Nee, nee, dit keer gaat het niet over het fantastische boek van Timur
Vernes met die zelfde titel, hoor. Een heel vermakelijk boek en een nog
heerlijker film. Die gaan over de 'wederopstanding' van Adolf H., maar
nu dus in de jaren 2000 en gaan over de gelijkenissen met het huidige Duitsland/Europa
van Merkel en het Europa van nu, dat in vergelijking met dat van de Fuehrer zelf. (De e na de u hoef
ik niet meer uit te leggen, toch?)
Nee, dit maal gaat het over
een andere ouwe aartsvijand van mij zelf. Een vijand die ik jaren geleden heb
leren kennen. Een vijand die af en toe langskomt, me heel erg lastig
valt en dan weer vertrekt. Soms komt hij al weer na een week of zo
terug, soms blijft hij maanden weg. Een vijand die mij vreselijk kan
storen en lastig vallen en waartegen ik niets terug kan doen.
Het heeft weer even geduurd, maar, zoals ik al zei, de vijand is nu weer terug. Hij heeft me weer in beslag genomen en wat het rotte is, is dat ik der geen ene moer tegen kan doen. Lang was hij, de vijand, weg. Maar dat gebeurd wel meer, hoor. Soms komt hij weken, hopelijk soms maanden niet langs, dan ben ik hem alweer half vergeten en soms zit er maar een dag of wat tijd tussen zijn bezoeken. Soms blijft hij een dag of drie bij me, soms blijft hij een week of drie hier. Die vijand komt en gaat zoals hem goeddunkt. Hij laat me altijd verslagen achter en ik kan der geen ene moer tegen doen. Niets, niets, niets. Dat frustreert nogal, kan ik je zeggen. Hij komt en gaat naar eigen goeddunken en laat mij, tijdens zijn aanvallen, behoorlijk moe en verward en beroerd achter. Voor mijn omgeving lijk ik, als hij me aanvalt, of zijn aanvallen op me begint, (mijn omgeving merkt er vaak geen ene moer van, overigens, die vijand zoekt alleen mij maar uit) een zombie met een kapotte "remote control". Ik doe alles op afstand, lijk houterig in mijn bewegingen en slinger me door mijn woning of werkomgeving. Soms kan ik de rekening die ik bij de bakker moet betalen, of bij de slager, niet eens berekenen of met gepast geld betalen. Ik roem me overigens zelf altijd op mijn hoofd rekenen, ik ben daar altijd goed in geweest, maar als hij er is, dan kan ik dat schudden en kan mijn vier jarige kleindochter dat beter als ik het kan. (Zoiets heb ik nooit gehad, ik kan rekenen als de beste. Het gekke is dat de vijand geen toegang heeft tot mijn taal- of spelling gebruik.)
Der was inderdaad maar een ding dat ik kon doen en dat heb ik ook gedaan, maar ja dat kostte behoorlijk wat poen. Ik zal beginnen om te vertellen hoe de vijand heet. Het is een Fransman en hij heet Prosper Ménière. Nu ja, nee, natuurlijk heet hij niet zo, maar het syndroom dat hij beschreven heeft, en dat nu mijn vijand is, heet de "ziekte van Ménière!" Daar lijdt ik dus aan. De draai duizeligheid en het oorsuizen, de zogenaamde tinnitus en dan ook nog eens de afname van het horen. Allemaal helemaal klassiek en ik heb het! Gefeliciteerd dus. Je hebt de hoofdprijs gewonnen.
Het overkwam me, voor het eerst, een jaar of drie terug, Ik zat, op mijn gemakkie, lekker thuis, met de lief, op de bank, las een krant/blad/boek en ik moest even naar het toilet. Ik stond dus op en pleurde net zo snel weer terug op die bank. Ik had totaal geen evenwicht meer. Tjee, zouden mijn voeten "slapen"? Nee, dat was het niet. Nee, ik was ook niet ku... muf, ik had een glas wijn gedronken die avond en ik kan wel wat verstouwen, hoor, ex Janmaat zijnde.
Ik leed al overigens, ongemerkt, al tijden aan slechthorendheid, ik had al tijden, ook jaren al, een rare en maffe, maar vooral irritante fluittoon in mijn oren, maar, nee, aan die vijand had ik nooit gedacht. Nee, ik ga niet snel naar een arts, nee ik ben zo een eigenwijze KM ziekenverpleger die het allemaal wel beter wist en weet het dus aan een 'grieppie', zoiets dan. De ochtend daarna was het voorbij en over, niks a la main, zoals men dan zegt. Maar heel langzaam werd het erger en kwamen die duizeligheid perioden terug.
Nu ja, dus uiteindelijk maar naar HA, niet de huisarts, maar zijnde Hans Anders. Dat na indringende gesprekken met de lief en ja, ze had helemaal gelijk, ik hoorde de lieve, maar vooral hoge, stemmetjes van de kleinkinderen nauwelijks meer. (Ik heb hier over behoorlijk geschreven in mijn Blogs: Het nieuwe horen.)
Ik kreeg vreselijk goede gehoor apparaten. ik kreeg een hartstikke goeie service van HA Mijn gehoor is, met behulp van de apparaten, terug, die tinnitus heb ik alleen als ik de hulpapparaten uitdoe, maar die gek van een Ménière blijft altijd terug komen. En ja, momenteel ist er wieder da. Alleen als ik in rust ben, overigens. Zodra ik op de racefiets stap, een hele grote stap nu, met dat koude weer, of als ik bij de bakker ben, gesprekken aanga of ga lezen of in het voertuig rijdt, kortom, als ik actief ben, durft 'ie zich niet te vertonen, de lafaard.
Nu, ik zit even dit zit te tikken, klopt de snoodaard zachtjes aan mijn evenwichtsorgaan. Ik weet dat ik, als ik straks dit ga afsluiten en naar de WC ga, ik de deur goed moet vast pakken. Anders ga ik op mijn plaat.
Dank aan Pascal, zeg maar!
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten