= Over de katten, de dierenarts en nog meer zaken =
Ok. Toch nog even een snelle anekdote over de super. Ik zie vandaag E. met een fles met zo'n vierkante en draaibare spuitmond met blauwe inhoud, plus een doekje druk bezig om allerlei glazen deurtjes en een Tv scherm te poetsen/stofvrij/antistatisch te maken. Een mooi streven en een goed doel in een huis waarin gerookt wordt. (Ja, ja, wij zijn de enige twee Nederlanders die nog roken, thuis) In elk geval zie ik dat ze dat met die blauwe fles van het merk GLASSEX doet. Geef toe, dat is een wat vreemde naam, maar het is wel goed spul en de gepoetste delen knappen er van op. Maar, meteen krijg ik een "Flash-back" naar een tijd geleden.
S. een jonge, (toen en nu nog) vrouwelijke collega werkt op de zuivelafdeling, die toen nog, net aan de andere kant van de winkel was dan waar ik werkte. Ze komt op me af, met een mijnheer in haar kielzog. Ik sta wat spullen in de DV afdeling te stoppen en ben een beetje met mijn gedachten elders. Mijn ouwe vriend, en toenmalige collega Mo, staat naast me en vertelt een verhaal waar ik mijn gedachten hard bij nodig heb, want het is een moeilijk verhaal over het leven van zijn moeder, die half blind is, suikerziekte heeft en dat soort dingen, en dan ook nog eens in haperend Nederlands verteld.
S., met de mijnheer nog steeds achter haar, stoppen bij ons en we kijken haar vragend aan. 'Glassex?' vraagt ze. 'Goh, schat, dat vind ik denk ik wel leuk. Maar je bent te jong voor me, ik had je pa kunnen zijn, ik ben gelukkig getrouwd en wat is glas sex eigenlijk?', vraag ik. S. kleurt diep, maar dan ook diep rood. Mo barst in schaterlachen uit. Ondanks zijn gebrekkige beheersing van onze taal, begrijpt hij die zin helemaal. De mijnheer achter S. lacht bulderend.
S. wordt, indien mogelijk, nog roder en vlucht. Ik wijs de mijnheer op de voorkeur van zijn seksuele aberratie en, een beetje na lachend, ga ik verder met mijn werk. Later zoek ik S. op en doe mijn excuses aanbieden, maar ze kan er nu zelf ook wel om lachen. Mo heeft nog weken pret om die opmerking.
Dus kwamen E., ik en Tab geregeld terug bij de dierenartsen praktijk. De kat werd dan geprikt, nagekeken en wij kregen een 'prik en slik' schema mee. Vaak was het M. die ons hielp, maar andere dierenartsen waren minstens zo bekwaam en aardig. De assistentes namen ook alle tijd voor ons, gaven ons tips en maakten het dat we ons vertrouwd voelden bij de praktijk. Die was gevestigd in, wat men bij ons noemde, het "ouwe dorp". Een leuk stukje oud A.
De consequentie van het geheel was, dat we het dier natuurlijk nooit meer alleen konden laten, maar dat we haar ook mee moesten nemen op de (korte) vakanties, die we twee maal, een hooguit enkele keer, drie maal per jaar hielden. (Voor de crisis overigens) Dan gingen bagage, kat in mand en racefiets allemaal mee en zo vertrokken we naar ons vakantie adres. Voor de poes was dat steeds een schrikbeeld. Katten houden dus niet van veranderingen en al helemaal niet van reizen. Katten/poezen hebben een vaste woon- en verblijfplaats en, vooral 'binnen' katten hebben totaal geen interesse om zeg maar, het Gelderse landschap, of het coulissen land van Overijssel of de fraaie Limburgse heuvels eens te gaan bekijken. No way.
Maar ja, E. en ik wilden er wel eens uit, natuurlijk, dus moest Tab mee. Want ze moest verzorgd. S. werd dan door een van de andere kinderen bevoorraad, maar dat prikken van de kat wilden we zelf blijven doen. Maar, omdat katten niet van reizen houden en er dus geen tochtjes langer dan een dik uur in de auto meer inzaten, bleven we rond de, zeg maar, honderd kilometer van onze woning op vakantie gaan.Tab gaf dan haar ongenoegen te kennen door 's nachts luidkeels te laten merken dat ze helemaal niet blij was, dat ze boos was of dat ze heimwee had of zo. En dat hele nachten door.
Nu ja, zo sukkelde dat een paar jaar lang door, tot het opeens mis ging. Met Tab ging het opeens helemaal fout, ze begon weer te zuipen en vrat niet meer en, een beetje in paniek, melden we ons bij M. Hij stelde voor om Tab een weekje op te nemen en de bloedwaardes elke dag twee of drie keer te nemen. Wij zouden de dag daarop vertrekken voor een weekje welverdiende rust, ergens in het Gelderse.
M. was, zoals altijd, eerlijk en recht door zee. 'Van het geld dat de testen kosten, en de opname, kunnen jullie gerust nog een weekje weg, hoor', glimlachte hij. Maar ja, we gingen toch en hebben een rustige week gehad. Geen zorgen, geen droef gemiauw en geen gedoe over Insuline.
= Waarin Tabby zelf haar hok open maakt en getuige is van een ramkraak=
Geen opmerkingen:
Een reactie posten