij begon de woede en de agressie. Shit man, ze kunnen toch niet maar zo je schoenen wegtyphen? Je bent toch geen achterlijk Jetje of zo? Dus moest ik mijn gewone stappers dan maar aangehouden. Van Bommels a 500 euro per stuk, met veters van 75 euro per paar!
Nee, natuurlijk niet, gek. Luister: ik werd een tijd geleden slachtoffer van een beroving. De boef, met zo'n zwart lapje voor zijn gezicht, overviel me bij het park Frankendael, waar ik iedere dag langs moet lopen. Hij zei: 'Je geld of je leven!' Ik zei: 'Man ik ben getrouwd. Ik werk bij de Vomar. Dus een leven heb ik niet en geld al helemaal niet!' (Hij huilde nu bitter en gaf me een geeltje.)
De FM liet me wat uitrazen, want, zei ik: dat ik nooit meer zou komen werken en dat ik me dan maar ziek zou melden als men zo met je spullen omging en dat soort (op dat moment van harte gemeende) zaken.
Ik heb wel eens vermeld dat die man (FM) bulkt van leiderschap gaven. Vandaag gaf hij daar dus weer een voorbeeld van. Dat lees je zo. Het eerste mazzeltje van de dag was, dat de gebruikelijke ochtend chauffeur er niet was. Die man is een Pietje Precies, als het hem uitkomt, in ieder geval. Ik heb nog net geen hekel aan hem, met de nadruk op het woordje net. Het komt hem niet uit om slecht verpakte karren afval, dat kan van alles zijn, echt AGF of zuivel afval, maar ook karton/papier of plastic verpakkingmateriaal, mee terug te nemen. Hij zet die containers dan weer terug op de klep en zegt nors: 'Die troep mot ik niet in mijn wagen!' Maar als het hem uitkomt om ons onze veiligheidsvoorschriften te laten negeren, vind hij het allemaal wel goed. Nu hadden we een andere en vrolijker chauffeur. Het lossen schoot lekker op. Hij kwam, het lossen en laden was bijna geschiedt, ik had een sjekkie opgestoken en griepte nog een beetje na, en de FM komt op me af en zei dat 'ie het k.. voor me vond en begreep dat ik boos was, maar ja, het was nu eenmaal zo. Wel kon ik een paar werkschoenen kopen en bij hem declareren.
Ik ken dat soort zaken, heb het zelf vaak genoeg gedaan in mijn vroegere leven bij mijn (toenmalige en hyperkritisch) personeel, en inwendig moest ik wel even lachen en denken dat die gozer het toch wel doorhad. Ja, leiderschap. Nu begrijp ik ook waarom onze omzetten zo de hoogte ingaan. Je doet gewoon een stap harder voor zo'n man.
Nu hebben we, ik zei het al, nog een tweede FM. Hij zag me naar de diepvriescel afdalen en lachte wat meewarig.
---- wordt vervolgd ----
Geen opmerkingen:
Een reactie posten