Clive, RIP, Can je lend me a tenner?

Ik weet niet of dit Clive is, maar het scheelt niet veel!

IK DURF DE MAN MET ZIJN NAAM TE NOEMEN, HOOR.

 =Over Clive, dus. Een wat rare man en een (ex) junk, die nu vooral alcoholist en die Z verkoper was=

En ja, ik kon alle kanten met hem op, zoal ik als schreef. Echt. Voor een junk, nou ja, het klinkt oneerbiedig, hij was natuurlijk gewoon ten eerste en vooral een mens, was hij een aardig mens. Junks zijn dat (bijna) nooit, namelijk. Die zijn alleen maar op zoek naar hun volgende kick, of het nou drank of gokken of heroïne of what ever is en dat doen ze zonder aanzien der persoon.  En hij deed en was dat natuurlijk ook. In die dagen dronk hij voornamelijk, voor zover ik weet. En dan vooral die Vega Libra Tinto, die redelijke en redelijk goedkope Spaanse wijn, zoals ik al eerder schreef. Hij stond, dat zei ik al, bij ons voor de deur en verkocht zijn blaadjes. Maar, het rare was, dat hij altijd in geldnood zat. Maar, echt altijd, beweerde hij! Mensen van linkse of sociale denkende signatuur gaan nu met hun haren overeind, tegen me tekeer. 
Ik heb namelijk wel eens gezegd dat die daklozen niet zo armlastig waren als ze waren, en dat leverde me een hoop gefronste wenkbrauwen en vreemde brieven op. Maar, het is wel zo. Ik ga geen boekhoudkundige tabellen aanvoeren en zo, dat kan ik, maar dat wil ik, ook helemaal niet. Maar: de doorsnee "Z" verkoper (dakloos) heeft natuurlijk al een basis inkomen, een uitkering van de staat. Dat moet wel, want je kunt alleen maar die bladen verkopen als je een inwoner van dit land bent, nu ja, een verblijfsvergunning hebt. Dus krijg je een uitkering en kun je aan de slag in ons land, mocht je dat al willen. (Ok, mocht je al aan de bak (willen) komen, en, ik geef het toe, al te veel banen voor ongeschoolde mensen zijn er niet. Voor geschoolde mensen overigens ook niet, hoor, maar probeer eens aan een uitkering te komen als je als zestig jarige op de keien bent gezet door welke omstandigheid dan ook?) Twee of drie maal haakjes, zei mijn vroeger wiskunde leraar, die mot je opruimen of zo, dus vergeet de haakjes even en lees gewoon door, zonder de kritiek van mijn meester Klaas Waldus te lezen. 
Maar goed, kom je dan niet aan de bak en heb je dan ook geen echt huisadres,dan kun je je aanmelden om de Z krant te gaan verkopen. Maar, wel met behoud van uitkering. Een simpele rekensom leverde me in die jaren dat ik onze Engelsman (geen Schot), kende het volgende op: 650 euro uitkering, geen kost- en inwoning, zes euro per dag a 6  werkdagen keer gemiddeld, ik had het bij hem nagevraagd hoe veel dagen hij werkte, is een euro of 36 per dag, en dat keer vier weken is 144 euro plus de uitkering. maakt een dikke 790 euro  per maand. (Voorzichtig gerekend)  'But', zei Clive, 'I get a forty euro's per week for fooi. weet je?' Dat erbij geteld? Nee, dat wist ik niet. Nu ja dat dan erbij. Een leuk bedrag. 
Niet dat ik het de man misgunde, dat ook weer niet, maar tegenover het geld dat De Keten mij betaalde om wel elke dag hard te werken en aanwezig te zijn en alert te zijn en mijn ding te doen en kritiek te krijgen, was zijn bestaan, het alleen maar bestaan, geen natte rug, geen verantwoordelijkheid hebben, nogal een makkie. Daar stond hij dan, een krant in de hand en een lach op zijn gezicht. Nu ja, ik was allang blij, dat ik, na het werk, naar mijn vrouw en de katten en zo kon gaan, toch? (De kinderen waren allemaal hun eigen weg gegaan. Kwamen vaak thuis, vraten de boel op, zopen de koelkast leeg.... Oh, kritiek van de liefste. Nee, nu ja, ze zijn altijd welkom en blijven dat, natuurlijk)
Maar, hij zoop nogal en nogal veel en was vaak zijn salaris in de zelfde week van ontvangst al weer kwijt. Dus: geld lenen, huurachterstand, weer te veel zuipen, weer te vaak poen geleend voor "fags en beer", zoals dat heette. Dus ja, hij was altijd blut eigenlijk. Hij moest zijn kranten halen ergens verderop in de wijk. Op een ouwe kraakfiets die hij ergens vandaan had gehaald.  Een enkele keer vroeg hij me dan om een fietsbandje te plakken. Als hij niet kon fietsen kon hij namelijk geen nieuwe kranten halen en dus niets verdienen. Ik trapte er soms in.(Toen had ik (soms) tijd en deed dat dan.)
Langzaam aan ging het minder met hem. Hij zoop meer en meer, raakte kosthuizen kwijt door drank en agressief gedoe en hij was weer straat arm. Hij kwam dan aan poen door bij collegae en klanten te bedelen: 'Can you land me a fiver/tenner, 'cause me mum is ill an I wanna visit her.' Ik trapte erin en leende hem een joet. De dag erop kwam hij smoorbezopen op zijn stek, niks zieke ma, drie flessen Vega Libra, had hij gekocht van mijn lening. 

Meer en meer verdween hij voor kortere of langere tijd. We wisten dat er een nieuwe AH was geopend, een paar tramhaltes verderop en, tijdens een fietsritje, had ik hem daar zien staan. Nu ja, mensen komen en gaan en vooral dat soort mensen, wat ik niet negatief bedoel, hoor! Je vergeet ze ook snel, hoewel ze altijd in een laatje van je geheugen blijven. 
Ik sloeg het Parool ooit eens open, of was het De Volkskrant? En ik las een column van een mevrouw die ABC heette, Aaf Brand Corstius, zoals gezegd de dochter van die Hugo met dezelfde achternamen, maar dat is nu terzijde. Ze woonde in de wijk waar Clive zich ophield, die overloper. Ze schreef dat ze hem al een tijd niet had gezien en bij navraag bleek hij al dood en begraven/gecremeerd te zijn. Ik schrok, natuurlijk. Goh man, hoe kunnen mensen "je voorbijgaan en sterven" zonder dat je het merkt? 
Hij scheen aan een maagperforatie overleden te zijn. Ten gevolge van? Zeg het maar.
It happens, shit happens. Ik mis hem af en toe wel. Zeker als ik een een hoestbui heb. Ik hoor hem het dan nog zeggen: "It's not the cough that carries you of ..."