Over Bak 1, officieren en regenten en zo

Een gedeelte van de GNKCIE. Met arm in mitella, schrijver dezes, toen CDE van die geweldige club. Liggend twee officieren. En face een van de betere artsen die ik ooit mocht meemaken. (Ja, maak het verhaaltje af en kleur de plaatjes.)
Tweede rij, rechts, mijn/onze betreurde vriend en collega Jan.

Het BOE geroep was niet van de lucht, na dat mijn Blogje door kritisch lezende (oud) collegae, maar hopelijk nog steeds vrienden, bekeken was. De kritiek was vooral gericht op mijn opmerking dat er ook goede officieren bestonden. Ik had zelfs boter op mijn hoofd, stelde een gabber die het beter zou moeten weten. Maar dat er goeie officieren bestaan, daar blijf ik bij. Een standpunt waarin ik, in F., een andere oud-collega, een medestander vond. Ik blijf erbij dat ik met zeer goede, aardige en vakbekwame commandanten en andere officieren gediend heb. Maar, niet alleen voor een paar van die officieren heb ik groot respect gehad, maar ook sommige officieren van mijn vakgroep, de geneeskundige dienst, droeg en draag ik op handen. Nee, nee, nee, nee we noemen geen namen, namen noemen we niet, zong Wim Kan ooit. Wie? Wim Kan, jongere lezer/-es, was een vooraanstaand cabaretier van de vorige eeuw, die heel kritisch was tegenover politici. 
Maar een goed verstaander heeft maar een half woord nodig, mij kennende. 
Een bijzondere groep officieren was die van de zogenaamde vakbazen of vakboeren, de 'Officieren van Vakdiensten', zoals ze officieel genoemd werden. Oud collega H., droeg dit aan, waarvan akte. Dat waren marinelui die als matroos drie in dienst waren gekomen en door gewoon goed hun best te doen op klommen naar de rangen van officier. Deze lieden waren dermate ingevoerd in de KM dat beroepsofficieren, soms van veel hogere rang, vaak op hun, al dan niet gevraagde, mening steunden. Ik hoor het BOE geroep al weer opklinken en ja, ik moet nuances aanbrengen, dat begrijp ik. Je moet natuurlijk veel in je mars hebben om een dergelijk VK-schap, zoals het ook wel genoemd werd, te bereiken. Velen van hen  hadden dat. Ik noem alleen ene E. Hij was ooit begonnen als matroos van de wapentechnische dienst, schakelde over naar de nautische dienst en ging uiteindelijk als LTZVK2OC, het equivalent van kapitein bij de Kl of het Korps, de dienst uit. Nu was die E. een 'barrel', zoals dat heet. Ik zie de BOE roependen nu met een vage en weemoedige glimlach naar het scherm staren. Velen van ons hebben E. gekend en kennen zijn reputatie. Tja, hoe zal ik hem omschrijven? Een schelm? Een boef? Een charmante lady-killer? De man van het biljart? De zwemmer van de wacht? Ja, allemaal heel cryptisch, natuurlijk, maar ik laat het erbij. Later, als ik echt een auwe l.. ben schrijf ik het allemaal op, dus hebt geduld, mijne lezers. E. (niet mijn lief, maar de man) was naast al die eigenschappen een vakman, nu ja, een VAKMAN in zijn tak van dienst. En, geheel terecht, bereikte hij de hoogste sporten van zijn carrière ladder.
Voor veel van die VK mensen gold dat eigenlijk niet. Oh ja, misschien waren ze wel vakbekwaam, maar vakmensen? Dat heb ik me vaak afgevraagd bij velen van hen die opeens officier werden. Waarbij ze, dat is de clou, vaak door het korps beroepsofficieren niet voor vol werden aangezien en zich dan ook vaak helemaal niet in hun nopjes voelden, of zich gewaardeerd voelden in hun nieuwe behuizing, de Longroom, zoals de officiersverblijven heten. 
Helaas. Maar ook veel mensen in mijn dienstvak joegen absoluut een carrière na en alleen maar die carrière, ze wilden alleen maar gaan voor die rang, voor die "krullen" of die gallons, in KM speak. Dat deden ze door veel en langdurig zich in likken bij de bovenbazen, vaak in bruine holletjes kruipen bij die bovenbazen en door hun collegae, die vaak wel aan boord van schepen of operationeel bij het korps dienden, zwart te maken of hen zo te manipuleren, dat die goedwillende en vaak wel heel vakbekwame collegae, niet aan de bak, (daar hej het woord weer), kwamen voor een naast hogere rang. Ik herinner me dat, nee, wees gerust, daar ga ik niet aan beginnen, hoor, ik koester geen wrok. Ik ben geen man met een "hamer". Vaak waren die carrière "jagers", niet tot nauwelijks operationeel geweest, maar dachten ze dat ze de "Kastelijn" waren van de "jacht" herberg waar geen rekening gepresenteerd werd. Ofwel, ze dachten dat zij hun wel operationele collegae konden vertellen hoe de wereld in elkaar stak. 
Goed, genoeg cryptisch geweest. Dit voor de ingewijde lezer. Begrijp je hem niet, geen man overboord. Ik zelf ben geen VK geworden. Ik wilde het niet. Nee, nee, geen flauwe of valse bescheidenheid. Ik had net twee en een half jaar de gastvrijheid van het Korps genoten, ik was in die periode heel weinig thuis geweest, door inzetten in allerlei luidruchtige, stoffige en primitieve gebieden en had meerdere wintertrainingen boven de Poolcirkel meegemaakt en zo. Ik zou, als ik toestemde, als VK, drie tientjes/maand meer krijgen maar dan wel een bureau functie aan het einde van de bewoonde wereld, ver boven de boomgrens moeten gaan doen en dat tussen een groep van die VK's, die ik net hierboven beschreven heb. (Ik zou dus ook nooit meer een patiënt zien/behandelen. Iets wat mijn 'levensbloed' was, zeg maar.) Nee, dus, niet mijn dingetje. Ik koos de laatste anderhalf jaar voor dienen in de luwte, lekker terug naar daar waar ik mijn loopbaan begonnen was, in Mokum. Daar heb ik een heerlijk, vaak toch pittig, laatste jaar uitgediend.
 
