Nu ja, over onderofficieren dan maar eens. (part one)

 https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=Qjzjhl-QztE


Ik wilde het aanvankelijk hebben over het demasqué van de democratie, namelijk over het feit dat Maedchen Merkel de Sultan van het Turkse rijk naar zijn bek lu.. en een vervolging tegen een satiricus niet wil tegenhouden. Daarbij dus de weg effenend naar een totale overheersing van een niet westers, en dus onbeschaafd, land naar het monddood maken van onze vrijheid van meningsuiting, zoals dat in al die andere totalitaire landen gebruikelijk is. Erdogan verbiedt kranten/tv programma's/bladen, nu ja, alles wat een modern land laat "tikken", zeg maar. Maar, hij wil dus verder gaan en wil dat bij ons, in de landen waar geiten alleen gebruikt worden om vet te mesten en te melken en (vieze) geitenkaas van te maken, ook een dikke vinger in de pap krijgen. 
Turkije, toen nog het 'Ottomaanse Rijk', werd jarenlang de "zieke man van Europa" genoemd en ja, dat is het nog steeds natuurlijk. Ondertussen bestaat half Turkije economisch uit de kinderbijslag van de landen die wel satire hebben op Tv en in de bladen. Maar nee, nee, nee, magoggels blijven magoggels en Erdogan is er het hoofd, The Boss, daar van. 

Maar ik wil nu even verder gaan op het eerdere onderwerp van wat van mijn vorige Blogs, over mijn eerste leven. Nee, niet met je kop gaan schudden nu, je weet dat ik er vaker over schreef. Mijn eerste leven, een heel echt en heel tastbaar bestaan, had ik bij die grijze schoorsteenlijn. Ik was al wat ouder, achttien, net een dag, toen ik in Hilversum, bij het MOKH, ja hoor, gaan we weer, in dienst kwam. MOKH: is Marine Opleidings Kamp Hollandse Rading. Ik zal jullie de verhalen over de tijd besparen dat ik daar was "geïnterneerd", samen met nog een driehonderd aantal zogenaamde 'baroes', hetgeen in het Maleis nieuwelingen betekent. Het had niets en ook weer alles met Billy Joels 'Goodnight Saigon' te maken. (zie bovenstaande link) Mijn generatie was opgegroeid tijdens de Koude Oorlog, we hadden Hongarije en Praag nog in het hoofd, we zagen dagelijks beelden van Vietnam, Vijetnem, zoals Robin Williams dat, heel veel jaren later, uitsprak, we werden dagelijks geconfronteerd met het IJzeren Gordijn, met de Berlijnse Muur, met Vopo's en met films en tv series die over het vrije westen en het onvrije oosten gingen. Kortom. Dus ging ik in dienst. Vrijwillig, als beroeps. Ik had toen twee vrienden, allebei langharig en gekleed in spijkergoed en studerend op linkse opleidingsinstituten. Na mijn beslissing om in dienst te gaan hebben ze me nooit meer aangekeken. Ik hen ook niet meer, daarna, overigens.

Dus ik kwam, na een pittige keuring, in dienst in Hollandse Rading. Een gat in de buurt van Loosdrecht. Een gat zonder busverbinding met het stationnetje van die plaats. Een gat zonder horeca of winkels. Kortom, een gat. (Na de MH17 moord, heeft het kortstondige bekendheid genoten dor het feit dat de slachtoffers daar werden geïdentificeerd) Maar het gat had wel te maken met een dikke duizend al dan niet op te leiden of al bestaande marinemensen. Ik kwam aan in een burgerkloffie, ik wilde dolgraag tot de elite van ons land behoren, zoals de marine mijnheer die bij mij thuis was gekomen mij uitlegde. Zelf heb ik hem niet ontmoet. Dat kwam dan weer zo: ik knipte een advertentie uit in een tv blad. Je kon een gratis boekje krijgen waar veel foto's van marineschepen in stonden. Ik houd veel van schepen, dus vulde ik het hele bonnetje in. Een maand of wat later stond der dus een man, in uniform, aan de voordeur van de familie Graver aan de Burgemeester van Rooijenstraat in Gasselternijveen te bellen. Op een tijdstip dat ik nog in school was. Ik vroeg mijn ma wat voor uniform hij aan had. 'Nou ja, admiraal of korporaal of zo', zei ze, maar dit is een geintje van mij. De man belde nog eens, ik vulde later een toegezonden formulier in en drie maanden later kwam ik, voor het eerst, onder de hoede van de onderofficieren van de marine. Het was maandag, de zeventiende Augustus. Tweeëndertig jaar en veertien dagen later verliet ik de dienst. Als 'opper' onderofficier. Met een enorme plunjezak aan "barang" en een enorme plunjezak aan levenservaring op mijn rug.

Ik kom hierop omdat ik een stukje las van de huidige marine baas. Een luitenant generaal van het Korps, nota bene. Ik heb de man nog als majoor der mariniers gekend. Hij maakte sneller carrière bij de baas dan ik in de Super, zeg maar. Maar, een van zijn uitspraken trof me enorm. Ik ga geen quote geven, naar wat hij zei was ongeveer dit: "De onderofficieren zijn de ruggengraat van de marine."
Dank, LTGEN, maar helaas, dat is heel oud nieuws hoor. De Onderofficieren dragen de krijgsmacht, sterker, ze ZIJN de krijgsmacht. Onderofficieren zijn niet alleen de ruggengraat (grappenmakers onder de 'kleintjes' spreken over de verlenging van de ruggengraat, ha, ha) van Defensie, ze zijn de hemoglobine van de krijgsmacht. Geen hemoglobine, geen bloedcellen, geen onderofficieren, geen krijgsmacht, officieren hebben HET niet, manschappen kunnen HET niet. Wat is dat HET? Dat woord HET staat voor het leven, voor de trots, voor de traditie, voor het voortbestaan van de krijgsmacht. 
Ondanks de bezuinigingen, ondanks het snijden in het budget, ondanks de 'ondankbaarheid' die de politiek naar de militairen toont, ondanks alles gaan de onderofficieren toch door om de aan hen toevertrouwde taken uit te voeren en de aan hen toevertrouwde manschappen te blijven motiveren, dat ondanks alle tegenwerking van de politiek en van de politici. (Vul ook in: van de legerleiding!)
Onderofficieren zijn een trots soort, sterker, ze zijn een trots ras. Nu, zelfs na al de jaren dat ik geen echt deel meer uitmaak van die vereniging, blijf ik ondanks alles, geestelijk nog steeds een onderofficier. Trots op wat ik gedaan heb, trots op wat ik bereikt heb. Trots op wat mijn status was. (Trots erop dat ik nog steeds mensen kan blijven motiveren zoals ik dat in een ander, tweede leven, ook heb kunnen doen.)

=Ik kom der op terug, hoor, wees maar niet bang=

FF snel motte werken op de gratis PC van het heerlijke vakantie park. Dus ja, het kan wat rommelig zijn?)