Ja, hallo, eens moet het ophouden, met al die Blogs over kerstdrukte. Vind ik ook, lieve lezers en lezeressen, vind ik ook. Dus vandaag publiceer ik dan dat laatste bericht daarover. Dezer dagen is het leven een beetje een sleur voor als je in de toelevering voor de kerst werkt. Dat geld niet alleen voor ons, van de supers, maar natuurlijk ook voor de jongens en meisjes die in de grote toeleveringcentra werken. Onze jongste zoon werkt in zo'n bedrijf, namelijk de Kaasunie in Kaatsheuvel. Het is daar, op deze drukke dagen, werken onder hoogspanning, de hele dag alleen maar domweg orders pikken, kratten vullen, containers laden, containers gereed zetten voor gebruik en inladen in de vrachtwagens. Onze zoon gaat met zo'n hoogwerker, of hoe noem je die dingen die je vijf meter hoog spullen kan laten pakken, door het bedrijf om pallets vol met kazen en vleeswaren en al wat dies meer zij, gereed te maken voor verdere afhandeling. Een pauze kan er nauwelijks vanaf, want het is 'hoogmis' voor het bedrijf.
Maar ook op lager niveau, kleinschaliger, bedoel ik dan, is het 'hoogmis'. Zo trof ik vandaag onze tweede FM aan die druk bezig was met allerlei bestelzaken en computergegevens, terwijl de FM1 dat ook deed, maar dan net aan de andere kant van de winkel. Onze tweede man, B., (ik zal nog uitleggen wat en waar en waarom niet, heb ik beloofd, maar ja, kerstdrukte hè, dus ff geen tijd) is normaliter vrij op de donderdag. Op mijn vraag waarom hij nu aanwezig was, was zijn antwoord simpel en direct; 'Tja, het is kerstdrukte, hè?'
Maar goed, we gaan aan het werk, lossen vrachtwagens en vullen onze schappen en ik heb eigenlijk maar een uur of twee werk om mijn restanten van de DV te vullen en zodoende weer en hele kar weg te werken. Dat geeft weer wat lucht in een al overvolle DV opslagplaats, de 'vriescel'. Ik 'spiegel' de afdeling even af, ik vind dat leuk om te doen, maar ook nodig want 'ongespiegeld', is geen pan. Denk aan je boekenkast thuis, waar boeken soms heel diep in wegsteken of juist helemaal op het randje van de kast staan, zoiets. Ik wil mijn boeken, waarvan E. zegt dat ik er veel te veel heb (en ze heeft wel een beetje gelijk, ben ik bang voor) allemaal netjes in het gelid hebben staan.
Dan heb ik nog een half uurtje over en ik ga nog maar eens een krattenkar wijn restanten halen. (Ok, goed, je weet het nog van de vorige Blog. Goed man.) Ik werk daar ook nog een krat of zes van weg en dan is het tijd om het 'nicotine tolerantie relais' op peil te brengen. Ik ga met de bijna gehalveerde container, al laverend door de mensen en de Kerst displays, richting magazijn en ben bijna bij de lift als een heel gehaaste mevrouw me aanspreekt. Ze is net op drie meter grondgebied van de winkel en kan helemaal niet bevroeden (och jongen, wat schrijf je dat weer fraai, oké, dank je) dat ik net van de wijnafdeling kom. Gehaast vraagt ze me of wij Prosecco verkopen. Ja, natuurlijk.
Prosecco is een half zoet slobberwijntje, dat een jaartje of wat geleden helemaal in de mode kwam. Het heeft 'een bubbel', zegt de wijnschrijver dan en ik vind het eigenlijk niet te zuipen. Maar da's persoonlijk. (Het is een soort kinderchampagne, maar dan met alcohol, zeg maar.) jaren geleden waren rosé wijnen het helemaal in de grachtengordel, zoals ik Mokum maar voor het gemak even noem. Ik houd ook niet van rosé, overigens. Afijn, ik parkeer mijn kar en loop met haar mee naar mijn 'stiefkind' afdeling. Ik wijs haar op de soorten Prosecco's die we hebben, drie witte en zelfs een rosé (dubbel bah, dus) en ik vertel haar het een en ander, maar ze luistert niet. Ze doet hyper aan, vind ik, althans, in ieder geval, zo komt ze over. Ze is, zei ik al, gehaast en wil alleen de prijzen van de flessen weten. Ik spiek, vertel haar de prijzen en geef, wel vals een beetje achteraf, advies. Ik heb die Prosecco's wel eens echt geproefd dus ik weet wat smerig en minder smerig is. Ze luistert echt niet, onderbreekt me gehaast, zoals gezegd, en neemt de Chanti Prosecco van 4,95 de fles. Ze wil er acht flessen van, maar ik heb maar zeven op stock. Dan maar de Veneto erbij beslist ze en ik wil nog wat aan haar vertellen, maar ze kapt me af, helemaal geen tijd, is haar devies. Dan: 'Ik krijg gasten. Zeg me, kan ik de wijn vier keer over de kop laten gaan?'