Dus ja, bak 1, inclusief de vakbazen, konden je maken en breken, door het geven van een slechte beoordeling. Vaak deden ze dat omdat je kritisch was tegenover hen, soms omdat je smoel hen niet aanstond. Vaker echter, omdat ze wisten dat jij slimmer was dan hen, en je dus hun veilige baantjes op kon rollen of hen in een, ook vaak, terecht kwaad daglicht kon stellen. Dat is velen van ons kwaad opgebroken, in de loop van onze carrières. Je kon wel reclameren, maar ja, wie gelooft nu een gepasseerde, zoals dat heette, onderofficier? Maar ook hadden ze, officieren, de macht om mensen, die al vaak genoeg weg van huis waren geweest, te dwingen om nog eens een keer te gaan, ondanks dat diegene een jaar of zo in de luwte moest blijven, om meerdere redenen. Wilde diegene niet, werd er gedreigd met ontslag. 
Ik wilde er nog een cynisch stukje aan vast breien. Maar genoeg is genoeg, over de doden niets dan goeds, zeg maar, voor de goede verstaander.

Nee, dit is geen aanklacht tegen Bak 1, nee, nee, nee. Het is een kijkje achter de schermen. Het is ook het levensbloed en het bestaansrecht, noem het de oprichtingsakte, van een befaamde en (helaas voor velen te) exclusieve vriendenclub, de RenP.

Misschien, heel misschien, beschrijf ik dat alles nog wel eens in de RenP Papers.