De opening van een 'superstore'.

Zondagmorgen ben ik nog even op de fiets naar de winkel gereden en heb daar nog wat 'dingetjes' gedaan. Het was nog steeds stervens- en stervenskoud, trouwens. Een hele harde en gure en snijdende wind, die volgens de weer mensen uit Siberie schijnt te komen, vulde het lage en grauwe polderland langs de Amstel en deed aan de winter van Paping, de winnaar van de Elfstedentocht in 1963, denken. Narcissen en krokussen, die ondertussen wel door hadden dat ze wel heel erg prematuur waren, lieten hun kopjes hangen en ik had medelijden met deze brengers van het voorjaar, zoals ik ook medelijden met me zelf had. Ook wel met die paar andere mensen op fietsen met kromme sturen. Veel zag ik afstappen bij verwarmde horecagelegenheden. Zoals fietsers dat doen, knikken ze naar elkaar en we zagen begrip in elkaars ogen. (Later keek ik naar Gent-Wevelgem , een zogenaamde 'voorjaarsklassieker, en zag daar coureurs zonder handschoenen rijden, tweehonderd kilometer lang!) Maar er stapten ook veel jongens af, trouwens en ik kon daar helemaal in komen!
Hoewel de afstand niet heel erg groot is, ik doe er op de racefiets nog geen uur over, was ik wel totaal, maar dan ook totaal verkleumd, toen ik de winkel binnenstapte.Ik zag, jongere, v's lopen die deze zondag moesten (en wilden) werken. Een zondag werken is namelijk 200% betaald worden, dus voor die jongens en meiden is dat wel een leuke bron van inkomsten. Ik zette de fiets even weg, in het (totaal vernieuwde en veranderde) 'fusthok', zoals de ruimte genoemd wordt waar alle lege kratten en flessen worden ingeleverd, via zo'n mooie machine en vervolgens wordt opgeslagen en ik hing mijn tasje met schoenen en toebehoren aan een haak van de (eveneens totaal vernieuwde) personeels-garderobe. (Hopelijk hangen ze daar morgen nog, zie mijn Blog 'Narrig' op deze site)
Ik liep natuurlijk toch nog even de winkel in, die nu bijna helemaal gereed was en ik kickte! Mens, oh mens, wat een prachtig gezicht. Wat een rijk gezicht ook. Ja, een rijk gezicht. Een winkel zo vol met mooie en verse en goede spullen! En nee, ik begon niet sentimenteel te worden over landen waar dat niet zo is, of nooit zo zal zijn. Ik had het te koud daarvoor, denk ik.
Terug had ik de wind 'in de poep' en met het vooruitzicht op de wielerklassieker die ik die middag zou zien en een beetje nagenietend van de vernieuwde werkplek, kwam ik haast warm thuis. Nou ja, in mijn gevoel dan.

Vandaag was het dus zo ver. We gingen weer open. Ik ga niet herhalen van snijdende wind langs de rivier en hoe ik als een 'pinguïn poepje', ofwel als een ijsblok binnen kwam, of dat ik in gierende wind en ijskou stond te lossen en te laden, dat heb je al zo vaak gehoord, nee, dat vermeld ik niet meer, natuurlijk.
Maar, ik gebruikte het eerste uur van mijn ochtend om mijn toko te verkennen en me een beetje in te prenten wat waar stond en wat nu allemaal veranderd was. Dat was heel veel. De winkel was helemaal op de schop geweest en de enige afdeling die zijn oude plek behouden had was de mijne, de DV. Ja, het klinkt misschien raar, of slijmerig of sentimenteel. Ik hoor het de cynici onder jullie al zeggen: 'Joh, het is maar je werkplek!', maar dat is het dus juist. Op deze werkplek ben ik een jaar of zes of zeven bezig geweest. Ik heb, dat schreef ik al eens, collegae meegemaakt die er niet meer zijn, ik heb gelachen, sores gehad, leuke en minder leuke gesprekken gehad met allerlei mensen en nu is dat over. Zoals ik schreef, die stemmen zijn nu voorgoed verstomd. Ja, ja, je wordt ouder, papa en opa, geef het maar toe, je bent een sentimenteel wrak aan het worden! Nee, hoor, niets. Maar, zoals jullie weten staan in de top drie van emotionele ervaringen van mensen (ik heb het niet over eventuele PTSS van militairen, hoor): het overlijden van een familielid, scheidingen en verhuizingen. Nu was dit dan ook een soort verhuizing, toch? Nee, ik snifte niet, ik was wat verkouden, zeker door de kou op de, nou ja, laat maar.
Om 0800 'on the dot' ging de winkel open. Hordes mensen stroomden binnen. En als ik zeg hordes, dan bedoel ik ook hordes. Heel veel 'oude' klanten, maar ook heel veel nieuwe. Heel veel nieuwe gezichten die natuurlijk afkwamen op het gratis bloemetje (of een bakje fruitsalade, geloof ik) dat ze kregen na afloop van hun winkelbezoek, of het gratis doosje, overigens heerlijke, soesjes dat ze kregen na vijf euro besteed te hebben. Ook de koffie en croissants, of, als minder dikmakend alternatief, de stroopwafel, lokten velen door de winterkou naar onze winkel.FM1, FM2, RM en leden van de directie stonden de binnenstormende horde te woord en deelden plattegronden van de winkel uit en wees hen op koffie en koek en warme 'halve maan broodjes' en vertelden over de aanbiedingen en de mooie nieuwe winkel.
Ondertussen waren de collegae allemaal gearriveerd. Een ieder van ons had op zijn manier, vandaag of in de afgelopen dagen,  de winkel verkend en we waren allemaal, nu ja ik zeg het gewoon, opgetogen. Daarna was het de beurt aan de klanten. Opgetogen is een zwakke uitdrukking. De mensen waren 'verrukt', ja hoor, gaat 'ie weer met zijn ouderwetse gepraat, maar nee, echt! De 'gasten' moeten we tegenwoordig zeggen, hadden het helemaal naar hun zin.
Kreten als: 'Mooi geworden', 'Goh wat geweldig', 'Beste winkel waar ik ooit geweest ben', 'U bent zo aardig', 'Wat een strak geheel', 'Ik ga me hier helemaal thuis voelen' en, 'Ja, moest dat nou, ik was het allemaal zo gewend' en 'Wel mooi, maar ik zoek me de koelere', wisselden elkaar af. Maar: alle reacties van de mensen/klanten/gasten waren positief. De meest gebruikte woorden waren: 'Wat een mooie winkel. Houden zo!'
Natuurlijk moesten de klanten enorm zoeken naar alle producten die ze gewoon waren te halen. Maar wij, de v's ook. Maar, door steeds met die mensen mee te lopen en zelf ook te zoeken, leerden we de winkel aardig kennen.

Ik heb een plekkie voor de fiets gevonden, waar ze veilig staat. Het fietsen hok gaat weg, dat schreef ik al, geloof ik, maar ze staat nu in het magazijn, en daar staat ze vrij weinig ruimte in te nemen. Ik heb nu ook een kluisje, dat ik deel met mijn gabbertje Ray. Ik had eerst kluisje nummer dertien, maar ik ben nu bevorderd. Ray en ik hebben nu samen kluisje nummer drie.
Om iets na twaalven ging ik naar huis, de wind in de rug, heerlijk. Terugzien op een hectische maar fraaie en goede week hard werken en een fantastische openingsdag.