Een 'vergader' functie erbij

Ja, mensen, daar ga je dan met je goede voornemens. Nadat ik de laatste jaren van mijn 'echte' leven even wat had 'uitgeblazen' en nu 'eindelijk' eens echt aan het werk ging, werd ik medewerker van De Keten, die niet zo heet, maar de directie wil dat ik haar zo noem. Namen noemen als werknemer van een toko/bedrijf en dan ook nog eens reclame maken voor die winkel schijnt niet te mogen volgens de reclame code commissie. (Ik legde het al eens uit, zie daar: Een ouwe vriend ... Blog van 1105) Ok, dan interesseert het je niet, even goede vrienden, hoor.
In dat vorige bestaan was ik, naarmate de jaren en de rangen stegen, steeds meer betrokken bij: vergaderingen, of, in jargon: intercollegiaal overleg of, nog fraaier, of erger, interdisciplinair overleg.
Ja, erg hé! In mijn laatste functie, ik was toen chef ziekenboeg van een forse kazerne, deed ik dat allemaal aanvankelijk niet. Ja, ik moest eens per week naar een vergadering van 'Het Commando' maar, toen de Marine alle ziekenboegen leegzoog om hulp in allerlei Autobombekie , Debomgaatzoafia's en Naargeestigstans te gaan bieden, was mijn excuus om niet aan die sombere, mij totaal niet interesserende en met 'mensen-die-totaal-niet-weten-waarom-het-gaat' en met 'zie-mijn-geval-nu' types de rug toe te keren en te zeggen: 'Sorry, ik heb geen personeel, ik moet zelf aan de bak.' Ik vond het heerlijk om weer eens aan de bak te gaan. Ik was nu al jaren 'ziekenpa', zoals een ziekenverpleger bij de Marine genoemd wordt en ik deed weer mijn spreekuur, behandelde patiënten, zocht, samen met de twee laatste der Mohicanen, Wilma en Mario, naar oplossingen voor snelle behandelingen voor mensen die eigenlijk al in het buitenland zaten maar wiens lijf hier nog moest behandeld worden (dit is heel ingewikkeld. Ik geef dat toe. Mail me als je antwoorden wilt: Lucedith@gmail.com ) en ik leefde helemaal op. Maar: toen waren alle oorlogen even op. Toen kwamen allemaal veteranen terug in de ziekenboegen van de Marine. Allemaal mensen die uitgezonden waren geweest en allemaal verhalen en, vooral dat, ervaringen hadden. Ervaringen en vaak ook aanvaringen. Iedereen van die mensen, ik sprak uit ervaring, was zelf ook een 'veteraan', was min of meer beschadigd geweest en sommigen zelfs heel erg. (Het Tv programma: 'Oorlog in mijn hoofd' laat daar stuitende en nare en vreselijke voorbeelden van zien. En dan niet alleen hoe zoiets gaat in dat verre inzetgebied, maar ook hoe er met de mensen die naar dat gebied moeten gaan, of er uit terugkomen, wordt omgegaan. Ik heb een hele goede collega, Hans, die er, bijna, en misschien wel helemaal, onder door ging)
Die mensen kwamen terug, met verhalen, heel veel verhalen, met ervaringen, heel veel ervaringen. Maar, en dat vooral, met know how. Hoe doe je dingen niet en hoe doe je ze wel.
Ik had het idee dat we, we waren nu op redelijke personeel sterkte, die ervaringen en de verhalen maar eens in de groep 'moesten gooien'. Dus, belegde ik vergaderingen. En nee, natuurlijk niet, niet alleen voor die mensen, maar ook voor het personeel dat niet 'de mazzel' had gehad om uitgezonden te worden. De mensen, zoals Mario en Wilma en Reina en Sonja en nog meer veel van die heerlijke types, die een jaar lang het werk van drie personen per stuk moesten doen en dat deden en goed en met een goed humeur, vaak. En voor de jonge artsen, die, vaak net van de uni kwamen en dan al een hele shitload verhalen van doorgewinterde ziekenpa's en - ma's over zich heen kregen. Ik denk hierbij aan Rohan. Ja, die naam is van Tolkien, maar Rohan heet echt Rohan, hoor.) Dat verhelderde wel, heb ik het idee. Het feit dat mijn aflosser er mee door wilde gaan, versterkte me in die mening.

Dus, nee, vergaderen, nee ik was er wel klaar mee, na al die jaren. Ik werd, na mijn pensionering,  in dienst genomen van De Keten en men zag kennelijk iets van leiders potentieel in me. Ja, maf natuurlijk. Tweeëndertig jaar bij de Koninklijke, waarvan 25 jaar onderofficier en dan ook nog eens leiding gegeven hebbende aan een veldhospitaal in oorlogsgebied met 100 pax, wat gewoon personeelsleden betekent. (Even showen, hoor!) Vloot, Mariniers, Vlaamse en Waalse para's, Letse en Duitse militairen. Een Yankenbasis in de buurt die bij ons kwam voor hun medische hulp en een Tsjechische ambulance groep en Slovenen die iets vaag deden en waren, maar mij als hun chef kregen. Nee, ik kan wel een beetje leiding geven en coördineren en nu lieg ik niet.
Schijnbaar had FM1 dat ook wel door. We hebben goed contact. We respecteren elkaar, we zijn op hele goede voet. Nee, nee, geen wederzijdse uitnodigingen voor bezoekjes of BBQ's hoor, zo zijn we geen van beiden, maar we hebben een voortreffelijke werkrelatie. Toen hij dan ook ergens in de vorige week me aanschoot, nee, het was een schampschot, deed niet pijn, goh wat flauw, of ik er iets voor voelde om een functie(tje) er bij te krijgen, luisterde ik dan ook geïnteresseerd. 'Vertel', nodigde ik uit en hij zei dat er nu eens besloten was dat elk filiaal een 'huismeester' zou gaan krijgen, Die huismeester zou dan de roeptitel 'Technisch verantwoordelijke' dragen.
Bij het woord 'Technisch', werd ik nerveus. Techniek en ik staan niet op hetzelfde plan, moet ik zeggen. Ik ben zo'n alfa geest, zo'n type die een hersenhelft heeft die over ontwikkeld is, omdat, volgens de neurologen, er veel te veel boeken en woorden en letters in gepropt zitten. Mijn ander hersenhelft, vraag het me niet of dat nu rechts of links is, is onderontwikkeld. Dat is het gedeelte waarvan de gelukkige bezitters een: boor, klopstuk, pluggen, schroeven en muren zien en dan, in no time, hele muren voorzien van schilderijen en dat soort zaken. Of die: leidingen visualiseren, knelfittingen zien passen, oké, T-stukje hier en verloopnippel en klemmetje om dat uitloopje en klaar zijn we!
Ik kan wat met fietsen doen. Dat heb ik natuurlijk geleerd in de praktijk, maar dan houdt het een beetje op. Ok, ik doe wat dingetjes in huis, ontstop gootstenen en kan zwanenhalzen repareren en toiletpotten van hun plek krijgen omdat kleinzoon het leuk vond plastic speeltjes door te spoelen, maar ja, nee, boren, zagen en hameren? Nee, niet mijn ding. (En ga als wel techneut niet al te hoog van de toren blazen hé? Ik kan wel een rijsttafel met vijftien gerechten maken, hoor. En ook allemaal tegelijk warm!)
Maar toen FM1 me iets later een printje van een Power point presentatie overhandigde en ik dat, zoals hij zei: 'als je toch even gaat roken, lees het dan even door', ook deed, was de kogel al gauw door de kerk.
Ja, het leek me wel wat. Ik hoefde niet hele dagen met zagen en boren door de winkel te lopen, maar moest, zoals ik al zei, huismeester zijn.
=ik ga jullie doorzagen, geloof me=