Tja, toch gesneuveld, die HOKA.

In vorige Blogs heb ik me wat moeten inhouden over de rol van de tweede functionaris die ooit gesneuveld was tijdens het onderzoek van onze directie. Ik werd door FM 2, terecht, gevraagd om het geheel niet via een Blog aan de grote klok te hangen, daar betrokkene op vakantie was in haar land van herkomst. Ik heb het bericht toen gecorrigeerd en, zoals het hoort, mijn excuses aangeboden. Men is alleen maar schuldig indien men is veroordeeld natuurlijk en dat was betrokkene niet. Na haar, het is een vrouw, langdurige vakantie werd ze ogenblikkelijk, plotseloos en onmiddeloos ontboden op het hoofdkwartier van onze supers, De Keten en niet, zoals een tegenstander van mijn Blogs, zegt, de VVM.  
Maar, ik kan nu melden, maar ik doe dat wat met grind tussen de tanden, zoals Paco Saul, mijn geliefde denker en schrijver, zou zeggen, dat er meer aan de hand is!
Het bericht van 's vrouws (volgens Van Dale schijnt het goed te zijn dat woord) ontslag, druppelde langzaam door. Men, het hoofdkwartier, wilde de narigheid waarschijnlijk lang verborgen (of gedoseerd) houden voor ons, de mensen op de vloer. Maar ja, de geruchtenstroom, ik blogde er al over, was natuurlijk niet meer te stuiten geweest en nu had zij dan, uiteindelijk, ook haar Waterloo gevonden. En nee, ik ga niet met modder gooien. Ik zal wat feiten vertellen maar geen belastende verklaringen afleggen. 
Ik kende haar al sinds mijn aantreden bij dit, overigens nog steeds fijne filiaal, in mijn ogen en in mijn gedachten, dan. Zoals ik al eerder schreef is het pas mijn tweede filiaal, iets wat uitzonderlijk is voor een marineman, zoals ik mijn hele leven, voor dit leven dan, ben geweest. Wij, als marinemensen, dienden een jaar of twee hier, voeren een jaar of twee op dat schip, gingen een jaar of wat naar het buitenland, kwamen een jaartje terug, naar her en daarna der en moesten ons steeds weer aanpassen. Wat leuk was, maar ook wel veel van je vergde, soms. Na mijn FLO, mijn KM pensioen, zeg maar, kwam ik bij De Keten terecht, in mijn toenmalige wijk Holendrecht, een onderdeel van een wijk in Amsterdam Zuidoost, vaak afgeschilderd als "het afvalputje van Nederland" en dat was ook zo. Ik werkte daar enige jaren en, jullie hebben het al gelezen, werd na een conflict over een zogenaamde 'stelende' chef veroordeeld naar mijn huidige filiaal door een echte "stelende" chef. 
Ik had en heb het gigantisch naar mijn zin in dit fraaie filiaal, toen en nu nog, dus. Ik werd opgenomen in een clubje dames die, qua uiterlijk, nog steeds "piep" waren, (ze zagen er zelfs beter uit dan ik) maar die me wel, in het geheim en achter hun hand en zo, hun echte leeftijden vertelden en ja, ik zeg daar verder niets over, maar we waren wel van dezelfde generatie, ongeveer. Vaak deden we, op een vrijdag de zogenaamde "Wereldstraat" en dat was heel gezellig. We kletsten (en roddelden) bij over van alles en we lieten de wereld en de zaak een beetje over ons heen komen. En nee, ik ga niet met modder gooien, dat is verre van me. Veel van de 'roddels', nu ja praatjes, gingen over de toenmalige HOKA, die een vriend/partner zou hebben die FM was. Die HOKA was, in mijn ogen ook aardig arrogant, iets waar mijn 'meiden' ook over klaagden. Zij had wel een protegé, een jongedame wier ouders niet in Nederland waren geboren. (Hoewel dat niet te maken heeft met het verhaal, overigens.) Dat, toen nog jonge ding, stond bekend om haar fanatisme en haar nogal luidruchtige manier van aanwezig zijn. Ze sprak niet, ze schreeuwde! De meeste collegae konden niet echt goed met haar door de bocht of door de deur, vul het woord maar in. Ik had niet al te veel problemen met haar, overigens, ik deed mijn ding in mijn hoek van de winkel. Ik was toen nog chef van de wijn afdeling en ja, dat was ook weer eens zoiets, maar dat verhaal komt nog wel eens.
De toenmalige HOKA die een FM als man had, stelde voor om haar ook die HOKA kant op te sturen, lees: op te leiden. Ze was niet dom, dat meisje, eerlijk is eerlijk. Ze verdween, tot opluchting van heel velen, voor vele jaren om zich te specialiseren in dat vakgebied. Na de meest recente verbouwing kwam ze terug als hoofd van de kassa. (HOKA, vriend Bert.) De FM die haar had ingezet op die functie was de echtgenoot/partner van de toenmalige HOKA. Het waren ook 'huisvrienden' van elkaar. 

Maar, ook zij is nu dus gesneuveld op het veld van oneer, op het knekelveld van de verlorenen, die door het besodemieteren en/of bestelen van collegae zich zelf verrijkten. Dat is triest. Triest voor de getroffen collegae, vooral. Och, wij komen er wel overheen, hoor. Maar: wat doe je als 'dader' nog met je leven nadat zulks bekend is gemaakt en je op de befaamde lijst staat?
Die lijst die aangeeft dat je nooit meer in een super kunt werken? Nu ja, er zijn altijd nog banken die mensen nodig hebben om de zaak te flessen. Of bij mensen die hypotheken verstrekken, of je kunt bij Mosckowitz in de leer gaan, ik bedoel, als je toch mensen wilt besodemieteren?
Eerlijk gezegd: het interesseert me geen ene moer! Ik besodemieter geen mensen en als je het wel doet: zit maar op je blaren als je je reet verbrand hebt, toch?