Nu heb ik een Chinees vraagteken op mijn hoofd. "Gasten? Wijn berekenen? Ja van mij mag U, maar zijn dat dan gasten?' 'Nee, niet privé, maar ik heb een kookhuisje. Geen echt restaurant, maar mensen komen bij me eten en drinken, vreemden, gasten heet dat in de horeca. Dus wil ik wel de prijzen van de wijn doorberekenen!' Ah, zo. Ik vertel haar dat gasten je arm eten, maar je rijk drinken, dus ja, een euro of vier per glas, bijna de prijs van een fles, is redelijk, zeg ik dan en wil haar nog even het verhaal van de witte wijn in het restaurant kwijt, waarover ik schreef in 'Wijn en ongein'.
Ze luistert verder niet, Kerstdrukte, denk ik maar, en, terwijl de dame 'in de looppas' het pand verlaat,
ga ik zuchtend verder. De rest van de donderdag 'gaat'. Het is niet overdreven druk, hoewel ik wel weer een stetter acties binnenkrijg. Dat wist ik, ik had FM2 gevraagd die te bestellen, maar het lijkt nu opeens wel heel veel, denk ik. De cel raakt nu aardig vol en aan het einde van de dag loop ik naar FM1 en zeg dat er maar geen acties meer moeten bijkomen. Ik heb van alles nog zat staan beneden en zo hard loopt het ook allemaal niet. 'Ok', zegt hij, 'doen we niet, dus.' Ik ken hem, het is een goede, betrouwbare en eerlijke man. Maar wat schetst mijn verbazing als ik vandaag, het is ondertussen vrijdagavond en ik kan je verklappen dat ik zo f...... moe ben, dat ik vanmiddag wel twee uur op de bank heb liggen pitten, er komen maar liefst vijf containers diepvries handel binnen, waarvan een, na overstapelen, bijna helemaal gevuld is met die verhipte, net woord, hè, hadden jullie niet van me verwacht, acties. Garnalen, mosselen, wokgarnalen, zeevruchten, s..., ik kan al die zooi niet kwijt, mijn afdeling is helemaal vol en de diepvriescel bijna. Die vracht is ook nog ziekelijk laat binnen, dus ik begin pas tegen half elf aan die karren, ik weet dat ik het niet af ga kunnen maken, en schiet een collega aan om te vragen of hij dan de rest wil doen. "Geen probleem', zegt die jongen tot mijn opluchting.
De eerste drie karren gaan er vrij vlot in, maar dan slaat de vermoeidheid toe en daagt er hulp op. De eerder vernoemde collega en ook Joke, eeen (bijna) leeftijdgenoot, trekken zich mijn lot aan en springen bij. Ik zoek FM2, B., op, bedank hem dat 'ie de mensen naar me heeft gestuurd om te helpen en zucht dat ik zo vreselijk veel actie binnen heb gekregen, terwijl de FM1 niet zou bestellen. Hij had daar een telefoontje over gekregen, vertelde B.. Ze hadden de partijen die over waren verdeeld over de winkels zodat hun diepvries magazijn weer leeg was.
Rond half een is alles weggevuld. Ik bedank de collegae voor hun steun en ga tien minuten later, compleet naar de kl.... de lange weg naar het Amstelstation in.
Gelukkig heb ik (bijna) al mijn kerstinkopen al gedaan en hoef ik alleen zaterdag nog even wat te scoren. Ik besluit om dat bij de Vomar te gaan doen. Ik moet namelijk ook nog eens mijn kerstpakket afhalen. Een hele grote doos, vol met???
Ik vind dat altijd wel spannend en een leuke geste. Het hoeft namelijk niet, toch? Het is een presentje van 'de baas' om je te bedanken voor het geleverde werk van het afgelopen jaar.
Maar ik vind het elk jaar weer leuk en ik weet dat onze kinderen het geweldig vonden om de doos te openen en te kijken wat er van hun gading was.
Dus: bedankt alvast weer directie!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten