Bonje met de buurvrouw, weer.

Een hele tijd geleden, bijna op de dag af drie jaar her, schreef ik al eens een verhaal over onze "schuin boven" buurvrouw, als je die kreet begrijpt. Slimme lezertjes als jullie zijn, hebben jullie hem meteen al door. Zij, die "schuin boven" buurvrouw is een veertig (of daar omtrent) jarige (ex?) junk die, na gescheiden te zijn van een of andere Griekse drugsdealer, hij werd geloof ik neergeknald, samen met haar, hele slimme en hele fraaie, ongeveer zestien jarige dochter ook in ons portiek woont. De Buurvrouw, vanaf nu: de "buuf", lijdt aan het "Syndroom van Diogenes", ofwel een obsessieve-compulsieve stoornis, zoals het eerst vroeger en nu heet. Kijk, en zo heeft Hare Majesteit in die tijd van mijn ziekenverplegers opleiding bij de KM, nu alweer een dikke vijfenveertig jaar geleden, niet der poen weg gesmeten. Dit is gewoon parate kennis, hoor, die schudt ik zo uit mijn mouw. (Oeps, mijn neus gaat jeuken.) 
Nu ja, het lijkt een lolletje, dit Blog, maar dat is het absoluut niet. De stoornis van die buuf is het verzamelen dus, van allerlei: meuk, troep, zooi, bende, dingen en stuff, nu ja vul maar aan en/of in. Die bende zeult ze allemaal haar huis binnen en dat doet ze al jaren. Korte schets van de woning: Ze heeft een vier kamer woning. Er is de voordeur, dan een vrij lange gang met opzij deuren naar twee slaapkamers en de keuken en de gang dan eindigend in de woonkamer. Het is een spiegeling van onze woning, maar wij hebben een slaapkamer meer, waarvan de muur is weggebroken zodat wij dan weer een vrij grote woonkamer hebben. Zeven bij vier ongeveer. Het zijn allemaal huizen uit de jaren net na de wederopbouw, uit de begin van de jaren zestig. Ze zijn in baksteen opgetrokken, zijn later voorzien van dubbele beglazing maar zonder het raffinement van chique keukens of luxe badkamers. Wel huizen met karakter, waar echt in geleefd en gewoond kan worden en ze zijn nauwelijks gehorig. 
Maar goed, die buuf sleept dus alles wat ze kan vinden, kopen of bij elkaar schooieren of sprokkelen, mee naar de woning. Haar huis, ik kon ooit eens een blik in de gang werpen, nu ja, niet echt, een blik kwam er niet meer in, zo vol was het, maar een blik met de ogen en dat ook nog eens in een ogenblik. De gang, ongeveer een meter breed, was vanaf de grond tot het plafond vol met, ja met wat? Plastic tasjes met meuk/zooi, nu ja, zie boven. Er was, zoals ik inschatte, ongeveer twintig centimeter over om te lopen. Nu ja, haar huis, of je eigen woning, daar doe je maar in wat je wilt, toch? Naast een woning is er ook nog, achter het huis en na een parkeerstraatje, een aantal schuurtjes, allen geschakeld. In de onze staan fietsen, ouwe meubeltjes en nu ja, de rommel van de dag. Bij haar is dat schuurtje van onder tot boven, van voor naar achter, gevuld met: zie boven. Nu ja, haar schuurtje is haar schuurtje, vul het in zoals je wilt, toch?
