Tienduizend (10.000) pagina's al!

Er wordt me vaak verweten dat ik zo een stille Willie ben. "Je zegt nooit zoveel", zeggen ze op het werk dan tegen me en vooral collega R., een wat vreemd mannetje, verwijt mij dat. Ja, dat klopt ook eigenlijk wel, ik ben bescheiden en treed niet graag op de voorgrond. Ik doe mijn werk goed en vakkundig en in stilte, dat klopt ook helemaal, dit in tegenstelling tot collega R., die er vaak een zooitje van maakt. Gelukkig kan ik doen alsof ik helemaal doof ben, ik ben het niet, hooguit wat Oost-Indisch, dus ik kan zij geblabla naast me neer leggen. Soms is dat wel moeilijk omdat de man dan wel R. heet maar gewoon een LEO is. LEO? Ja, van Lomp En Onhandig. LEO, dus. Zo heeft hij het gefikst om mij een week of wat geleden een flinke wond aan mijn hand te bezorgen, omdat hij zo slim was om twee karren tegelijk te willen pakken. Maar, de figuur van de droevige ridder, nu ja net andersom, zag niet dat mijn hand er nog tussen zat! Ik! Bloeien als een rund dus! LEO heb ik, dom lachend en sorry zeggend, achter gelaten en ben op zoek naar een snelverband en een infuus!

En ja, het is waar, ik ben niet zo een prater, ik ben een "Grunniger, dei proaten nait zo veul!", weet meelezer Huubmans ook. Collega R. vult overigens mijn stiltes volkomen aan door dat zijn bekkie nooit gebroken is geweest, hoor!  
Als zijn handen net zo rap waren als zijn bek, hadden we nauwelijks werk meer, zei Paco Saul ooit eens. Je weet wel, die oudere filosoof, die ik nogal wel eens "quote". Maar, hoewel de R. infectie, de Ouwehoer bacterie, me niet in de greep heeft, heeft het schrijf virus me wel te pakken gekregen, dus. En zo las ik, al Bloggend, een dag of wat geleden, dat ik al bijna, nu zelfs al iets meer, dan 10.000 pagina's had vol gepend over "De Keten", over "In de Super" dus. Zoveel al, ja, dus en zo, weet je! Nee, dat zijn geen tienduizend berichten hoor, maar wel het equivalent van dat aantal pagina's op Blog. Blog, deze site, in ieder geval, is gratis en dus ook "Cheap". Ze hebben geen, of nauwelijks spellingcontrole, en ik kan geen woorden tellen op deze pagina's. Maar, ik ga er van uit dat ik ongeveer 500 woorden per Blog gebruik. Ik heb nu, sinds bijna twee jaar, ongeveer 300 stukkies geschreven. Dat is dan, eh, even tellen, eh, drie en tweee onthouden en zeven aftrekken, keer pi tot de derde van wortel uit Van Dalen, eh, nu ja, veel woorden. 150.000 woorden, geloof ik.
Dat zijn twee stevige boeken vol, met woorden en herinneringen en soms milde kritiek.

En, dat is toch wel een klein momentje van bezinning waard. Ik begon ooit met het eerste Blog, waarin ik uitlegde wat het werken in een Super nu eigenlijk inhield. Ik had, toen, nu iets minder, het idee, een idee dat ik toen ook jarenlang had, dat een "vakkenvuller", de gebruikelijke naam voor een medewerker van een winkel, maar wat aan deej en rommelde, naar aanleiding van een bezoek aan de lokale "De Keten" indertijd, maar dat kwam, natuurlijk, omdat R, daar toen werkte, zonder dat ik hem kende overigens!
Ik kwam er als snel achter, toen ik eenmaal in dienst was, dat werken in een  Super, meer was dan dat. Dan dat maar 'doen en deejen' en Zo. Nee, het is geen "rocket science", je hebt geen opleiding nodig tot neuro- of micro chirurg, maar je moet wel de hele dag nadenken over en voor je vak, allebei zelfstandige naamwoorden. Snap je hem, R.?
Daarnaast ben je een service verlenend mens, en moet je dus een bepaalde empathie hebben met de wereld om je heen! Empathie betekent, dit voor je-weet-wel, een soort inlevings-vermogen voor de andere mensen. Ik had tweeëndertig jaar gediend als marineman, dus ja, dan lukt dat wel. Je moet wel, op een klein schip met tweehonderd mannen en vrouwen of bij een compie met een man of honderd, zit je dagen, weken soms maanden op elkaar gepakt met ongeveer een vierkante meter privacy. 

Na die fraaie en harde en vele jaren werd ik gepensioneerd en dus  NUKUBU. En zo kwam ik terecht in het veld van mensen als R. Da's niet veel zaaks, natuurlijk, maar ach, je weet niet beter dus je past je aan, aan de minderheid en stijgt daar weer boven uit. 

Nee, nu stop ik ermee, hoor om R. af te plassen. De man heeft het zelf al moeilijk zat. Maar goed ik begon bij De Keten en werd overgeplaatst en had wat ruzies met FM die en en zo en kwam er (natuurlijk) winnend uit. Ik werkte toen al een jaar of wat bij De Keten en kreeg het idee om mijn belevenissen eens op te schrijven. Dat had ik nooit moeten doen, hoor ik jullie al schreeuwen en blèren. Maar ik deed het wel. Helaas voor jullie. Ik had, net, na een aardige belasting teruggave, ja het gebeurt wel hoor, ze geven wel eens poen terug, een pc aan kunnen schaffen en begon te schrijven. Eerst schreef ik drie boeken (stapels paier waar woorden op staan, R.) die werden uitgegeven en ongeveer tegelijkertijd, begon ik met mijn Blogs. En die worden aardig gelezen en zelfs door R . Dus helemaal maf is hij niet?!