Over verbouwen en zo 3, alweer

"Grote gebeurtenissen werpen hun schaduw vooruit." Dat is een uitspraak van een filosoof of schrijver of zo, wie? Geen idee, maar waar is het wel. Denk aan de grote wereldoorlogen die we hebben gehad en die men, nou ja, misschien jij en ik niet, maar politici van die tijd met hun kleine teen hadden kunnen voelen aankomen.Maar dat deden ze niet, of, wilden ze niet. (Er is een heel sterk verhaal over in omloop over de manier waarop Churchill de Amerikanen zou betrokken hebben in de al bijna voor de Engelsen verloren WO2. Mocht je geinteresseerd zij, dan Blog ik dat wel eens, of ik mail het je toe.)
(Go, wat een krom Nederlands eigenlijk en 'mijn schrijf coach', Wilma, zal wel boos worden, maar je begrijpt me wel, denk ik.)
Een grote gebeurtenis, die mijn collegae en mij te wachten staat is natuurlijk de verbouwing. Ik schreef er al over: mannen in pakken en mannen in overals komen de winkel binnen en gaan dingen meten en op tekening zetten en dat soort zaken. Afgelopen vrijdag was het echter een individueel die onze winkel op kwam zoeken. Het was nog ruim voor achten en we waren, met het vaste groepje, aan het lossen van onze ochtend vracht. Die ochtend vracht is altijd 'vers', zoals dat in het jargon heet. Zuivel, brood, groente, vlees- en kipproducten, zeg maar alles wat je in je koelkast bewaard.
Er komt een mijnheer aangelopen die me vraagt: 'Joh, kan ik mijn auto in de parkeergarage zetten?' 'Natuurlijk, mijnheer, geen probleem. Het eerste uur is gratis en daarna betaal je een bepaald bedrag, dat weet ik niet uit mijn hoofd, maar dat lees je wel.'
Mijnheer zette de auto weg en kwam even later naar boven. (De parkeergarage is ondergronds dus, maar, slimmerd die je bent, had je dat al begrepen.) Goed even later is hij dus boven en wil, gewapend met een koffer en zo'n moderne telefoon, goh hoe heten die dingen, I-pods of koffie pads, whatever, en wil de winkel binnengaan. Ik zeg tegen hem dat we pas om acht uur open zijn voor het publiek, maar, met enige trots zegt hij: 'Maar ik moet hier komen werken.' Hij wijst op een logo op zijn shirt, waarop DE staat. Dat mooie logo van onze enige echte koffiebrander, de Weduwe Douwe Egberts, sinds 1753, uit Joure.
'Oh, ja, nou ja, oké, ik breng je wel even verder, dan', mompel ik, want ik heb geen idee wat de vogel zou moeten komen doen. FM2 is op de werkvloer en staat peinzend voor een schap, het bestelboek en een pen in de hand. Ik vertel FM2 dat mijnheer hier 'iets komt doen' en wil, schoorvoetend, (goh ja weer zo'n woord uit de vorige eeuw) in elk geval schoorvoetend wil ik me terug trekken. Schoorvoetend want het is stervens koud bij het lossen, het vriest nog en ach, er staan der nog vier mensen buiten, dus even doorwarmen gaat wel en zo hard missen ze me niet en ik wil eigenlijk wel even weten wat die vogel komt doen.
Ik vang dus het gesprek tussen Douwe en FM2 op.
'Ik kom hier de nieuwe koffie stellingen inruimen en opnieuw indelen', zegt Douwe welgemoed. 'Jullie zijn net verbouwd, dus vandaar. Maar', zegt 'ie wat aarzelend erbij, 'ik zie niet echt dat het helemaal leeg geweest is, of zo.' FM2, een wijs man, tuurt over zijn leesbril. 'Goh man', zegt hij, 'nee, we zijn nog niet verbouwd, nee, over twee weken pas, hoor.' Hij kijkt mij aan en zucht: 'Nou ja, dat hopen we dan!' Ik glimlach en zeg: 'Ja, ja, afwachten.'
Douwe kijkt stomverbaasd. 'Maar ik had een afspraak voor vandaag, hier in dit pand. Dit IS toch het filiaal Belgiëlaan in Haarlem?' FM2 kijkt hem met een bepaalde blik aan. Hij kijkt nog eens, kijkt naar mij en ik schiet in de lach en denk dat ik verder wel buiten, bij het lossen nodig zal zijn. FM2 hoor ik nog uitleggen dat dit toch echt de Middenweg in Amsterdam is, of dat hij zich vanmorgen met het naar zijn werk rijden wel heel erg vergist moet hebben.
Iets later is Egbert buiten, pakt zij Pod of Pad stevig in de knuisten, toetst allemaal knoppen en schuiven in en doet allemaal bewegingen met vingers over zijn toestel. Hij komt er niet echt uit en staat wat verloren en hulpeloos. We zeggen dat 'ie maar even een bakkie moet gaan doen en dat doet hij dan ook.
Het kan wel kloppen, want volgens de originele planning hadden we eigenlijk al verbouwd moeten zijn. Maar ja, communicatie is zo verdomde lastig tegenwoordig, in de jaren van de Pads en de Pods en de Mobieltjes en de sociale media? Volgende keer de man maar eens een brief of kaartje sturen?