Een sprinkhanenplaag

De verbouwing, (deel vijf of zo alweer, geloof ik.)
Vandaag zou het dan echt gebeuren. Wij, associés, zoals de directie van VOMAR ons noemt, waren allen ingedeeld om de winkel leeg te maken. Vanmiddag, om 1600, gingen de deuren dicht en vervolgens sloten we die voor tien dagen. De bedoeling was dat al die associés, dan alle goederen in kratten pakten, die kratten op containers stapelden en die containers dan naar een tijdelijk magazijn, dat afgetimmerd was in de parkeergarage onder onze toko, zouden brengen, waar 'yours truly' ze dan in ontvangst zou nemen en er een goede plek voor zou zoeken. Bij voorkeur 'pad bij pad', ook weer jargon. Dat houdt in dat de wijnen bij elkaar kwamen, het bier en de frisdranken bij elkaar werden gezet en het toiletpapier niet van de keuken rollen gescheiden zouden worden om maar iets te noemen. Daar tussen door, tussen wat men in jargon 'handel' noemt, kwamen dus containers met decoratie materiaal of benodigdheden. Deze spullen blijven dan opgeslagen tot eind volgende week als wij, de mensen die a. worden genoemd, de containers met spullen weer ophalen en op de vernieuwde plekken in de winkel kunnen gaan plaatsen. Nu wil je natuurlijk het decoratie materiaal, zeg maar de opsmuk van de winkel, apart hebben staan van de voorraad. Dat deco materiaal gaat als eerste weer de winkel in en fleurt de zaak dan op. Je hebt ongetwijfeld bij je lokale super op de kaasafdeling die mooie ronde kazen zien liggen, met opdruk en allerlei stempels, of die prachtige hammen en schenken en grote worsten bij de vleeswaren of de slagerij? Die dingen, nou dat is dus dat deco materiaal en die meuk is gewoon allemaal van plastic. Allemaal nep, M/V. Gelukkig wel, want echte ronde kazen wegen dertig kilo het stuk of zo. (Dat geldt ook voor de twee sinaasappelbomen die bij onze vers 'jus d' orange' machine staan. Allemaal nep, maar, toen ik ze voor het eerst zag, waren ze lijkend echt, hoor!)
FM2 heeft 'de vloer' en FM1 doet de coördinatie tussen allerlei hotemetoten van directie en bouw en zo.
Ik ben vroeg, een oude marinekwaal. Ik ben zo vroeg dat de winkel nog open is en dat ik mee help om de wagens te lossen en te laden, die alle kratten en lege containers komen afleveren en alle spullen die we niet meer nodig hebben en die over andere filialen kunnen worden herverdeeld, zoals lege kratten, meubilair, melkcontainers, noem maar op, mee terug nemen.
Iets later begint het feest. Omdat ik pas echt aan de bak moet als de eerste containers afgevuld en wel door de mannen vanuit de lift naar het noodmagazijn worden gereden, heb ik even de tijd om in mijn winkeltje te kijken.
Ik ben dan wel niet zo Bijbelvast, maar ik ken wel de verhalen over de zeven plagen. Die gingen over een horde belastinginspecteurs, over verhoogde benzineprijzen, een nieuwe show van Geer en Goor, over het Songfestival en zo en er was er een, dat weet ik nog en die ging over een sprinkhanenplaag. (Die schijnt er echt net geweest te zijn trouwens, in Egypte.) Ik heb vroeger wel eens een documentaire daar over gezien en, geloof het of niet, als zo'n zwerm van miljoenen van die kleine, en, vind ik, enge beesten ergens landt, dan zie je de velden voor je ogen in 'real time' kaal gevreten worden.
Dat gebeurde dus ook hier! Het waren geen miljoenen, het waren slechts vijftig of zo en het waren geen enge beesten, integendeel, het waren leuke collegae M/V, maar het resultaat was er wel naar!
Vak voor vak, stelling voor stelling, pad na pad werd door de a.'s leeggeplukt en heel snel werd de, eens zo tros afgevulde en gespiegelde winkel een desolate woestenij.
Toch was het wat triest. Ik weet wel, over een dag of tien is het allemaal prachtig nieuw en zo, ik weet het, De Winkel Draait Door, maar ik dacht even aan de mensen die daar gewerkt hadden en hun 'pad' zo zorgvuldig achterlieten elke dag. Aan de collegae die zelf, of hun partner, nu, vaak langdurig, ziek waren of die ondertussen overleden waren en die daar, tussen die paden, gewerkt en gezorgd en over het werk gedacht hadden en hun zorgen, hun al dan niet groot leed, hun verdriet of hun plezier om bijvoorbeeld de geboorte van een nieuw kleinkind, soms met elkaar deelden en ja, die stemmen verstomden nu, die herinneringen waren nu opeens weg. Die beelden die ik had van die collegae waren opeens weg. Niet in mijn, wat sentimentele kop nu, natuurlijk, want zo gaat dat ook weer niet, maar, ja, ik werd wat melancholiek.
Maar niet voor lang! De eerste van in totaal, ja ik heb het bijgehouden, 146 volle en soms loeizware containers kwam mijn kant op. Nu ben ik geen logistiek wonder, maar, ik heb vroeger als kind wel blokkendozen gehad en heb later met Meccano gespeeld, dus enig logisch inzicht is me niet vreemd. Dat ik in mijn vorige leven vaak uit een plunjezak heb moeten leven en dus vrij goed mijn 'shit' kan organiseren, zie een van de andere Blogs over de verbouwing, helpt ook mee, natuurlijk. In ieder geval, zie ik kans om bokken en schapen van elkaar te scheiden, vracht bij vracht, deco bij deco en benodigdheden bij, ja, je bent een slimme lezer, ik merk het, bij benodigdheden.
Kortom, rond 1815, geloof het of niet, maar in iets meer dan twee uur is de hele winkel leeg. Alle voorraden verpakt in kratten op containers en op een logische manier 'gestouwd'.

Nu ga ik een veer in een bepaalde opening van mijn lichaam stoppen. Dat doet geen pijn hoor, integendeel! FM1 en FM2 en ook de regiomanager komen langs, kijken, fluiten (al dan niet onzuiver) bewonderend en zeggen dat het meer dan goed is. Dat doet deugd toch? Kijk, dat is weer dat hoofdstukje Leiderschap. Laat het personeel weten dat je het goed vindt/waardeert/op prijs stelt wat ze doen. Ik bedank de jongens die me bevoorraad hebben en zeg dat ze goed en prima werk hebben geleverd. De koppies glimmen van plezier, door het compliment. Ook een stukkie leiderschap, ik ben het nog steeds niet kwijt!
Later drinken we met een groepje van een M/V of twaalf een glas op het terras van Elza's. The hostess with the mostest, zegt ze zelf en, haar bloesje ziende, klopt dat heel aardig! Het eetcafé ligt naast onze winkel. Ik breng een toast uit op FM1 en 2. FM2 laat zich van zijn meest hilarische kant zien en rond half acht ben ik thuis. Een goed stuk werk gedaan.