Curieus en ook nog eens triest, deel twee

 Nu ja, over die verdronken mijnheer in dat zwembad van mijn geboorteplaats Gasselternijveen weet ik niet veel meer te vertellen, overigens. Er zit natuurlijk een vreselijk triest of dom verhaal achter. Maar goed. 
De troostfinale was precies dat wat het woord zegt: troost voor de ziel. Troost die we nodig hadden na de, in mijn ogen, onnodige nederlaag tegen het volk van onze koningin, maar we doen alles to please the queen, zo populair is Maxima bij ons. Nee, we hebben eigenlijk niet verloren van Argentinië, dus. We wilden haar een goed gevoel geven, na haar terecht omstreden uitspraak dat "de Nederlander niet bestaat", begrijp je? En, wees eerlijk, we winnen vandaag altijd! Ja, natuurlijk: Argentinië is het land van ONZE koningin en ONZE koning is de zoon van een Duitser! Bovendien is de prins van Oranje ook nog eens van "Duitschen bloed",  zoals we altijd zingen in ons Volkslied. Dus, een cirkelredenatie volgend: Oranje wint het WK!
Ons elftal rolde een enorm slecht Braziliaans elftal op, ze gingen er in met boter en suiker. Dat dat heel veel pijn deed in het organiserende land is duidelijk. H., een hele goede amigo van mij "doet het" met een fraaie vrouw uit dat fraaie land, ik geloof dat hij zelfs getrouwd is met haar, maar dat verhaal vertelde hij me toen ik 1 biertje op had, dus ja, jullie weten, ik ben niet gewend om bier te drinken, dus ik zal het niet helemaal hebben begrepen. In elk geval hij lu.. vloeibaar Braziliaans en stuurt dan wat reacties uit zijn favoriete land door. 

Maar, terug van Callantsoog. Mijn zoon, die met me heen en terug gereden was van en naar het badplaatsje, kondigde dus een enorme file aan op de A9, ter hoogte van Amstelveen. Der had een man op de rijweg, de snelweg dus gelopen en die was aangereden. Wat doet zo een figuur op de weg, denk je dan. Pech gehad, aan de verkeerde kant uit zijn voertuig gestapt? Raar, maar, zoals ik al schreef, je gaat over tot de orde van de dag.  
Ik heb vaker verteld dat we een vaste groep vrachtwagen chauffeurs hebben. Nee? Nou, we hebben een vaste pool chauffeurs die "op onze winkel" rijden, zoals dat heet. Een groep van een man of vier of vijf. We kennen ze natuurlijk allemaal en er is een wederzijdse band. We moeten wel goed samenwerken en ook nauwkeurig zijn. Het, handmatig noem het maar, laden en lossen van een vrachtwagen met soms tot 70 zware en "dikke" containers, die wel eens 250 kilo of meer kunnen wegen, is geen sinecure. Dat kost een hoop ellebogenstoom en je moet daarom heel erg op je qui vive zijn. Ik schreef het vaker, je lost tussen het winkelend publiek door en een mens, of erger, een kind, kan al gauw bekneld zitten of geraakt worden door zo'n zware kar. Tot nu toe gaat het allemaal net goed, trouwens, maar dat is voornamelijk te danken aan het op tijd ingrijpen van ons en de chauffeur. Dat de vrachtwagen ook nog eens half op het fietspad en helemaal op het voetpad staat, helpt ook niet mee tot het geluksgevoel van de passanten. Dus ja, de mannen van de wagen en de mannen van de vloer kennen elkaar en respecteren elkaar. 
Maar, afgelopen vrijdag kwam er opeens een chauffeur langs die, normaal gesproken, altijd op vrijdag vrij is. Ene T. Hij is een jaar of wat jonger dan ik ben, maar ja, wie is dat niet, trouwens. Zelfs mijn kinderen zijn jonger dan ik ben! T. heeft een fraaie boerderij achtige woning in, geloof het of niet, Callantsoog. Toeval, ja. Maar, hij was niet alleen die dag, maar reed met een collega samen. Nou ja, de gebruikelijke witzen, natuurlijk! "T. kan lezen en zijn maatje kan schrijven, of: T. kan naar links sturen en zijn maatje naar rechts", nou ja, dat soort flauwiteiten en zo. T. was wat kort, maar dat is hij wel vaker en we hadden werk zat, natuurlijk.
De tweede vrachtwagen van de dag, lees ook mijn Blog over Efficiency, kwam rond tienen. De man die die vrachtwagen reed, ene M., ik noemde hem al, vertelde ons het juiste verhaal. Het ongeluk op de A9 van de woensdag jl. was een zelfmoordpoging, geslaagd, geweest van een of andere figuur die het al eerder die dag had geprobeerd. Maar de tweede keer was het gelukt. Tegen de vrachtwagen van T. aan! Die had de man op de weg zien springen, had hem helemaal niet meer kunnen ontwijken of ook niet meer kunnen remmen en ja, de daad was gedaan! Hoe het verder verlopen is, ja, daar zullen el allemaal protocollen voor zijn. T. had een dag niet geredden, maar wilde nu wel weer de weg op. Dus kreeg hij, tot steun, een collega erbij. De man uit Callantsoog is een Noord Hollander, een West Fries, zelfs. Nuchter tot op het bot en zal der niet gauw over praten. Ik heb met mezelf afgesproken om hem morgen toch even een hart onder de riem te steken.

Over een paar minuten beginnen twee van mijn favoriete liederen. "Deutschland Uber Alles" en "Don't cry for me, Argentina!" Ik ga toch maar even kijken, denk ik!