Eerst even naar het actuele nieuws van de afgelopen dag(en). Omdat de TDF nu begonnen is, gaan we dus, in het Frans, naar het nieuws van "Ajourd d'hui", vrij vertaald.
Het "Verdriet van België", een titel die ik natuurlijk gejat heb van dat prachtboek van Hugo Claus, is nu, in ieder geval na afgelopen zaterdag, totaal.* Want: helaas verloren de "Rode duivels", terecht maar niet verdiend, van een hele zwakke tegenstander, Argentinië, in een pas laat interessant en fel wordende wedstrijd. Ik had ze zo graag meer gegund. Het zijn onze jongere broertjes, eigenlijk en je zou willen dat die jongeren meer zouden bereiken. Waarom is dat dan zo? Nou ja, dat heeft allemaal met familiebanden en stamverbanden te maken. Ik geef een klein voorbeeld. Zuigelingen, baby's, peuters, nu ja, jonge en oudere mensen kijken, ik heb het nu over normale, gewoon doorsnee gezinnen, op naar hun ma's en pa's, maar ook zeker tegen hun oudere broers en zussen en, als die er niet zijn, tegen opa's en oma's of tegen neven en nichten. Dat zijn de gewone rituelen die je ook ziet bij de (apensoort) stammen in het oerwoud, waar de ouderen het voorbeeld geven aan de jonkies.
Dat is allemaal helemaal onderzocht hoor, beschuldig me nou niet van intelligent inzicht opeens. Wij, de Nederlanders, zijn dus de oudere en wijzere broers van de kleinere Belgen, zeg maar. Wij gunnen het onze kleinere, jongere broertjes dus heel erg dat ze succes gaan hebben, natuurlijk. Dat doe je als oudere of broer of zus ook met de andere kinderen of met de andere familieleden.
Dat: "we zijn zelf door", zoals het heet, mag een wonder heten. De wedstrijd van gisteravond, zaterdag de vijfde juli, was een dramatisch verschijnsel. Afbraak voetbal is een eufemistische term voor wat de mannen uit het buurland van Panama ons voorschotelden. Een triest geheel. Hoewel de Oranje jongens (je merkt, ik ben heel langzaam terug aan het komen van het "onze") ook niet al te best speelden, overigens. Ze creëerden kansen, niet veel, maar wel genoeg om te kunnen winnen. Ik moet eerlijk zijn, ik ben, in de tweede verlenging gewoon in slaap gevallen. En nee, niet voor de buis, ik ben gewoon gaan pitten. Lekker, in mijn tampatje. (Mijn bed, voor wie geen Indonesisch kent.) Heel ongezellig, maar mijn lijf was gewoon op. Ik had een hele druk week gehad op het werk, namelijk. Ik heb meerdere functies bekleed gedurende die dagen. Niets groots hoor, maar bijvoorbeeld: terreinknecht, interieurverzorger, loodgieter en tuinman. Dat klinkt ingewikkeld, maar da's het ook, anders zou ik het niet vertellen, toch? .
Een kleine opsomming. Ik was terreinknecht: ik heb het vaker verteld, met mijn "grote jongens" speeltje, de bladblazer, ging ik de buitenboel doen en er lag weer een hoop asociale zooi. Het deel-beroep "interieurverzorger" behelsde dan dat ik de schrobmachine, die niet echt goed werkt overigens, door een gedeelte van de winkel stuur en dat ik dus later de niet bereikbare stukken van dat mesjien handmatig dweil. Omdat er ook nog eens een gootsteen verstopt was, heb ik die, op vraag van FM1, ontstopt en aan de gang gekregen en daarna heb ik het onkruid aan de zijkant van het pand verwijderd. Dat ook op vraag van FM1 inderdaad, maar die kreeg die opdracht dan ook weer van de regiomanager, de RM. Ik heb eerder over hem geschreven, nu ja, over mensen die leiding geven in het algemeen. Hij is, de RM dan, iemand die dat niet kan, leiding geven, dus. Althans niet op de manier waarop ik, in mijn leidinggevende leven, leiding heb gegeven. Deze RM is een man, (het zijn, natuurlijk maar helaas, altijd mannen), die regeert bij de angst. Ik heb hem al eens het "kokmeeuw" syndroom toegeschreven, misschien herinneren jullie het je nog? Korte uitleg: ze komen binnenvliegen, ze doen een hoop aan krijsen en schreeuwen, ze vreten de spullen op en een laten hoop stro.. achter. Maar er komt nooit eens een positief iets uit of van, dus. A nasty piece of work, zou men in Engeland zeggen, over deze man. (Hij heeft er zelfs voor gezorgd dat een geliefde FM1 is overgelopen naar de blauwe mannen! Da's goeie bezig jonge!)
Hij kwam dus afgelopen donderdag weer eens langs voor een van zijn plotselinge bezoeken en vond, opeens, dat er langs de zijkant van het pand nogal wat onkruid groeide. Wat wel helemaal waar was. Wat ik en FM1 natuurlijk ook dagelijks zagen. Maar, omdat je dagelijks dingen ziet, hoeft nog niet te betekenen dat je het ook ziet, begrijp je? (Bovendien: het was een leuk afstekend groen gordijn tegen die saaie en nare bakstenen muur van de zijkant van het pand, hoor.) Dus moest FM in opdracht, ASAP die zooi laten verdwijnen. Toevallig liep ik even met een neus in mijn vinger, of net andersom, rond. Toevallig zag FM dat en vroeg of ik even tijd had.., nee, helemaal zo ging het niet, maar een minuut of wat later zat ik, met een zooi vuilniszakken als gezelschap, ook leuk om mee te praten, onkruid te verwijderen, van een muur die twintig meter lang is, en waar een "tegelpad" van twintig meter lang en twee meter breed aan grensde. Dat tegelpad was natuurlijk door allerlei mossoorten overgroeid.
Erg vinden? Man, natuurlijk niet. In de baas zijn tijd een bruine bek krijgen? Strootje erbij, met de natuur bezig? No way, vond ik het erg. Ik was lekker bezig en zag de tweede vrachtwagen aankomen. Niemand van de collegae wist waar ik uithing. Dus heb ik hen die wagen laten lossen en laden, kwam terug op het moment dat die wegreed en ging uitgebreid mijn handen wassen. "Had me even geroepen!' deed ik onschuldig tegen de boys.
Ondertussen had ik mijn drie volle vuilniszakken met onkruid op een container laten glijden! Morgen weer een dag, hoor!
*maar ook verloren ze nog eens de etappe overwinning in de eerste rit van de TDF, vandaag/gisteren nu al weer, morgen meer daarover!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten