Even een korte samenvatting van de voorafgaande stukken.
Er zijn mensen die de draad van het verhaal een beetje zijn kwijtgeraakt. Dat ligt aan mij, voornamelijk, ik schrijf en OH te veel. Na een scheiding huwde ik met E., die ook was gescheiden en twee kinderen uit dat huwelijk had. Hun biologische vader had nooit naar hen omgekeken en zou dat ook nooit doen, laat staan dat hij contact met hen opnam of gebruik ging maken van de genereuze bezoek regeling, die E. aan de rechter had voorgesteld tijdens de scheiding, omdat ze wilde dat hun pa zijn kinderen alsnog zou leren kennen. Niets van dat alles. Hij hoonde E. en rechter weg. De kinderen hebben hem in geen dikke dertig jaar gezien, sterker nog , hij heeft hen nooit geaccepteerd. Nooit een verjaardagskaart of een telefoontje, geen kerstgroet, niets! Ik heb ze als mijn kinderen beschouwd en ook zo opgevoed, dat natuurlijk met hun moeder, mijn E. Dat was niet altijd makkelijk, mensen die kinderen hebben, weten dat, wij hadden GTST, maar vooral GT, maar ze werden volwassenen met vooral positieve zaken. Van E. en van mij, ja, dat moet wel, hun "vader" deed der niks an.
Ik zat even te niksen, nu ja wat te lezen, geloof ik. De Tv stond op een zender die iets vaags gaf, E. deed, half kijkend, dingen met het opvouwen van wasgoed, (vrouwen hebben dat, maar vooral als ze hun ondergoed opvouwen ben ik weer helemaal wakker, maar ja, misschien ben ik een geperverteerde?), toen de telefoon ging. Gek genoeg hebben we nog een gewone telefoon zonder zo een 06 nummer, weet je wel. Nee, geen ding met draden of zo, we zijn modern zat, maar, nu ja, een telefoon op een standaard. Cordless! Ik zat in de buurt van het rinkelende ding, legde boek of blad weg en keek naar het "06" nummer. Zonder naamsvermelding, overigens, maar ook niet zo een vreselijke beller die anoniem wil blijven door "verborgen" te tonen op het schermpje. Het zou een collega kunnen zijn, of een vriend/vriendin/kennis of zo van een van onze gezinsleden. Ik keek haar, mijn gade, aan en die duidde dat ik maar op moest nemen. "Met Lucas". "Ja, hallo, Lucas met mij, met ..., is E. thuis?" "... wie?" "Oh ja. Je kent me misschien niet meert maar ik ben een tante van je kinderen en een vroeger schoonzus van E.!" Oh ja, rinkelde een vage bel. Ik heb haar ooit wel gekend, ze had geloof ik een aardige Joegoslavische man en drie leuke kinderen, we zijn er ooit eens op bezoek geweest wist ik nog, ze woonden toen in de "Kolenkit" buurt in West, voor dat dit een Kasba van Jodenhaat en criminaliteit werd. Zij was de enige van de ex schoonzussen waar E. nog wel eens contact mee had. Een telefoontje, een kerstkaart, verjaardagsgroet, maar dat was ook al weer verwaterd. "Oh ja, oh, oke, eh, ja, wil.." "ja, is ze thuis?" 'Ik geef haar!"
Dat deed ik, E. liep naar een plek waar ze geen Tv of zo hoorde om beter te kunnen praten en ik keek ondertussen even naar buienradar om te zien of ik de volgende ochtend, een maandag, wel op de fiets naar het werk zou kunnen. Het telefoongesprek duurde nogal lang. Een van die kinderen was,
zoals vaak gebeurd op een zondagavond, bij ons op bezoek. Zij, de oudste
dochter, eet dan bij ons, blijft een paar uurtjes hangen, een beetje kletsen, blaadjes lezen en wat
Tv kijken en gaat dan, later in de avond naar huis. Ze keek wat nieuwsgierig op toen ik de telefoon aan haar ma gaf en ik vertelde haar dat het ... was, die tante. 'Waarom belt die dan?' 'Geen idee, lieffie, maar je zult het zo horen.' Nogal iets later kwam E. ook uit haar telefoon hoekje. Een beetje geschrokken, zag ik. Ik keek de vrouw van meer dan dertig jaar trouwe dienst vragend aan: 'Wa's der dat die jou belde?'
Ze ging op de stoelleuning van onze dochter zitten, ze sloeg een arm om haar heen en zei: 'Je eigenlijke vader is dood. Een dag of wat al, trouwens, naar het schijnt, maar hij is pas vanavond gevonden door die en die, een oom van jullie.' Nee, er was geen rouwbeklag bij haar, de dochter, ze heeft hem amper gekend, hij heeft haar nooit willen kennen, maar ja, schrik is er wel.
De zoon was bij
zijn vriendin en de moeder van mijn kinderen belde hem om het bericht
mee te delen. Hij kwam ook niet in de rouw. Goh ja, het einde van een mens die nooit voor hen had bestaan. Hoeveel verdriet moet je in zo'n geval hebben?
De ochtend erop begonnen de telefoongesprekken. Een broer van haar ex belde. Streng vertelde die dat HAAR kinderen de enige erfgenamen waren en dat ze dus voor een goede begrafenis moesten zorgen. En dat de woning ontruimd moest worden en rap een beetje en zo. En een beetje begrafenis was al gauw 6000 euro en nee, hun vader had geen begrafenis polis of verzekering voor zuks. "Maar: mijn kinderen hebben geen geld, nu ja, nauwelijks geld", vertelde E. Het waren al dan niet werkende mensen, begrijp je, maar zonder al te veel reserves. En een bedrag van 6 euro ruggen hadden wij samen ook niet even snel.
Die middag kwam ik thuis uit mijn werk en hoorde het verhaal aan en zei alleen: 'Laten ze een notaris in de arm nemen! Doe dat. Het kost wat, maar wie weet wat het oplevert?'
Een uitspraak die uiteindelijk naar een erfenis zouden lijden! En ja, een (voorlopig) behoorlijke erfenis. Laat ik het zo zeggen: De Keten zou blij zijn met een maand omzet als dat bedrag.
Zo is de link naar De Super weer gemaakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten