'Uitgeplokt'

'Wat schrijf je daar nou als titel, man?', hoor ik jullie vragen. Ja, da's een ouwe marine kreet, je weet wel, mijn eerste leven, en het betekent dat iemand helemaal naar de klo..., eh, nou ja, naar de testikels, is. En dat was ik echt hoor, deze middag. Ik was totaal kapot en op. Hen die me kennen weten dat ik een voortreffelijk, haast ascetisch, leven lijdt. Ik rook nauwelijks, drink amper, eet een enkele keer gezond, sport en ga, soms, op tijd naar bed. Maar dat zijn de oorzaken niet van het feit dat ik zo helemaal naar Blanes, ook zo'n KM woord, was vanmiddag.
Het is de drukte op het werk, gecombineerd met het opstaan om kwart voor vijf, in de ochtend ja, in de ochtend, en natuurlijk ook de lichamelijke inspanning van het fietsen heen en weer. Omdat we, (ik mag van de klimaatjongens het W woord niet gebruiken en als het KNMI er achter komt dat ik et wel doe, sta ik waarschijnlijk op een dodenlijst), maar we hebben gewoon een Ka U Te Winter gehad. (oi, toch het W woord gebruikt, de derde of vierde keer op rij alweer.) Het was koud, er viel veel sneeuw en ijs en andere zooi uit de hemel waar mee ik dan geen 'manna' bedoel. Die voornoemde winter, inclusief gespeld scheldwoord, is nog bij lange na niet over, begreep ik van mijn verklikkers bij datzelfde KNMI. Deze mensen mogen ook het W. woord niet gebruiken, maar zijn ondergronds gegaan in de 'Anti Global Warming' groep, die zich afzet tegen de 'Groenen' die het niet kunnen velen dat ze geen gelijk krijgen. Maar dat is een behoorlijk linkse gewoonte, overigens.
Oeps, ik doe nu aan politiek. Nee, nee, dat wil ik niet. Ik wil mijn Blogs 'a-politiek' en 'a-religieus' houden en hoe je die woorden verder wilt inschatten mag je zelf weten.
In ieder geval ik was kapot vanmiddag. E. en ik hadden gisteren al de boodschappen voor een dag of wat gedaan en dus ik hoefde gelukkig vandaag de deur niet meer uit. Thuis gekomen en gebadderd en wat gegeten te hebben, zeeg ik neer op de bank. Boek onder handbereik, afstandbediening ook. Want, vanmiddag werd er weer een etappe van Parijs - Nice uitgezonden, een prachtige wielerkoers, de zogenaamde koers naar de zon. Maar, omdat het W woord is gevallen, zal ik het maar verklappen: het was koud, nattig en er lag her en der nog sneeuw op en langs de wegen.
Maar goed, ik was dus uitgeplokt. De verbouwing nadert, dat las je al in vorige schrifturen mijnerzijds en dat is op de werkvloer ook redelijk te merken, hoor. Veel collegae worden wat onrustig, want ze hebben geen goed zicht over wat er tijdens en na de verbouwing gaat gebeuren met hun rollen in de winkel. Zo is de zuivelafdeling al opgesplitst en heeft een medewerker een gedeelde rol gekregen tussen zuivel en kaas en kip afdeling. Ook de roosters voor de week van de verbouwing zijn nog onzeker. Heel veel van ons hebben een blanco roosterlijst, wat je dus zou kunnen uitleggen als zijnde een week vrij. Dat geeft natuurlijk onrust. Want, moet je als medewerker dan verplicht vakantiedagen opnemen of word je in die week niet opgesteld, dus niet betaald? We weten het niet. Daarbij komt dat we onze kluisjes, waar we onze persoonlijke spullen in opbergen, je kleding, je tas en je portemonnee of, tegenwoordig veel belangrijker, je dure telefoontjes en zo, moesten uitruimen en de aanstaande week  maar moeten zien hoe we onze spullen moeten bergen. Daar krijgen we ook geen informatie over, trouwens. Nu kan ik mijn portemonnee in mijn broekzak steken. Ik werk bij de VOMAR, dus geld zit er nauwelijks in, is dan het geintje, maar mijn vrouwelijke collegae, komen daar niet zo vlot mee weg. Waar laten die hun tasjes met al die dingen die vrouwen (soms denken) nodig (te) hebben?
Nu heb ik 32 jaar gewerkt, gewoond en geleefd in een omgeving waar de eerste les die je kreeg was: "Omgaan met onzekerheden, en dat continue." Ik heb dus via de hoofd cassiere, een aardige meid, het zo kunnen regelen dat ik een plastic boodschappen tas met mijn schoenen en shirt en werkjasje, ergens bij een niet gebruikte kassa kan stallen. (Ik ga vaak op de fiets naar het werk en, indien het W woord weer valt, in mijn burgerkloffie met het OV, maar wil op het werk natuurlijk wel mijn werkkleding aan.) In datzelfde vorige werk, ik noem het altijd mijn vorige leven, heb ik ook geleerd om uit plunjezakken te leven of een locker te hebben van 25 bij 25 centimeter, bij dertig diep, waar ik al mijn lijfgoed kwijt moest, dus ik red me wel. (Of mijn spullen er allemaal nog staan maandag? Zie mijn Blog "Narrig".)
Maar, veel van mijn collegae hebben dat nooit of nauwelijks meegemaakt en zoeken bestendiging. Er wordt gemopperd en gezanikt en, ik gebruik het hoogst vervelende woord dan toch maar: gekankerd over alle onzekerheden die er nu zijn. 'Nou ja', hoor ik jullie zeggen, 'dan zijn die FM 1 en FM 2 toch niet van die zwaargewichten zoals je in die Blogs aan ons wilde laten weten.' Ik weet, uit gesprekken die ik heb gehad met die twee, dat dat niet zo is. Zij worden ok geleefd op het moment. Die mannen in pakken en overals, weet je nog, nemen heel langzaam de regie over, heel langzaam gaan ruimtes die van ons waren, de garderobe, het magazijn en zo, over in hun handen. Rollen draad, haspels, kisten met gereedschap en, natuurlijk, de achteloos neergeworpen koffiebekers, vullen de 'publieke' ruimtes.
Maar goed, door al dat soort zaken raak je wel een beetje 'uitgeplokt'. En dus sukkelde ik regelmatig weg, tijdens de mooie en spannende etappe van Parijs-Nice. Der hielp niet veel aan. Koffie niet, fris niet, een shaggie niet. Dus liet ik het maar gaan. Ik las later de uitslag op TXT. Goh, niet veel gemist, eigenlijk.