Bizar (verder, over twee scheidingen)

Dit bericht is volkomen geanonimiseerd, zoals dat zo fraai heet. Er worden initialen genoemd, omdat het anders geen verhaal zal kunnen worden. Ik heb heel lang geaarzeld om het verhaal te publiceren, maar doe het nu, op het moment van publiceren nog, maar doe het, uiteindelijk, toch maar wel. (Hoewel? Ik twijfel nog steeds) Het geeft iets weer van onze rare en bijzondere, ja, haast bizarre zomer van 2014. Overigens: over de dode in dit verhaal, niets dan goeds, hoewel er weinig dingen zijn geweest die die overledene goed heeft gedaan!  Er zijn overigens slechts een paar mensen onder hen die dit lezen en die de namen van de hoofdrolspelers kennen, maar die zullen die namen en die feiten niet doorvertellen. 

Dus ja, we probeerden het dan maar. We hadden gemerkt dat we bij elkaar pasten en ook nog eens in elkaar pasten, hoewel ik die opmerking niet echt heb gemaakt, natuurlijk, flauw, flauw, flauw. Na een jaartje van passen en meten, nee, niet zo raar denken, kwamen we er achter dat we dan misschien, ondanks ons voorbehoudend zijn, toch maar de grote stap wilden maken. Ik deed, formeel, een aanzoek aan haar pa, om de hand van zijn  dochter. Mijn (helaas veel te vroeg overleden) schoonpapa was een geweldig mens met een heerlijk gevoel voor humor. Nee, ik ging niet op mijn knie of zo, maar ik besprak het geheel op een moment waarop E. het geheel, schoonmama en kids, tactvol de kamer, we waren bij de schoonouders in Den Haag op bezoek, had uitgeloodst. Stel je voor, we waren dertigers, dit waren de jaren '80, waarom zou je het zo doen? Maar: E. en ik wilden het gewoon formeel aanpakken. "Pa", ik ben hem heel zijn/ons leven zo blijven noemen, knikte. 'Ja, jongen, dat is goed. Maar je neemt de rest van haar der dan ook bij, hopelijk!' Dat deed ik met plezier en nog steeds en nee, niet zo vunzig denken. Maar ja, we zijn nog steeds man en vrouw en zo, met alles der op en der an, ok?
Hoe kwam dat dan zo allemaal. Nu ja, in de wilde jaren van ons leven, van onze generatie, ik heb het vermeld, waren er dingen die je toen gemakkelijker deed dan nu, zeg maar. Je ging toen sneller samen wonen dan dat er heden ten dage mensen zijn die een fles wijn kopen. (ik moet er een link naar De Super inleggen, dus hierbij!)
Misschien door de tijdgeest of misschien omdat er nog geen burgerservicenummers waren, of geen belasting hulp voor huurbijstand of zo, in ieder geval, ik ging in die jaren al vrij vlot met mijn (nu ex) samen wonen en dat deed E., de moeder van mijn kinderen ook, met haar toenmalige partner. Het vreemde van die jaren was dat je eigenlijk beter getrouwd kon zijn, belasting technisch gesproken (Ja, leuker kunnen we het niet maken) dus heel veel stelletjes deden dat dan ook maar. Zoals ik en mijn ex, zoals E. en haar ex. Uit mijn huwelijk werd een zoon geboren, die een fantastische man is geworden met een geweldige vrouw, hoewel ze nog "in zonde" leven en twee superbe kleinkinderen, die de oogappels van alle oma's, opa's, nu ja de hele familie zijn. E. kreeg met haar ex twee kinderen, van beide soorten een. 
Na allebei een moeilijk en vervelende relatie, (van, ook toevallig, tien jaar) achter de rug te hebben, besloten E. en ik, zonder enige weet van elkaars bestaan, om te gaan scheiden. Ik weet nog dat er in die jaren heel veel kritiek was over het hoge percentage scheidingen dat heerste. 'Ja, zo getrouwd en zo weer van elkaar af, het is allemaal maar makkelijk en zo, ze werken er niet aan.' Geloof me, strenge critici en ouders en ouderen uit die tijd. Er is heel hard gewerkt, door ons, aan onze toenmalige en separate huwelijken. Maar: als de partner niet wil, of dwars gaat liggen, vreemd blijft gaan of totaal niet wil werken aan een huwelijk, ja, dan gaat het lampie uit. En niet omdat je eens een keer mot had, of omdat de een wel zin en de ander niet had of zo. Nee, ik weet dat mijn E. en ik, allebei hebben gevochten, nu ja, in elk geval, ons uiterste best hebben gedaan. Maar de rechtbank, zo ging dat toen nog, sprak de scheiding uit en de partners stonden vaak op straat. De Hij zonder huis of kinderen maar met een inkomen, de Zij vaak met huis en kinderen maar zonder inkomen.* (Hierover veel later meer. Mijn E. had ongeveer recht gehad op zeg: 25.000 ouwe pietermannen, maar dat is dat bizarre van deze serie verhalen.)
(Er werden bezoek regelingen getroffen. Het verhaal is niet helemaal synchroon in deze. E. was al gescheiden toen ik er nog mee bezig was. Ik kreeg bezoek recht over mijn  zoon en ik woonde toen al met haar samen, maar dat is een gaatje in de tijd.)
E. had met de biologische vader van haar kinderen, J., ook een bezoek regeling afgesproken, via de rechterlijke macht, overigens. Zij wilde, voor de kinderen, dat hun vader, die tijdens hun huwelijk al geen tot helemaal total geen aandacht aan zijn kroost had besteed, een tweewekelijkse omgang. Maar: dat vond hij wel heel veel! En met de zuigeling, die de tweede toen nog was, had hij helemaal geen band.
Zo groeiden die twee dus op. In een gezin dat van hen hield en waar, na een paar jaren nog een jonger zusje geboren werd, maar zonder bezoekregeling van hun eigen biologische pa. Oh ja, hij heeft de oudste, de dochter, wel eens opgehaald voor een bezoek aan zijn ouders, maat dat was geen succes, volgens het kind. Ze werd, ze was toen negen of zo, zo vol mamma haat gepompt, dat ze er helemaal geen zin meer in had. Zo verliep het contact met hun biologische vader. (Ze hebben hem verder NOOIT meer gezien en ik spreek over dertig jaar) E. en ik ontmoetten elkaar, kregen wat en bleven hangen, aan elkaar. Ik stapte, met liefde, in dat gat. Haar kinderen werden mijn kinderen, zonder pardon. Met heel mijn liefde en heel mijn leven en met alle gaven die een mens al dan niet bezit om kinderen op te voeden. Samen met mijn E.. We deden wat we konden en wat we konden deden we. (Wat en lul zin zeg, maar ja, zoals gezegd: komkommertijd en Ajax speelt pas volgende week, dus lees het nog maar een paar keer door!) We kregen samen een dochter, nu een intelligente en mooie en prachtige jonge vrouw die door die drie helemaal geaccepteerd werd en grappig genoeg (nog) als jongste zusje gezien wordt. 
Ik had een bezoek regeling voor mijn zoon, maar naarmate die puberde kwam hij vaak, wel of niet, en/of op eigen houtje, wat langer of korter, of niet of wel. De grap was, dat al die kids elkaar graag mochten en nog steeds mogen en veel met elkaar optrekken. 
In ieder geval, we voedden de kinderen op zoals wij dachten dat het zou moeten en het is een stel geworden om trots op te zijn. (Soms, nu ja, vaak, nou oké, bijna altijd! Behalve toen ze puberden dan)