En nog meer met nog minder (2)

= Over dat soort zaken wil ik het wel hebben, maar eerst over hoe E. en ik (bijna) een oor zijn aangenaaid=
Ik heb, in een niet al te ver verleden, wel eens een narrig Blogje geschreven over de nare bovenbuurvrouw, die haar hele huis volzette met meuk. En niet alleen haar woning, maar ook haar schuurtje, ook wel 'boxen' genoemd die achter de woningen gelegen zijn. Nou ja, dat je je woning volstort met troep, of je je schuurtje als vuilnisbelt gebruikt, dat moet je zelf weten, een mens zijn zin is een mens zijn leven, maar dat je de rest van het trappenhuis en de hal en de overlopen, ook de ruimte van de andere inwoners, gebruikt voor het beginnen van een privé stort, dat ging ons te ver. Niets slechts over de andere bewoners van ons portiek, hoor. Maar dat zijn Indische mannen, ja uit India, die op de zuidas werken bij allerlei IT bedrijven om na een half jaar weer te wisselen van land en dus ook geen NL spreken, of daar moeite voor willen doen en een Chinese acupunctuur arts en zijn echtgenote die ook al helemaal geen NL spreken.
Dus zullen die mensen niet gauw Nederlands-talige brieven gaan schrijven naar Nederlands-talige instituten als woningbouw verenigingen of naar de brandweer of zulke instanties.
(zie mijn Blog van 070213: Over verzamelwoede). Dus heeft de buurvrouw in kwestie, een (nog steeds niet ex) -junk die een dochter van ongeveer 15 in huis heeft, allerlei bezoeken gehad van allerlei hulpinstanties die alleen maar wilden praten en zo, maar niets lukte. De troep bleef zich opstapelen. (Ook de agressieve manier waarop zij met haar dochter omging werd overigens niet opgelost door allerlei instanties, hoewel eerdere NL bewoners van ons trappenhuis soms zelfs de politie belden omdat ze haar dochter gewoonweg mishandelde, in ieder geval verbaal en dat op een hele grove manier.) Nou ja, lees dat verslag/Blog nog maar eens. (Uiteindelijk kwam de vuilnisdienst er aan te pas, die het in vier van die grote vuilbakken opruimde en haar met een bedrag van 300 euri's opzadelde) Ik en E. waren natuurlijk de oorzaak van het kwaad. Het ging ons niet eens over een opgeruimd huis, maar veel meer ver de brandveiligheid en over het mogelijk kunnen voorkomen van rare beesten als kakkerlakken, muizen, ratten en dat soort dingen.  In het kort komt het erop neer dat zij natuurlijk op wraak uit was en (nog) is.
Die kans kreeg ze dus gisteravond. Sinds we hier wonen zijn  er van die in de grond ingegraven afvalbakken. Daar kun je je zooi in kwijt. Maar, we wonen in een winkelstraat en de winkeliers vonden het ook wel oké om hun zooi in de afvalbakken/-containers te gooien. Resultaat: afvalbakken continue verstopt of vol door hun bende, het papier, de afval, het plastic- en karton verpakkingsmateriaal, van de winkels om ons heen. Die winkeliers hebben natuurlijk hun eigen vuilcontainers achte de panden staan. Maar, als die geleegd moeten worden, als ze vol zijn, kost dat geld en de afvalbakken voor de woningen zijn gemeente dingen en kosten natuurlijk alleen de gewone reinigings-rechten, die zij niet betalen omdat ze geen gezin zijn, maar waarvoor wij wel betalen, snap je het nog? In elk geval heeft ieder gezin in onze straat nu, sinds een maand of zo, een pasje waarmee de vuilbak automatisch, na het scannen van het pasje, opengaat en je je zooi kan dumpen. Wij zijn er blij mee.
Afijn, gisteravond laat verschoonde E. nog even de vuilnisbak, zette die zwarte plastic zak op ons matje bij de voordeur op het overloopje, waar niemand er last van heeft en ik wilde haar, de zak, niet E., beetje opletten, lezer, aanvankelijk nog weg gooien, maar man, het regende en het regende.
Vanochtend deed ik even alleen de boodschappen, alleen, E. had nog wat dingen te doen. Ik was die hele vuilniszak van voor de deur vergeten, eerlijk gezegd. Iets later in de morgen, we gingen net de deur uit om naar de kleinkinderen te gaan om op te passen, zoals altijd op de woensdagen, belde er een beambte van de dienst stadstoezicht bij de beneden bel. E. nam het telefoontje aan, ik stond al op de overloop en had de huissleutels en wat tassen al in de hand.  'Jullie hebben een vuilniszak buiten de container geplaatst, mijnheer en mevrouw. Ik heb de zak opengemaakt en vond een bonnetje van de bieb, met Uw naam en telefoonnummer erop. Daarnaast weet ik dat U een of meerdere katten heeft, want ik vond kattenbakkorrels in Uw vuilniszak!' Vluchten kan niet meer, zou niet weten hoe', zongen Jenny Arean en Frans Halsema ooit, maar dat vluchten wilden we ook niet. We gingen er aankomen.
Ik legde de mijnheer, hij stond beneden bij de deur, dat ik, wij, die zak daar niet hadden geplaatst. Dat ik altijd mijn pasje gebruik. Dat ik, als de bak toch vol zit, de vuilniszak even op het balkon parkeer, tot we wel bij de bak etc. Hij was een aangename ambtenaar, ze bestaan echt. Hij had echter een uitleen bon van de bieb, waarop naam en toenaam en zelfs ons telefoonnummer stonden, in zijn hand en ja, het was dus onze vuilniszak. Op mijn vraag om het nu heel even door de vingers te zien, omdat ik, heel vaag, maar wel een goed doortimmerd idee had hoe het echt zat, maar dat ik er even over na moest denken of het wel zo was, reageerde hij positief.
E., die heel duidelijk en zakelijk was, informeerde over de hoogte van de boete. 'Negentig euro, mevrouw', vertelde de dienaar van de gemeente gedienstig en daar werden we, hij ook overigens, alle drie even stil van. 'Wel een hoop poen eigenlijk', zei de man. 'Maar ja, U bent natuurlijk wel fout.' 'Als ik fout ben, dan ben ik dat, maar ik ben dat nu dus niet en niet geweest', zei ik wat cryptisch en, zoals gezegd, een gedachte, een 'complot theorie' vormde zich in mijn hoofd. Ik beloofde dat we zouden bellen, vergat zijn telefoonnummer of zijn mailadres, althans die van zijn dienst, te vragen. We gaven handen en we gingen ons weegs, zo als dat zo fraai heet.
We foeterden nog wat op weg naar de fraaie Renault Scenic, ik knipte op het slotje en 'plok' zei de auto, ontstak haar lampjes en we zetten/legden jassen en tassen in de wagen. Ik reed vandaag. Onderweg naar de andere E. in ons gezin, de jongste dochter, schoot me het verhaal opeens te binnen.
We waren (bijna) een oor aangenaaid voor negentig euro, zo ongeveer tweehonderd oude en harde guldens.
Maar, verdomme, nu wist ik het.
= ja, dat was even geen super verhaal, hoewel dit verhaal nog niet afgelopen is en nog over de super moet gaan, maar dat komt dus wel.=