Chaos

Vanmorgen, toen collega M., die tevens een dubbelrol heeft als vriendin M., maar dan helemaal in het Platonische, de deur van de personeelsingang voor me open deed, zag ik haar meewarige lach. Aanvankelijk dacht ik dat die lach er was omdat ik uit mijn heldenrol gestapt was en in plaats van op de fiets te komen, met het openbaar vervoer was gegaan. (Ja, laf, het was droog, maar het is dus zo, dat van mijn woon-werkverkeer fiets, de tanden van de tandwielen springen en de ketting overslaat, dus de fiets moet ASAP naar de fietsenmaker). Ik verwisselde mijn tenue voor mijn werkkloffie, stopte mijn rugtas in mijn kluisje, dat merkwaardig genoeg no. 13 draagt, en nu weet ik waarom en stopte mijn shagbaal compleet met Zippo  in de broekzak en wilde, oudergewoonte, als eerste naar de diepvriesafdeling lopen om te zien hoe 'het land' of 'de vlag', kortom, hoe de afdeling er na het weekend bijstond. Vaak is dat belabberd, dat schreef ik al eerder, geloof ik. Als ik dan een snelle inspectie heb gemaakt van de kasten, waarvan er vier uitgeplokt zijn, zoals jullie in het Blog Miserie al konden lezen, kan ik bepalen welke spullen zo snel mogelijk moeten worden aangevuld en welke iets later. Jullie herkennen dat wel, neem ik aan, van jullie eigen werkzaamheden in welke branche van welk werk je dan ook je bezigheden hebt. Een collega van een andere afdeling had echter nog even een vraag en ik hielp hem met wat advies. Een kwartier later dan gepland kwam ik dus op mijn afdeling, waar ik mijn collega met dubbelrol aantrof, nog steeds meewarig lachend. Ik begreep die lach meteen!
Een korte uitleg. Jullie komen allemaal geregeld in supermarkten en aan het einde van de de winkel, vlak bij de kassa's is de DV afdeling gevestigd. Natuurlijk is dat zo aangelegd omdat de klanten zo laat mogelijk de diepgevroren spullen gaan kopen en af rekenen en die dan bij thuiskomst als eerste in de vriezer te leggen. Je weet dat, in de meeste supers, en zo ook bij de VOMAR, er kasten, met glazen deuren zijn en vaak een langwerpige bak, al dan niet, en tegenwoordig bijna altijd al, met schuif- of klapluikjes. Nu heb ik, op de VOMAR Middenweg, ik zeg graag IK, maar het is mijn winkel natuurlijk niet, maar voor het gemak houd ik het op ik, 19 van die kasten, die elk een meter breed zijn, een meter diep en twee meter hoog.. verder heb ik dan nog die bak, die tien meter lang en twee meter breed is en een meter diep. Ja, ik geef je expres de maten even mee, zodat je ongeveer uit kunt rekenen hoeveel kubieke meter ruimte ik, normaal gesproken, beschikbaar heb.(LxBxH).
Goed, ik kwam dus iets later op de afdeling, zag M., zag mijn afdeling en was een hyper aanval nabij. Zes kasten stonden helemaal, maar dan ook helemaal leeg. De kasten waar al het ijs in staat (of ligt, zoals je wilt). De inhoud van die kasten: 2 x 1 x 1 = 2 x 6 = 12 meter in het kubiek was overgeheveld naar de  bak en de resterende kasten. Ik was al vier kasten a 8 kubieke meter ruimte kwijt, dus ik 'zat al in nauwe schoentjes' (zoals de Vlaming zegt als hij het over Lance Armstrong of over het voetbal omkoop schandaal heeft, of over hun Staatsveiligheidsdienst, die, in felle tegenstelling tot wat de minister, die de 'baas' over die dienst is, net beweerde in het parlement, wel politici bespioneerd), maar mijn schoenen waren nu niet nauw meer, ze pasten van geen kant! Men had, men moest wat, alle artikelen uit die zes kasten met armen vol, zo stel ik me voor, opgepakt en in de resterende wel koude ruimte ge.., ja ik kan het niet anders noemen, geflikkerd.
Het resultaat was een chaos met een kop erop. Hadden de collegae bij de vorige storing de bullen, hoewel rommelig, nog wat bij elkaar gezet, of in elk geval zo opgeborgen dat de spullen, herkenbaar waren, nu was dat dus geheel anders gegaaan.
Stel je voor dat je je kledingkasten, als je een vrouw bent, of je ene gereedschapskist als je een man, oké, dom, die had je door, omkeert in je woonkamer en dan de inhoud van je boekenkast(en) of -plank(en) daar op smijt en daar nog eens de inhoud van je keuken voorraadkasten over uit stort. Dat stamp je fijntjes aan en je doet daar je financiële administratie, of je love letters of wat dan ook, van de afgelopen drie jaar bij. Laat je hond(en), je kat(ten) of je kleinkind(eren) daar op los en wacht een uurtje, terwijl je het geheel bestrooid met de inhoud van je AGF bak. Hejje het beeld vast?
Ik moest en wilde even gaan zitten, maar in supermarkten gaat dat niet en de tegelvloer is ook zo koud, toch. M., collega en platonische vriendin, ondersteunde me, geestelijk. Ik keek haar wanhopig aan en zij keek ook wat wanhopig terug. 'Want', zei ze, 'ik moet je helpen van FM2' (Ja, ja, niet zo chagrijnig nu, ik heb al een pestdag gehad en ik ga het nog wel eens over FM 1 en 2 hebben, echt!)  'Maar, M., ik kan niks hiermee, ik weet niet hoe het verder moet, trouwens, geen idee. OMG, WTF, en nu?' M. wist het ook niet, natuurlijk.
FM 1 en 2, kwamen voorbij en waren: not pleased, niet blij, nicht frolich et pas humoreux. Tja, wie wel.
Er was al een monteur opgetrommeld en die zou om acht uur komen. Ik bleef beduusd achter, vol van schouderkloppen en optimistische opmerkingen van beide functionarissen. Van de nood een deugd maken, dan maar. Dan maar kijken of er wijnen waren die gevuld wilden worden in hun respectievelijke schappen. Na een korte rondgang over wijnen voornoemd, wilden ze dat en ik deed dat en was lekker bezig. Acht uur kwam, en half negen en negen uur en ik keek in velden en ik keek in wegen en geen monteur te zien. Rond half tien wel. Een aardige vent die het probleem rond half twaalf had opgelost. Toen konden we weer gaan vullen. Maar ik werk tot twaalf en had voorgesteld om wat langer door te werken maar FM2 zag dat, met het oog op de loonkosten, ik ben zestig en dus heel duur, niet zo zitten. Twee jongere medewerkers zouden zich ermee gaan bemoeien.
Tja, al die andere kasten zijn dus ongeveer van dezelfde leeftijd, dus maaar hopen dat die het nog eeen week of vijf gaan uithouden.
Tot de verbouwing!