Maar, boven onze woningen liggen ook nog eens onze 'zolders', als jullie me begrijpen. Een soort schuurtjes boven de woning, zeg maar. Onze zolders (maar ook die van de buren) is bijna net zo groot als onze woonkamer, een goede vijf bij vier meter. Nu hebben we, wie niet, veel zie boven, daar op geborgen. Niet alleen dingen van ons, maar ook van een paar van de kinderen, die, 'hand op het hart', beloven om die ja, oké, zie boven, weer op te komen halen. We hebben even geen ruimte, maar, maak je geen zorgen pa/ma, we komen het ophalen! Nu ja, voorlopig hebben we ruimte zat, dus het staat niet in de weg. Nu heeft de buuf de overloop, waar onze zolder op uitkomen, al helemaal volgestouwd met zie boven. Het is een vreselijke koelera troep! Ongelooflijk. Zelf heeft ze waarschijnlijk geen idee wat er allemaal staat en ligt, dat geheugen van haar is natuurlijk helemaal 'shot to hell' door de intake van allerlei chemische middelen. 
Omdat de verzamelwoede zich maar uitbreid en uitbreid, is ze langzamerhand ook de trap vanaf de hoogste, de zolderverdieping, naar beneden weer als haar 'magazijn' gaan beschouwen. Het netto resultaat is dat, als ik eens wat boeken of dingen wil brengen of wil halen van onze zolder, ik door en over haar aanwas van aanwinst moet stappen. Ja, dat doe je een keer, misschien twee, drie of vier keer, maar nu loop ik er gewoon overheen! Het feit dat ik dingen hoor knappen of piepen of breken, het doet me een groot genoegen, mag ik wel zeggen. Zo kabbelde het door.
Op een gegeven moment werd ik overigens wel pislink. Ik had haar meerdere malen aangesproken over haar koelerabende en de overlast die we ervan hadden. Maar toen begonnen haar dochter en diens vriendinnen de hal van het portiek als fietsen stalling te beschouwen en ik zette dus geregeld die fietsen buiten. Keer op keer, natuurlijk! Het hielp allemaal geen ene moer. Ik sprak Junketrien er op aan, har dochter ook, maar arrogant zwijgen was mijn deel. Dus schreef ik een E-mail klacht naar de huurbaas, een serieuze en behoorlijke stichting, ik bedoel daarmee een stichting die de bewoners serieus neemt, een stichting die "Eigen Haard' heet en ja, ik, nu ja, we, kregen dus een brief binnen dat het inderdaad de spuigaten uitliep en dat wij!, ja, wij! de zaak moesten opruimen. Zo niet, dan zou de woningstichting dat opruimen wel doen en dat dan hoofdelijk verrekenen!  

Wij spatten uit ons vel, hoewel dat eigenlijk uit onze vellen moet zijn, maar dat klinkt wel heel stom, in ieder geval, we spatten uit elkaar, we spatten uit our minds, kortom: we waren des duivels! Het lot van de klokkenluider, natuurlijk. Dus ja, weer de gelukkig bewaarde, ik lijk op de buuf, boze en waarschuwende mails sturen naar de woningbouwmensen. Natuurlijk betalen we niet mee aan het collectief opruimen, hoe kom je op het idee? Uiteindelijk werd een half hartige poging gedaan tot opruimen gedaan en er werd een container bak met 'zie boven' van de buuf verwijderd. Het ogenschijnlijke vacuüm dat daarna ontstond, herstelde ze natuurlijk snel. Binnen enkele maanden was haar (wan)orde hersteld en begon het proces opnieuw, van voor af aan. Dus ja, heel langzaam slibde haar deel van het huis weer vol, met, ja met wat eigenlijk? Zooi etc.
Dus kregen we het afgelopen weekend een brief binnen, dat er wel een hele erge meuk in ons trapportaal aanwezig was. Dat we die moesten opruimen en anders...! Dus ja, 'l Histoire se repete' schreef Victor Hugo, (die van de Klokkenluider van de Notre Dame en van Les Miserables, en zo eens) en ja dat is dus zo. 
Goed, alle oude mails die ik had, ik heb een heel klein beetje dat syndroom ook, maar weer eens ge Forward, nu ja verstuurd en mogen maar eens in den lijve naar de huurbaas. Gelukkig hebben die een deur of drie van ons huis hun kantoor. Da's lekker makkelijk.
=Hoe of dat allemaal afloopt? Je hoort het!=