Zonder Net (1)

Ik heb het er geloof ik, al in eerder Blog over gehad, dat ik weer eens zonder internet verbinding zat en ja hoor, het was gisteren weer eens zo ver.Ik had weer eens geen internetverbinding. In dat vorige Blog zei ik het al: ik heb in jaren geen internet gehad maar nu heb ik het minuten niet en ik sla in paniek. Ik geef het toe, ik ben wat van een controle freak. Dingen die ik heb, moeten het doen, dingen die ik wil doen, moeten het hebben, zoiets in elk geval. In dat elke geval, ik ging na een verdiend uurtje filosoferen, (E. noemt het slapen), op de bank, maar eens even zien of er nog een mailtje was van de kinderen/vrienden/familie. Ook wilde ik nog wat checken op het net, i.v.m. het boek dat ik nu schrijf. Ik heb je een voorstadium laten proeven in m'n vorige Blog.
Dus, de gebruikelijke handelingen, de bekende knoppen inbonken, en: niets dus. Het scherm gaf aan "ERROR!" Met een groot uitroepteken. Oke, wat fout gedaan, dus opnieuw. Maar: ERROR weer. WTF! Goed, dus ik keek op de bekende werkbalk, waar ze aangeven, in mijn geval door oplopende balkjes, dat er geen verbinding was. Ik zag een soort bommetje gelijkend op die van het Monopoly spel. He nee, toch? Jeez, dat heb ik vaker meegemaakt. Goed. Stekkers uit routers en modems trekken, dan een minuutje wachten en ondertussen vloeken en schelden. Ware het dat  ik gelovig was geweest dan had ik een rozenkransje gebeden, of dan had ik op mijn knieën de Here der Heerscharen gevraagd om hulp of was ik vier maal rond het heiligdom in Mekka gekropen of op bedevaart gegaan naar Tibet, maar ja, ik ben een agnosticus dus ik vloekte stevig, rookte nog eens een zware shag en dronk in afwachting van nog een biertje en wachtte dus op GTST, nou ja, niet op dat programma, maar op de goede tijden, waarop het Heilige der Heiligen, het INTERNET, het weer zou gaan doen. Nou, lang verhaal, en nog een langer verhaal: NFW, vrij vertaald No Fucking Way!
Ik ben van een generatie die dan wat hulpeloos staat te kijken. Goed, ik heb de introductie van de computers meegemaakt. Er werd in die jaren wel elke week een fabriek geopend waar ze chips en mega chips en zo maakten, maar in die tijd heb ik altijd gemeend dat ze het over die smerige zoutjes hadden. Ja, ik dacht dan wel: 'Wat is er nu zo interessant aan een zoutjes fabriek', maar het moet een beetje voor me pleiten dat ik toen in scheiding lag, net aan een nieuw relatie begon, met E., inderdaad en dat gaat nog steeds helemaal oke, hoor, en dat mijn kop, door de soort zaken "wat doen we met de kinderen en de alimentatie en bezoekrecht", de meesten van ons kennen dat, helemaal niet naar dat soort, in mijn ogen, bijzaken, stond.
Na een uur proberen met stekkers in Routers en Modems eruit en erin getrokken te hebben en een heleboel onwelvoeglijke (weer een oud woord! maar je was gewaarschuwd) taal mijnerzijds en een aanvankelijk kalmerend en stichtelijk woord van E, harerzijds, was ik boos en gefrustreerd. Die shit moet toch werken! Ik betaal ervoor en mijn baas betaalt mij voor mijn werk, dus GVD ik moet toch kunnen werken op dat medium?
Goed. de hulplijn bellen en die was bedrieglijk snel aan de lijn. Een hele aardige mijnheer.
(Ik wil een sekse test doen nu. Waarom zijn dit soort mijnheren altijd mijnheren en nooit mevrouwen? Althans, ik heb nog nooit een mevrouw aan de lijn gehad! Vraag oplossing aan jullie!)
Goed dan. De hele aardige mijnheer liep me door een sessie van: kabels uit Modems en Routers en inpluggen van andere kabels en andere routers en het intikken van andere passwords en al dat gedoe, uiteindelijk naar het goede doel!  Na een half uur: uiteindelijk naar GT!
Ik kon weer spelen op het net. Nu ja, niet echt spelen, hoor, ik houd niet van gamen, ik ben ook niet van die leeftijd, maar ik kon weer mijn mail lezen en weer FB'en. Verheugd en begerig begon ik alle achterstallige mails en berichten 'and what have you's' te lezen. Ik was een uur lang verdiept in die acties. En opeens begon mijn kop raar te doen.

Ik nam een slok van mijn glas wit en een teug van mij Javaanse Jongens. En ik dacht. Ik dacht: eikel, een jaar of twee geleden had je geen internet. Geen e-mail, geen FB.
Ik belde, nu ja, wij, belden met mensen die we wilden bereiken. We stuurden kerstkaarten*, rouwkaarten, belden* elkaar en, als ik informatie nodig had over een of ander onderwerp, dan gingen we naar de bieb* om dat na te slaan. Of we lieten gewoon foto's van kinderen of kleinkinderen aan familie of vrienden zien.* Zonder digitale tussenkomst. Waarom ben ik nu helemaal in de ban van dat Internet?
 -- morgen meer--


*doen we nog, hoor