Weer een dag zonder weer!

Nu ja, der was weer genoeg vandaag, maar wat voor. Vreselijk weer dan weer. Nee, ik stop met die flauwe woordspelingen, het was erg zat. Ik moet een gedachtesprongetje maken naar het echte onderwerp, kan dat nu even niet, maar klets even door en ja, voila, ik ben er weer!
De gespreksthema's die je hoort op en rond het koffiehoekje in onze "Keten" veranderen natuurlijk dagelijks. Dat "koffiehoekje" dat ik zoeven noemde is niet de plek waar wij, personeel, onze koffie drinken, hoor. (De meesten van ons hebben namelijk geen tijd om koffie te drinken. Dat klinkt overdreven en dat is het, in deze korte periode ook wel een beetje. Het is nu vakantie periode en Ramadan en dat betekent dat de winkel af en toe rampzalig leeg is. Ik heb eens geteld, voor de grap en telde meer personeelsleden dan klanten op een gegeven moment. En nee, slimmerd, dat was niet voor openingstijd, hoor.)

Maar goed, dat koffiehoekje is ergens aan een pad. Er is een koffiezetapparaat, waar ook thee gemaakt kan worden. In van die bekertjes, met van die zakjes creamer en suiker en van die eenmalige theezakjes en zo. Nou ja, het is bekend bij jullie allemaal. In dat hoekje van de winkel, dat eigenlijk aan een doorgaand pad ligt, verzamelen zich rond een uur of negen het bekende groepje mensen, die hier al sinds de verbouwing komen. Ook daarvoor al, natuurlijk, maar toen was de OLVP*, zoals ik het altijd noem, ergens anders gesitueerd en lag minder storend in de weg dan nu. De gebruikelijke club is een aantal oudere mensen M/V. Niet dat ze allemaal de leeftijd, die ik nu al bereikt heb, ook al hebben bereikt, hoor. Ik ben bijna 62 nu (nee, dat geef je me niet, hooguit 61) en heb uitgerekend dat ik nog maar een goede 600 dagen moet werken de aanstaande drie jaar. And counting! Nee, ik heb geen hekel aan mijn werk, of aan werken überhaupt, maar ik werk nu al vierenveertig jaar en dat vind ik wel lang genoeg. Ik ga, hoewel hij het nog niet weet, binnenkort een gesprek aan met FM2, om eens, om te beginnen, een uur of twee minder per week te gaan werken. Maar dat allemaal terzijde. 
In dat koffiehoekje, waar elke dag "the usual suspects" tezamen komen, allemaal aardig volk hoor, daar niet van, wordt urenlang, (echt, de mensen voelen zich er thuis en zitten/staan en hangen vaak een uur of twee op dat plekkie, of komen er twee maal of meer per dag), de situatie in de wereld besproken. Nu ja, in hun wereld dan, de wereld van de mensen die de echte wereld en de maatschappij voorbij (hebben) zien gaan, die de aansluiting naar die (vaak veel te snelle) wereld niet hebben kunnen volgen. De hoogtepunten van hun leven, en nee, geloof me, ik kijk er niet op neer, is de: opeens was buurvrouw De Vries dood, je weet wel, die weduwe van drie hoog, om de hoek. Der man ging vreemd met die rooie van nummer vierenveertig. Wist je dat niet? Nou mens dat was een verhaal! Of: die vent die hier net stond, die legt de sosjale dienst op, hoor! Hij woont gewoon in bij sen moeder, maar doet asof tie een eige woning heb!
Heel even was er natuurlijk die vreselijke ramp, die ons allen geschokt heeft en waardoor heel ons land stil werd en waardoor wij allen, neem ik aan, trots waren op de manier waarop wij de slachtoffers eer bewezen. Ik was, nog, trots op ons volk en ons land. Hoewel een demonstratie met antisemitische tendensen, die ook in die dagen gebeurde, mij daar weer even van terug deed komen.
Maar vandaag was het gespreksonderwerp duidelijk het weer. De winkel was, vanmorgen in ieder geval, behoorlijk leeg. Veel mensen bleven thuis om dan later, mocht het ooit droog worden, te gaan shoppen. Maar niet zo het "clubje". Dat kwam heel trouw op de afgesproken tijd samen. Ze leken wel verzopen katten. Sloegen hun regenschermen uit en zetten die in een hoek van de winkel. Ik had al wel door gehad, mijn buienradar had dat al verteld, dat het slecht zou worden en dat mijn transportkeuze duidelijk het gemotoriseerde en van een dak voorziene voertuig was. Maar dat het zo slecht zou worden, dat had ik ook niet door. Af en toe moest ik even naar buiten, om spullen weg te zetten en ik zag dat het buiten stikdonker was. In de huizen en de woningen rond het pand waar ik werk, branden de lichten volop. Auto's reden stapvoets, met hun lichten aan, over de weg en fietsers, dapperder dan ik, droegen paraplu's tegen de gutsende kletter buien. 
Onze tweede vracht was vroeg. Gelukkig heb ik, gewaarschuwde en vooruit kijkende en gelouterde oud marine man en actief fietser een: "Heb altijd bij", pakketje in de rugzak of in het fietshemd. Daarin zit een regenjack van nylon. Mijn collegae, die ook moesten lossen, hadden iets dergelijks niet. Dus stond ik, in een heuse wolkbreuk, te lossen terwijl de mannen de zaak naar binnen reden! Wie is nu de dumbo, dacht ik, terwijl een stroom lauw water via mijn wervelkolom naaar mijn bilnaad sijpelde!

Terug naar huis reed ik bijna de hele weg stapvoets. Nu ja, mijn stapvoets is nog 90 k/h, hoor. Ik moest nog even langs het gemeentehuis en naar de bakker. Ik was verzopen!
 
*OLVP: Ouwe Lu.... Verzamel Plek.