Deze titel is een echt goede omschrijving voor het werk dat begint op de hele vroege maandagmorgen en pas eindigt als je, later op de dag, helemaal stuk zit. De titel komt trouwens van een lied van de Boomtown Rats, waarvan ene (nu) Sir Bob Geldof, die nu trouwens een 'zelf benoemde heilige', (net zoals ene 'Bono' dat van zich zelf vindt maar die dan van een heel andere band is) de oprichter was. Het nummer was overigens oer- en oer slecht, een hele domme en saaie dreun. Het werd in 1979 uitgebracht naar aanleiding van een meisje dat een aantal mensen neerschoot omdat ze niet van maandagen hield. Ze schoot twee kinderen dood en verwonde er meerdere. Maar goed, die Geldof zag er geld in, no pun intended, zoals hij overal geld in ziet, als zijn naam maar genoemd wordt. (Net als Jack van Gelder, die in de voetbalwereld Cheque van Geld wordt genoemd.)
Maar: "zeg me wie van maandagen houdt en ik zeg wat voor mens je bent", zei de filosoof Paco Saul ooit, ergens in de zoveelste eeuw en ja, daar komt geen speld meer tussen natuurlijk. Er zijn mensen die van maandagen houden, daar is namelijk statistisch onderzoek naar gedaan*, het zijn o.h.a. gemeen, (47 %) belasting inspecteurs en (29 %) deurwaarders. De resterende 23% waren mensen die aan dat onderzoek deelnamen maar, die A: niet meer actief waren op de arbeidsmarkt, B: nooit actief waren geweest op de arbeidsmarkt en C: de vraag niet hadden begrepen omdat ze de taal niet spraken.
(Er zat, dat gaf het onderzoekcentrum toe, een fout in de percentages omdat men op een maandagochtend een paar interviewers per ongeluk naar de incheck balie van de Korean Airlines had gestuurd, in plaats van neer de Koninklijke Academie. Maar de afkorting KA was daar debet aan, natuurlijk.)
Zelf ben ik wel een heel groot liefhebber van de maandagen, hoor. Daarmee behoor ik tot die 0,00001 % van die Nederlandse werknemers. Ik vind het heerlijk om op maandagmorgen om tien voor vijf op te staan. Ik ben gewoon gelukkig. Sterker, ik word overvallen door een gevoel van ultiem geluk, zelfs. Heerlijk. Zalig zelfs. Gelukkig, ik mag weer aan het werk. Ik mag weer op de fiets de donkere en koude en vaak regenachtige en sombere nacht in om weer op tijd op het werk aan te komen. In het lange weekend van de vrijdagmiddag tot en met de zondagavond val ik toch wel in een zwart gat, zo zonder mijn werk. De druk en de stress vallen dan opeens, helemaal ongewild, van me af. Ik heb geen race meer tegen de tijd om het vele werk af te krijgen, ik heb dan opeens geen zorgen meer om ook de vracht, die gelukkig weer eens te laat is, af te krijgen. Geen gedoe om de te groot uitgevallen bestellingen, die gedaan zijn, niet weg te kunnen werken.
No stress dus en ja, daar kan ik dus niet tegen. Ik wil die druk, vijf van zeven! Nu kan ik op het gemak mijn kranten lezen, ik kan naar de bieb gaan, ik kan met vrouw en kinderen dingen doen of praten en uitrusten en zelfs een stiekem tukkie doen. Ik kan, als men mij dwingt, zelfs actief naar de Tv kijken of de voetbaluitslagen lezen of dat soort nutteloze dingen! En fietsen. Veel op een van mijn racefietsen door het land crossen, mooie plekken zien, leuke mensen ontmoeten, fraaie vergezichten zien en zo. Maar dat wil je toch niet? Vrije tijd, who needs it?
Gelukkig, het is weer maandag. Nu mag ik, zo gauw ik binnen ben, weer de zooi en de shit van de collegae opruimen die de mannen en vrouwen, op mijn expliciet verzoek, voor mij hebben achtergelaten. Nu mag ik weer het werk doen dat zij de afgelopen dagen verzuimd hebben te doen. Gelukkig mag ik hun 'omissies' opruimen. Ik mag me weer wentelen in de bende van de afgelopen dagen en ja, zo is het goed, zo hoort het, zo gaat het altijd! En zo hoort het te gaan. En dan het aanhoren van het gemopper van de collegae over de zooi die zij aantreffen en, iets later, het commentaar van de boze chauffeur van de vrachtwagen die allemaal rotzooi containers aantreft die hij eigenlijk niet mag meenemen omdat zijn wagen geen vuilniswagen is! Fantastisch, het is nu zondagavond, maar over een paar uurtjes is het maandag morgen. Ik leef nu al helemaal op. En nog een volle week te gaan. Ik wrijf nu al in mijn handen. Hee....
NOOT: Ik ben psychiater Geestmans en ik werk bij het psychische interventie team: 'Niets te mal'. Ik ben door het gezin van de schrijver van dit Blog opgeroepen omdat het niet goed ging met mijnheer. Volgens zijn echtgenote liep haar man de afgelopen zondagavond handenwringend door de woning, uitroepend: 'I like mondays, I love mondays, I want mondays.' Patiënt had overigens geen intoxicaties. We hebben met mijnheer en zijn echtgenote een gesprek gehad. Hij bleek tot de 0,0001 procent van de gemiddelde Nederlandse werknemer te horen die wel van maandagen hield. Na een lang telefonisch gesprek met de leiding van het filiaal van De Keten, waar mijnheer werkt, hebben we besloten om hem enige dagen alleen maar maandag werk aan te bieden. Dat betekent dat mijnheer elke morgen in een zelfde setting komt als hij op de maandagen gewend is. Zo kan mijnheer weer resocialiseren en dus wennen aan andere dagen. Volgens de leiding van het filiaal was het niet zo moeilijk om iedere dag een 'maandag beleving', zoals men dat noemde, te creëren voor de patiënt. Dat zou een 'beetje vanzelf wel gaan, zonder inmenging van ons,' verzekerde men mij. 'Momenteel', vertelde de leidinggevende, 'is het door de druk die de directie van De Keten aan hun winkels oplegt om te bezuinigen op personeel en daardoor een hoop niet afgemaakt werk te creëren, een 'makkie' om elke dag een 'maandag gevoel te scheppen'.
Na evaluatie met patiënt was die zielsgelukkig om, volgens zijn zeggen: 'nog iedere dag in de shit en de zooi te zitten. Iedere dag nog de druk te kunnen voelen. 'Helaas moet ik nog maar slechts 700 dagen tot mijn pensioen', verzuchtte hij daarbij. Dan moet ik hele dagen thuis zitten. Of fietsen of lezen of dingen doen die men 'vrije tijd' noemt en me dus maar amuseren. (Wij leefden met hem mee.)
Patiënt bedankte me hartelijk dat ik hem op elke werkdag van zijn week hele maandagen kon aanbieden. Maar daar zijn we voor, natuurlijk. We vervolgen het onderzoek.
* Statistieken van: 'Het Onderzoekscentrum naar Werk. Kortweg "Onwe", genoemd.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten