Een 'powerspeech' en het begin van een begin.

(De verbouwing, the return of the store)
Stel je voor: je komt in een bovenzaal van een café en je bent daar met ongeveer 90% van je collega's. Je FM1 en FM2 zij er natuurlijk ook bij op een bijeenkomst deze avond, die voor al het personeel  verplicht was gesteld. Het geheel begint om 1800 uur en zal duren tot 2000 uur. Dat zij nou niet echt tijden waar je op zit te wachten, natuurlijk. Je wilt het Journaal of een soap of een serie of voetbal zien en ja, dan is die tijd niet de beste. Maar goed, het wordt betaald, dus het is werk, dus je gaat. Je hebt eigenlijk ook geen idee wat er gaat gebeuren, overigens. Mensen willen zekerheid, dat is een van de oudste natuurwetten, dus je vraagt wat hier en je vraagt wat daar, maar alle FM's houden zich op alle mogelijke vlaktes die er maar zijn. Je neemt dus dan maar berustend plaats in die zaal met je collegae op van die ongemakkelijke caféstoelen.
Het doek gaat op, zou je zeggen, maar zo was het niet helemaal, maar er komt opeens een look-a-like van de cabaretier Dolf Jansen de zaal in. Nou, helemaal leek de man niet op de supersnelle grappenmaker, want hij was een paar kilo zwaarder, maar overigens was hij net zo druk in zijn doen en laten en net zo schichtig in zijn optreden. Hij stelde zich bij een ieder voor. Ik kreeg de naam 'Blauw' mee, toen hij zich voorstelde. Dit moet je even onthouden, want daaraan ontleende hij een stuk van zijn verhaal. We zaten en de man ging van start. Hij was de befaamde 'mysterie guest', waar ik het, Blogs en Blogs geleden, al eens over had en nu je het zegt: verdulle me, hij kwam me vagelijk bekend voor. In een hoog tempo en met een hoge grapdichtheid, begon hij zijn verhaal af te steken. Hij was meerder malen bij ons op bezoek geweest, maar dat deed hij in meerder winkels of ketens, want hij bezocht niet alleen supers, maar ook groen centra, showrooms, bibliotheken enzovoort. Het was wat 'kinky', want hij vertelde met smaak over zijn ervaringen als hij bijvoorbeeld eens een pot appelmoes, of een doos eieren, met opzet, en dat met vaart gegooid, liet vallen. Dan wachtte hij op de reacties van de 'vakkenvullers.' Vaak waren die reacties heel herkenbaar, voor ons, zijn publiek, want ja, wij, die vakkenvullers, (vanaf nu v) moeten die zooi weer opruimen. Dat op zich is natuurlijk niet een echt probleem. Goed, het is extra werk, waar niemand op te wachten zit, maar wat de Dolf Jansen wanabe waarschijnlijk niet door had, is dat die potjes groenten of die flessen wijn, uit elkaar spatten in honderden kleine en vaak vlijmscherpe stukken en stukjes, waar jij dan als v. je klauwen weer aan open haalt om dat je nu eenmaal die meuk niet opgeveegd krijgt met stoffer en blik of niet opgedweild krijgt met alleen maar een 'moppen' wagen, zoals dat instrument heet en de kleinere stukken glas dus 'manueel', met je handen, moet gaan oppikken.
(Ik ga nu niet beginnen over het 'zonde zijn' van voedsel weggooien. Dat weten we allemaal. Supers worden vaak beschouwd als een grote bron van verspilling, wat dat betreft. Of dat echt zo is? Maar: vergeet de doorsnee klant ook niet! De schade die supers lijden omdat klanten hun boodschappen, waarvan ze achteraf denken die niet meer nodig te hebben, of omdat het een impuls aankoop was, zomaar willekeurig in andere schappen weggooien, is onvoorstelbaar groot. Eenmaal in diepvries gegooide verse groenten of vleeswaren, kunnen we weg smijten. Versproducten die de 'klant' in de niet gekoelde rekken gooit ook. Per dag komt dat neer op een euro of veertig of zo, denk ik, maar ik zit er waarschijnlijk niet ver naast. En dan bedoel ik alleen al in onze winkel! DUS!  Lees je dit en doe je je boodschappen in een super, denk dan even na voor je in een winkel je vleeswaren, die je toch eigenlijk niet wilt afrekenen, verstopt achter het bier, of voordat je de gekoelde kaas tussen de babyproducten legt of de diepvriespizza gewoon maar op de grond voor de diepvries kist of - kast neerlegt. Loop even terug of vraag een v. om het voor je terug te leggen. Die v's doen het graag voor je, hoor. Weet ook goed dat alle schade, die de klant veroorzaakt, uiteindelijk toch wordt doorberekend in de prijzen van de winkel. Want, jij werkt toch ook niet voor niets? Nou, wij ook niet!)
