Weten jullie, mannen van de generatie tussen de 17 en 45 dat jullie nog steeds dienstplichtig zijn? Dat de regering jullie nog elke dag kan oproepen om militair te worden? Dat jullie nog steeds ingezet zouden kunnen worden om ons land te gaan verdedigen, mocht het ooit zover komen? Gewoon omdat de nood aan de man is, omdat het vaderland wordt bedreigd? Dat jullie dan, gedurende een jaar, in een groen, of een luchtmacht grijs uniform, gestoken kunnen worden en gelegerd worden in nare en saaie pleisterplaatsen die kazernes heetten? Kazernes die bij voorkeur gevestigd zijn in plaatsen als Den Helder, Zoutkamp of ergens in Groningen of Twente? In ieder geval ver van huis en ver van jullie geriefelijke woningen? Ver van huis en haard en gezin? Nee, was dat niet bekend? Nu, het is wel zo. De dienstplicht is in ons land namelijk nooit afgeschaft, hoor. (Nu ja, het is iets wat mij en alle overige militairen altijd is overkomen, hoor, ver van je veilige woonplek te werk gesteld worden.) Maar: stel je eens voor: stel je voor dat de dienstplicht nu, allerlei gevaren bedreigen ons land en dus onze democratie namelijk, opeens weer actueel zou worden? En dat ik, gepensioneerd Adjudant, opeens gevraagd zou worden om weer actief te moeten gaan dienen en een bepaalde groep dienstplichtigen (bak/opkomst/lichting/jaargang, zo worden die groepen genoemd) zou moeten gaan opleiden of begeleiden? Een opkomst waar onder andere de vorige RM, mijn huidige: FM, de FM2, de groenteman en de melkboer en de gabbers R. en A. in zouden zitten? Die mannen zitten nog allemaal in de "dienstplicht bracket". En dat ik dan hun "baasje" was? Dat ik dan de leiding zou hebben om die groep mensen te drillen? Om hen te leren exerceren? Links uit de flank, schuins rechts opmarcheren, met de rotte links? Hen het schieten, de bivakken, bij voorkeur bij min tien bij te brengen? Oefenmarsen laten maken van veertig kilometer met volle bepakking? Speedmarsen laten doen? Infanterie exercitie laten leren? Of eerbewijzen met en zonder wapen? Signalen op de fluit of de hoorn zou moeten bij gaan brengen?
Ik help je uit een droom. Ik zou hetzelfde zijn tegen die mannen als tegen alle mannen en vrouwen die ik ooit al heb getraind en opgeleid. Eerlijk, rechtvaardig en streng. Geen kantjes afknijpen, je werk doen, resultaten halen en gaan voor dat waar je voor staat. (Voor bepaalde mensen, die ik dan zou moeten trainen, zou ik misschien een paar extra puntjes hebben, hoor. Veel opdrukken met het wapen en extra rondjes exercitie terrein maken, in de strakke looppas, met het wapen en de volle uitrusting natuurlijk.) Maar, adem even in en uit. De dienstplicht bestaat nog wel, maar de opkomstlicht niet meer.
Maar goed, van de mannen die (ooit) dienstplichtig waren, gingen de meesten naar de landmacht. Dat was kanonnenvoer, dat waren simpele dienstplichtigen, daar was verder niets aan verloren. Een andere klauw van die lui ging naar de Klu, (Luchtmacht, Luftwaffe, Colgate boys, genoemd door ons, arrogante marinelui) en die mochten dan een beetje vaag door hekken staan staren naar vliegtuigen, er was een hele kleine groep, daar konden de instanties niet veel mee, die hadden onafgemaakte opleidingen of vage cursussen gevolgd of zo, en dat werden dan Marechausisten* zeg maar, maar de crème de la crème ging naar de Koninklijke Marine, naar de KM, naar de ware hemel, natuurlijk. (Ook naar Het Korps? Ik geloof het niet, maar verbeter me.) Maar dan wel, nadat ze aangegeven hadden dat ze dat wilden. Daar, bij de vloot, kregen ze dan een goede opleiding in allerlei beroepen, zowel technisch of logistiek of zo. Ze dienden dus wel langer, hoor. Maar, het waren bijna, nu ja, eigenlijk altijd, positivo's. Ik heb altijd graag gediend met de ZM'ers en veel van mijn collegae met mij.
Er was een ding dat dienstplichtigen wel allemaal gelijk hadden. Of je nu een jaar bij een of ander infanterie onderdeel diende of bij een geleide wapen site of aan boord van een torpedobootjager als stoker ZM, een ding deden die mannen allemaal. "Afknippen".
Jullie kennen die centimeterbanden van jullie moeders of oma's nog wel? Van die gele dingen, strak opgerold met een drukknoopje aan het eind? Moeders of oma's gebruikten ze om de lengte van breiwerken of zo op te meten, geloof ik. Die dingen gaven een lengte van honderdvijftig centimeter aan. Aan de ene kant waren ze geel, met zwarte opdruk en zelfs een millimeter verdeling, aan de achterkant waren ze wit, maar ook net zo ingedeeld. Aan de achterzijde waren ze wel omgekeerd gedrukt, zeg maar. Aan de gele kant ging het van top 1, naar bodem 150. Was zo een dienstplichtige "trekhond", in de woorden van de schrijver A.M. de Jong , (1888-1945) in zijn prachtige boek over de mobilisatie tijdens de eerste wereldoorlog, toe aan zijn laatste honderdvijftig dagen, zijn laatste vijf maanden, zeg maar, dan kocht hij zo een centimeter band en hing ze op in zijn kastje, zijn "plunjekast". Al naar gelang het feit dat hij wel/niet baalde hing hij de 1 boven of de 150. Elke dag knipte de "stomp", of de zelfbenoemde "super ouwe NATO joekel", een (1) centimeter van die band af en elke centimeter bepaalde dat hij weer een dag dichter bij zijn eigen burger leven kwam.
Ik ben morgen, de vijftiende van de tweede van de vijftiende ook zover (150215) Ik moet, officieel, nog maar honderdvijftig dagen werken. (a raison van twee dagen/week, dat zeg ik er wel bij) Dat de regering er, zonder mij daar ooit over te hebben geraadpleegd of naar heeft gevraagd, dat werken verlengd heeft met een aantal maanden, zal mijn mijn anus oxideren. Op 150817, ben ik pleiten, verdwenen, gestopt, opgerot, weg van de werken, de laan uit, van het pad af en absent en ook nog eens niet meer aanwezig.
Kortom, ik word op die dag 65. Da's mooi genoeg. Ik heb dan bijna vijftig jaar voor een ander gewerkt. Ik vind dat zat.
Maar: mocht ik nog een groep alsnog opgekomen dienstplichten moeten drillen, de groep waar ik het over had? Ja, dan weet ik het wel. Vaderland: hier ben ik.
* Nee, niets tegen de Kmar, hoor, nou ja, ik kom er ooit op terug.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten