Oh, oh, wat nu? Bedreigingen en zo?

Oh, oh, wat heb ik gedaan? Ik hul me in zak en as, ik trek een heleboel boetekleden aan! Ik heb spijt als haren op mijn hoofd. Oh nee, dat kan niet, die heb ik nauwelijks meer! Haren dan, een hoofd nog net wel. (hoewel, ik kreeg een envelop met zo een kromzwaard er in toegestuurd, die dingen die nu in zwang en in de mode zijn in het Verre Oosten, bij de is, de IS!) Het schijnt dat ik een collega, ene R., heb afgefakkeld in mijn vorige Blog, dat waarschijnlijk ook wel mijn laatste zal worden. Het aantal opgestoken middenvingers en de "hatemails" die ik heb gekregen op mijn mailadres, het aantal bedreigingen via mijn Facebook pagina was niet te tellen en ik heb zelfs een kogelbrief gehad, die gepost was in Lelystad. Ik kon ternauwernood een envelop met een wit poeder verwijderen voordat de katten het begonnen te besnuffelen of erger, dus ja, mijn, zeg maar, jubileum Blog viel behoorlijk in verkeerde aarde bij een hele boel mensen die R. wel een goed hart toedragen. Ook FM deed zorgelijk deze ochtend. Hij had mijn stukkie gelezen op zijn Pod of Pad, ik ken die dingen niet en dacht dat we echt niet meer door de deur konden. Gelukkig hebben we nog net geen slachtoffer hulp gehad!
Dus moet ik nu diep door het stof en door de knieën en moet ik nu mijn excuses en zo aanbieden bij R. LEO zoals 'tie ook wel genoemd werd, maar ook dat is vals natuurlijk. R. is geen LEO, maar een ...
nee, nee, nee, dit is allemaal onzin en flauwekul. R. en ik zijn hele goede collegae en je zou wel kunnen zeggen dat we "gappie's" zijn, ondanks het leeftijdverschil. (Ik ben een dertigtal jaren ouder, maar dat zie je niet echt, hoor!) We kunnen echt heel goed door de bocht met zijn beiden en hebben een "Good Report", zoals Hank the Yank zou zeggen. We kennen elkaar nu al een jaar of vijf, geloof ik. Hij kwam vanuit een of ander filiaal in West, waar hij het niet echt naar zijn zin had, bij onze vestiging van De Keten. We werkten, toen nog op de zuivelafdeling, samen, bestelden samen, vulden samen en er was een soortement vriendschap geboren. R. en zijn meisje werden zwanger, ja, zo heet dat tegenwoordig, met de meelevende en meevoelende man en ik wist te voorspellen dat het een dochtertje, en wat voor een, zou worden. Hij geloofde me eerst niet, maar na de Echo, wist hij het wel. (Dat zelfde was ook het geval bij, toenmalige collega A. Ik voelde aan dat hij ook een dochter zou krijgen, hij geloofde me natuurlijk niet, maar weer was de oude man zeker van zijn zaak en ja, hoor, ook weer zo een scheet van een meid. Ik heb dat gehad met mijn jongste dochter en met beide kleinkinderen . Ik was ervan overtuigd dat ze, respectievelijk, een jongen en een meisje zouden zijn.)

Nee, we zijn (samen) de dag begonnen door de zogenaamde wereldstraat te gaan vullen. WTF is dat zegt mijn PC nu, een golvend rood streepje onder het woord zettend. De Wereldstraat is een uitvloeisel van het feit dat de oprichter van De Keten, ene mijnheer Keten, nee flauw, maar goed die had een Indonesische mevrouw getrouwd. Deze mevrouw wilde dat er wat meer aandacht besteed werd aan de keukens buiten de Hollandse. Stel je voor, dat was nu al een 45 jaar her. Wij, Nederlanders, kenden toen net de Nasi Goreng en de Bami, aten soms spaghetti of macaroni en dan haalden we Nasi en Bami vaak ook nog van de Chinees. In ieder geval, de mevrouw van de oprichter, een aardige man, die nu stil leeft ergens op de eilanden van het warme leven, zorgde ervoor dat er producten kwamen uit, wat we ooit "De Oost" noemden. Boemboes, roerbakmixen, Sajoers, ketjap, sambals en dat soort zaken meer.In Nederland kregen we meer mensen die hier niet geboren waren en ook voor die mensen kocht De Keten in. Couscous, Druivenbladeren in een sausje, Tex-Mex, Amerikaanse mayonaise, Indonesisch bier: Bier Bintang, gewoon Heineken hoor. Bintang is het Indonesische woord voor ster, overigens.

Ik heb een Indonesische vriend. Hij heet heel anders, maar ik, en met mij velen van mijn maten, kennen hem alleen maar als Bintang! (Ik overdrijf wat, maar zeg in de marine Bintang: en negentig procent reageert) Dat komt omdat hij de enige Marine Ziekenverpleger was, die krijgsgevangen heeft gemaakt. Alleen gewapend met zijn Browning FM, kaliber negen MM, voor zover ik weet, was hij druk doende om gewonde NL militairen te helpen, toen een paar "Ploppers", de bijnaam voor Indonesische 'opstandelingen', hem op het lijf vielen. Hij trok zijn wapen, de vijand werd afgebluft en hij nam: en de gewonde en de vijandige patrouille meen naar de eigen linies. Hij is ronde de zeventig nu, een man met een geweldige uitstraling, een heel hoge dosis humor en een gezonde dorst, nu ja, je bent marine geweest of niet! 

Dus: R. en ik hebben gewoon goed samengewerkt. Maar ook hard. We hadden de Wereldstraat, zie boven, tegen een uur of tien af, hetgeen FM beloonde met een compliment. Daarna zijn we de nieuwe vracht gaan lossen, helaas weer zonder steun van de collega van de zuivel afdeling, die waarschijnlijk angst heeft voor bewegende delen of zo, ik weet het niet. Maar, waar R. en ik, elkaar kunnen afplassen en zo, op een goedaardige manier, kan ik dat niet met die persoon. Ik ga me er dan ook niet aan wagen.