Maar, Dolf 2 ging door. Natuurlijk had hij heel veel herkenbare dingen. Ja, maak meer contact met de klanten. Maak een geintje, spreek ze aan, reageer voor dat ze wat vragen, wees pro actief!. Kijk naar de kleur van hun ogen, bij wijze van spreken. (Dat bedoelde hij dus toen hij zich voorstelde. Bij mij stelde hij zich dus voor met blauw, maar volgens mij en mijn paspoort heb ik groene ogen en volgens de vrouw die me, ondanks alles, bemint heb ik "mooie groene ogen", mijnheer Blauw! De grap dichtheid was groot, maar de herkenbaarheid ook. De man gaf situaties, voorbeelden aan en ja, f..., hij had gelijk. F. staat voor ferfelend, natuurlijk, hé? Gelouterd, (nee, niet zeuren, ik heb jullie gewaarschuwd voor woorden die niet meer zo vaak gebruikt worden) in ieder geval, we verlieten het pand met 'lessons learned.'
De dag daaarop, dinsdag, was ik vrij. Nu ja, vrij. Een bezoek aan schoonmoeder stond op de rol. Nee, absoluut niet! Ik doe geen flauwe schoonmoeder grappen nu. Ik ken ze wel hoor: "Mijn schoonmoeder heeft een goed hart, het had alleen gekookt op haar rug moeten hangen en zo laag dat de honden er bij kunnen". Maar nee, daar doe ik niet aan mee. Ik heb een schat van een schoonmoeder. Ze is werkelijk een schat van een vrouw. Ze is, nee, helaas was. Momenteel is ze, heel, heel triest, in het grijze gebied, in dat nare schemergebied tussen weten en (licht) dement in. Ik vind dat zelf al heel erg, maar voor E. is dat nog veel erger. Die kende haar moeder zoals ze was. Een moeder. Zorgzaam, lief, begrijpend en die vrouw is er (bijna) niet meer, althans aan het verdwijnen, fading out, een betere kreet weet ik niet. Goh, triest en ik probeer M. te helpen, maar het is haar moeder en het zijn haar gevoelens en ja, dat ligt natuurlijk anders dan dat het 'eigen' is, zeg maar, terwijl ma, zo noem ik haar, voor mij ook zo eigen is/was.

Vandaag waren we op het appel, lees voor vrucht een ander woord, bij een ander filiaal van onze keten. We moesten daar, uit de voorraad van die toko, zoveel mogelijk ontbrekende zaken voor onze 'spiegelvoorraad' (in wetenschappelijke boeken zou je nu lezen: "zie aldaar") te verzamelen en op te slaan. "Zie aldaar", lees vorige Blogs, maar, ik heb het uitgelegd. Verdorie, ik zit te schrijven dat je een oplettende lezer bent en nu ben je het alweer kwijt. Nu ja, daar word ik ook triest van, mag het?
De collegae en de FM's en chefs en what have you, van de winkel zelf hadden hun eigen werk en geloof me, da's werk zat. Maar, we herkenden collegae waar we ooit mee gewerkt hadden, onze onderlinge grap dichtheid was ook groot en soms, heel even, leek het op een reünie. De (zie het rijtje boven) van het filiaal waren heel erg gastvrij, ontvingen ons leuk, we zopen hun koffie op en rookten in hun rookruimte en ze hielpen ons, waar ze konden als dat nodig was. Onder de bezielende leiding van beide FM's togen wij aan het werk. (Ja, da's pas likken naar boven, hé? Jaloers? Begin zelf een Blog!) Nee, hoor, de twee waren aanwezig, gaven aanwijzingen en deden hun ding. We waren van 0800 tot 1300 druk, druk, druk. We pakten van alle producten twee, (nee, niet zeuren ik heb het uitgelegd, echt waar) stuks en stopten die in kratten en de kratten op containers enzovoort. Ben je gelovig of Bijbelvast zou je een beetje aan het verhaal van Noach kunnen denken. Van alle soorten twee. De containers gingen, goed gemarkeerd met teksten en zo, naar het magazijn van het gast filiaal en vandaar werden ze op transport gezet naar ons filiaal, geloof ik.
En dan blijkt dat we nog niet eens alles hadden. F.. (ferfelend) man. Ik wist dat we een hoop producten in onze winkel hadden maar dat we er zoveel hadden? Man, man. FM2 vraagt me of ik morgen om 1200 in plaats van 1500 kan beginnen en ja, nada problema, wat mij betreft. Ik probeer hem nog uit te horen of ik de fiets (nee, niet Viets) kwijt kan, maar daar weet hij het antwoord ook niet op. Wel zegt hij dat we drie of meer volle vrachtwagens kunnen verwachten!
Nu ja, we zijn begonnen. Kiek'n wat 't wordt.