Vandaag was dus de dag der dagen. De audiometriste van Hans Anders belde eergisteren en vertelde dat de gehoor
ondersteuning apparatuur was gearriveerd en of ik vandaag, donderdag, wilde komen, om te passen, zeg maar.Mijn lief ging mee, natuurlijk. Nu ja, natuurlijk? Ja, bij ons wel, wij steunen elkaar zoveel mogelijk in dat soort zaken. Kwijlerig? Nee, we houden oprecht van elkaar, nog steeds, na al die lange jaren. Soit.
Dus waren we vandaag om 1100 hr in de zaak. We hadden onze auto in de parkeergarage van De Keten neergezet. Die parkeergarage was zelfs helemaal schoon en opgeruimd, viel me op. De jongedame van de afspraak, Pamela, zat al op ons te wachten, ze had geen eerdere afspraken, schijnbaar. Gaat HA de V+D of de Blokker achterna? Er waren namelijk ook amper klanten in de winkel. Maar goed. Het is een voortvarende dame. 'Gaat u zitten, dit is het pakket en we gaan even testen of het werkt'. Ik kreeg beiderzijds een oorknopje in, een piepklein versterkertje achter het oor en Pamela, een nog vrij jonge dame, rommelde wat met knoppen en een computer en liet me het omgevingsgeluid horen. Ik stond paf! Ik hoorde mijn lief wat zeggen, ik hoorde de audiometriste dingen zeggen. Ik hoorde het geluid van een openslaande deur, veel verderop in de winkel, ik hoorde een man wat tegen een mevrouw zeggen en ze lachten allebei. Lijn negen rinkelde voorbij de halte aan de Hogeweg! Ik hoorde! Ik hoorde weer!
Het geluid klonk afgrijselijk, alsof ik een hoop blikken hoorde rammelen, maar: het was geluid. Na enig regelen en afmeten werd dat blikkerige geluid herleidt tot geluiden van vroeger. Ik bedoel, geluiden die ik vroeger had gehoord en waaraan ik weer vreselijk moest wennen, of die ik opeens moest herontdekken. Maf ja, echt maf.
Na een goede drie kwartier van meet- en regeltechniek liepen we weer naar de garage. Mijn lief, goed horend, maar ik zonder apparaten in. De redenatie daarbij was dat ik zou schrikken van al het geluid dat ik nu opeens zou horen. Dat kon niet de bedoeling zijn, dixit Pamela,want ja, dat werd allemaal teveel in eens. 'Nee', zei ze, 'als u thuis bent, dan even een uurtje indoen en dan zo langzaam opbouwen, elke dag een uurtje meer, hoor, niet overhaasten.'
Ongetwijfeld bedoelde ze dat allemaal en helemaal goed, maar ja, je bent geen marineman geweest voor niets en zeker geen onderofficier geworden door geen eigenwijze en eigengereide klo..viool te zijn geweest, nu ja, een beetje dan. Thuis plofte ik die dingen dus meteen in en zette de Tv aan. F.. it, wat heeft mijn geliefde dat ding hard gezet, niet te geloven! Dus de afstandbediening, de "remote", een goed Vlaams woord, gezocht, waar ligt dat rotding nu, gegrepen en die pleu... herrie gedempt. Lief kwam de kamer
binnen, ze wilde het programma dat kwam volgen: 'Goh wil je het geluid iets harder zetten, ik hoor niets, namelijk.' Mijn mopje: je wordt doof, schat, sloeg niet echt aan.Een gedeelte van de middag ging, van mijn kant, heen met afregelen van de apparatuur. De hedendaagse apparaten zijn dermate klein, echt, ter grootte van een pinknagel, that's it, en dermate verfijnd dat een werkmanshand het moeilijk heeft om het harder/zachter schuifje te bedienen. Er zitten meer gimmicks op, op die dingen, dus ja, testen en uitproberen.
Ik had om drie uur deze middag een afspraak met wat oude maatjes en tevens fietsvrienden. Der was wat verkeerd gegaan het vorige jaar, we hadden wat verkeerde dingen gezegd of verzwegen en moesten dat uitpraten. We zagen elkaar, na een jaar, weer, in een bekende pleisterplaats in Breukelen. Ouwe vrienden blijven ouwe maten. Van recht praten was geen sprake, binnen drie minuten hadden we elkaar weer gevonden en, zo als dat gaat bij ouwe KM maten, was het alsof we elkaar gisteren nog hadden gezien. We hadden koffie genomen (nee, da's niet schijnheilig, we moesten allemaal nog rijden, ja met de auto, maar toch) en ons gezet in een hoekje waar de luidspreker boxen hingen. Er was veel Nederlandstalige muziek: Hazes, Borsato en nog van die troep die ik nooit heb kunnen pruimen, maar nu hoorde ik waarom, en ik had een beetje spijt dat ik mijn apparaten had ingedaan, nee, gel.., ik hoorde de muziek, ik hoorde mijn maten, ik hoorde de geluiden uit het café en man, man, wat ging er weer een wereld voor me open.
We namen afscheid met een vage afspraak om onder andere de RVV te gaan fietsen. (RVV: de Ronde Van Vlaanderen) Terug naar huis, op een drukker wordende A2, zette bik de radio aan. Pink Floyd, snerpte door mijn oren. Ik regelde, vanaf het stuur het volume en zag dat die eigenlijk al heel laag stond.
Thuis deed ik de dingetjes uit. Even wennen, toch? Ik deed, ik was behoorlijk vermoeid, want ik vertel je eerlijk dat een bombardement van (her) nieuwe geluiden je vreselijk moe kan maken, een tukje. Nu, later op de avond, draag ik ze weer. Het aanslaan van mijn vingers op de toetsen klinkt als het rommelen van een onweer. Ik hoor een vliegtuig zijn landing op Schiphol inzetten, het klinkt als een scene uit Star Wars
. Ik open een blik bier: dat openen van het lipje klinkt als hemelse muziek in mijn oren, ik verfrommel (later) het lege blik, maar dat klinkt als treurmuziek en ik wil weer wat hemelse muziek horen, ik spoel het toilet door, het klinkt als de Niagara Falls bij windkracht tien. Ik hoor, ik zit een meter of acht van de Tv, aan de andere kant van de kamer, mijn lief naar een Tv programma luisteren. Huizen en zolders verder weg rent een muis met sokken aan, weg voor een kat.Ik kan weer horen. Met hulp, ja, dat wel.
De "proof of the pudding is in the eating", of zulks, zegt men. De echte test zal pas op aanstaande woensdag komen, als ik onze kleinkinderen hoop te gaan horen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten