Ouwe maten: de RenP

Wie kent dit soort afbeeldingen? De ingewijden zien het meteen: een vorm van een KM "wapenschildje", zoals dat in dat marine jargon heet. Voor de niet ingewijden: het is inderdaad een soort "wapen", zoals je dat vroeger bij de adel zag. Die zo geheten wapenschilden werden door de admiraliteit aan elk officieel KM onderdeel toegekend, zolang die een zelfstandig functionerende eenheid waren, moeizame speak voor: schepen, kazernes, scholen of bataljons zeg maar. Die wapenschilden zagen er over het algemeen zo uit: met twee gekruiste ankers met kroon, een omlijsting van touwwerk met een platte knoop en een afbeelding in het midden die vaak de afstamming of de taak van de eenheid aangaf. Bijvoorbeeld: Hr.Ms. Amsterdam heeft de befaamde drie kruisjes in het midden, Hr.Ms. Jan van Brakel had drie hondenkoppen, wapen van de familie Van Brakel en ga zo maar door. (Het is allemaal na te lezen en op te zoeken, hoor!)

Het bovenstaande wapen bestaat natuurlijk niet echt in de KM historie. Het is een, op een KM wapenschild, gefantaseerde afbeelding bestemd voor de meest fameuze en exclusieve club ter wereld, de RenP. Ik heb het geloof ik vaker over die vereniging gehad. Ze bestaat uit een veertien tal leden en de ballotage is heel scherp. Mocht je informatie daarover willen, dan ben ik bereid die te geven, op het gevaar af dat je daarna gedood zult worden omdat, nee, natuurlijk allemaal flauwekul, maar veertien pax is een haalbaar begrip om een club te vormen. Bovendien kennen die veertien leden elkaar al jaren en jaren, eerst in de tijd bij de marine en later is de draad weer opgepakt. 

De vereniging komt in diverse samenstellingen een drie- tot viertal maal per jaar bij elkaar. Niet meer. Geografisch gezien is dat ook weer een ding. Een van de leden woont in Den Helder, een andere woont in Hassen, wat Drents is voor Assen, een derde woont in Weert. Weert? Ja, dat is een plaatsje in de Peel, tegen het Glimbawizaanse land aan. Der woont en werkt zelfs een van de maten in de UK. Velen wonen ook in de Randstad, dat wel, maar je begrijpt ook dat met veertien agenda's van de leden en de agenda's van hun partners, het dus soms meer dan een veelvoud van 14 afspraken te maken kunnen zijn, want er zijn natuurlijk ook weer kinderen en kleinkinderen en klussen aan huizen van dezelven aan verbonden, als jullie me volgen.

Maar goed, af en toe zijn we soms compleet, maar niet altijd, dus. Aanvankelijk wilde ik een 'groepsfoto' boven het Blog plaatsen, maar ik vond er geen die ons allen portretteerde. Nu ja, dan maar het fraaie wapenschild, ontworpen door de stille vennoot Michel. (Waarvoor dank en Chapeau Bas, zeg maar.) 

Een tweede overweging was om onze gezichten privé te houden. Niet omdat we dingen op onze kerfstok hebben waar de prinsemarij ons voor zou kunnen aanhouden, hoor, maar vaak omdat we nogal vaak serieus hoge golven maakten bij het bestuur van ons vak. Bij de "hoge heren van het dorp", zeg maar. Dat dorp was dan weliswaar een heel klein, maar heel exclusief clubje van elkaar dekkende figuren, die ons dan kwamen vertellen hoe wij, wel operationele collegae, het zouden moeten doen, terwijl zij nog nooit operationeel waren geweest. Dit is weer KM speak. Vertaal het maar zo, dat jij, op de werkvloer, de les wordt gespeld door een m/v in een hoge directie toren die nauwelijks weet wat de werkvloer is. Een beetje duidelijk?

Enfin, afijn. Wij, club van veertien, hebben een behoorlijke frusta overgehouden aan die Helderse club. Doordat die Helderse club duidelijk zag dat wij beter waren, nee, da's fout. We waren niet beter dan hen. Wij waren wel vooral begaan met ons werk en onze patiënten en NIET alleen met onze carrières en dat in tegenstelling tot hen dan! Maar ik schreef er vaker over en nee, ik ben niet boos meer. Integendeel, ik ben happy en tevreden met wat ik heb bereikt en dat geldt ook voor mijn maten, als ik al voor hen mag spreken. 

Maar: "waarover spraken zij die mensen aan de bar?" Nou over vroeguh, over 'onze' wereld, over onze tijd. Over de klootzak... die we tegenkwamen, over de vrienden die we missen, over de schepen waarop we voeren, over de geweldige collegae die er niet meer zijn. Kortom, over dingen waar maten over bilangen. (Maleis voor: kletsen.) In ons, onooglijk bruin cafeetje, de RenP heeft geen pretenties, was afgelopen donderdag avond, onze meeting, een club Yuppen neergestreken. De eigenaresse vond dat natuurlijk helemaal oké. Het zou een Karaoke avond worden, zei ze en dus geld in het laatje brengen. Logisch, toch? De Yuppen, echte, originele grachtengordeldieren, streken tegen half zeven neer. Wij vroegen aan een van hen om een foto nemen van ons, met het toestel van een van ons. Hij deed dat met plezier en met een Yuppen accent. "Goa maen, wat een leuk din hejjen jullie op dashirt? Wasdatno?" We keken wat vreemd: "Wel eens van de Marine gehoord?" 

"Oh wouw, met die boten en zo, toch? Waren jullie wel eens op zee dan?"

Totale verontwaardiging heerste aan onze tafel. Ik suste wat, nam de man apart en legde uit wat de marine was en wie wij waren. "Man luister, wij voeren op allerlei soorten schepen, boven en onder wateren en waren inzetbaar in allerlei stress gebieden en in alle oorlogsgebieden, zoals in Afghanistan, Cambodja, Mali, Korea, Kosovo, tot aan de polen en alle evenaren die je kent." "En Curaçao ook?" "Curaçao, Bonaire, Aruba, we kennen daar blindelings de weg, hoor!" 'Oh, van de vakantie zeker?" "Vakantie? Nee man, we werkten daar, we voeren daar, niks vakantie!"

Hij keek bedrukt, verward, maar maakte graag een foto van ons, die dus niet is afgebeeld, maar hij keek af en toe wat zorgelijk naar ons om. Zulke ouwe mannen, zo maar in herinneringen badend, dat ging toch niet vooruit? Dat was de nieuwe tijd toch niet? 

Later deed ik een plas, hij stond voor me in de rij voor het enige herentoilet. "Wauw", zei hij, 'dertig jaar of zo bij een en dezelfde baas? Man, dat is te gek!" Op mijn vraag wat hij dan deed zei hij: "Wij doen de Marktplaats. Da's een website die.." "Misschien denk je dat ik een dino of een fossiel ben, maar ik ben geen digibeet, hoor. ik weet meer van Marktplaats dan jij van de marine weet, geloof ik." 

"Goh ja, dat geloof ik ook, misschien moet ik eens wat op zoeken op het net over die vereniging!" "Doe dat dan maar", zei ik en stapte voor hem het toilet in. 

Ouderdom heeft zijn voordelen, soms.