Helemaal niet blij! Integendeel!

Niet oordelen of veroordelen, nog niet!
Dat is de ondertitel van dit stukje.

Ja, ik ben jarig vandaag. Tweeënzestig geworden vandaag, dus nog slechts drie jaar scheiden me van mijn eeuwige rust, nu ja, mijn verdiende rust, bedoel ik natuurlijk. Bedankt voor jullie goede wensen en ik zal der zeker eentje op vatten. Ik moet nu nog maar 600 dagen werken. Dat is drie jaar min alle vakantie- weekend- en feestdagen en zo, begrijp je? 600 dagen a 6 uur per dag is dus 3600 uur, waar met ingang van nu, vanmiddag om 1200 hr dus, al weer zes uur af is, dus rest nog maar 3594 uur harde en fanatieke inzet.
Nee, dat is natuurlijk een flauwiteit van de eerste orde. Het is zo een stom rekensommetje dat je wel eens uit zit te rekenen als je een saai en lang traject tegen de wind in fietst of zo, of je zit te wachten in de wachtkamer van: fysio*/huisarts*/tandarts*/gemeentehuis*/overige saaie instellingen*. Maar, hoewel ik tot de dag van vandaag, met heel veel plezier naar het werk ging, (nee, ik zeur, niet iedereen gaat elke dag met heel veel plezier naar het werk en zo, ik natuurlijk ook niet), maar ik heb er nooit een echte ple.... hekel aan gehad. Aan werken dan. De ene dag is het wat beter, de andere dag wat minder, nu ja, hoe gaat zulks?) werd dat werkplezier vandaag opeens en helemaal anders.
Gisteravond werd namelijk de grond voor mijn, zich na al die jaren veilig voelende voeten (weer eens) opengereten, gaapte er weer eens een afgrond van vertwijfeling en ongeloof, van narigheid en verdriet, zoals ik die wel eens paar maal vaker in mijn leven ben (en jullie, oudere lezers waarschijnlijk ook wel eens bent) tegengekomen. Het nieuws dat je bedrogen wordt door een partner, het nieuws van de dood van een ouder of familielid, de (ernstige) en nare ziekte van een vriend(in), nu ja, noem maar op, Het leven is lijden, zong Robert Long ooit. 
Maar dit stik vervelende en me beklemmende en me nog steeds niet loslatende en maar beklijvende nieuws, gaat over een man die ik voor de volle honderd procent vertrouwde. Een man met wie ik kon lezen en schrijven, een man die, hoewel hij nooit (als militair) gediend had, wel helemaal door had hoe een (oud) onderofficier van de marine functioneerde. Een man die me alle ruimte gaf om mijn werk, zoals ik dat zag, te doen op de manier waarop ik dat zag. Moet ik uit wijden? Even, misschien en niet om mezelf een veer in een bij ons allen bekende maar vrij onbekende, want donkere lichaamsopening te stoppen. Ik pakte dingen buiten het eigenlijke werk op. Ik ben een heel leven gewend om dingen aan te pakken, dat hebbie nu eenmaal met die marinemafketels. 
Ik wiedde, bij De Keten dan, onkruid, sleepte ouwe fietswrakken op containers zodat die niet meer in het zicht van de winkel stonden te verroesten, blies blad en hield de parkeergarage een 'beetje bij' en ja, schrobde vloeren, met een machine, dweilde vloeren met een mop en daarnaast deed ik ook nog mijn eigenlijke werk.
FM 1 waardeerde dat. Niet financieel, hoor, nee, maar dat was ook niet de bedoeling. Ik deed het graag, ik deed het voor mijn winkel, toch een werkplek waar ik al een jaar of wat, acht of negen of zo ondertussen, in mee draai. Schepen en kazernes zijn jaren lang mijn werkplekken geweest en ja, die zagen er uit of niet. Zagen ze er niet uit dan ging de admiraal te keer tegen de commandant, die dan weer tegen zijn officieren en die op hun beurt tegen hun onderofficieren en ja, uiteindelijk was jij, uiteindelijk de matroos of zo, de pisang om de zooi recht te trekken of de straf te ontvangen.  Nou ja, ik was een gelouterde man ondertussen en ik zorgde, op mijn manier, dat er niemand tegen mij kon gaan 'blazen.' Het "cover your ass" principe, zal mijn maatje en kritisch lezer B. van dit Blog het wel noemen.

Maar, terug naar het onderwerp. Ik had FM al een dikke anderhalve week niet gezien. Ik wist dat hij geen vakantie had. In van die gesprekjes tussen het werk door, die je dan zo hebt, weet je niet, had hij al gezegd dat 'ie ergens in september zou gaan en misschien naar Cuba of zo. Maar, nee, ja, goh, mensen zijn er wel eens meer een aantal dagen tussenuit. Ik vroeg het eens aan FM 2 en die hield zich, voorbeeldig en loyaal op de vlakte, hetgeen hem siert! 'Wat privé problemen en zo', vertelde hij. Kan. Logisch, mensen hebben dat. Ik schonk er verder geen aandacht aan. Tot ik de dag voor deze, 's avonds gebeld werd door colegabber R. 'Hebbie even tijd?' vroeg hij. 
Nu ja, dat had ik natuurlijk wel en ik dacht hij mij, prematuur, wilde feliciteren. Maar nee, dat kwam er niet van. 'Joh, ik heb gehoord dat C onmiddellijke ingang op non actief is gesteld!' vertelde hij, toch wel gelaten en behoorlijk onder de indruk. 'Ok, man, je laatste vakantie week,een april is geweest, kom op nou!', pareerde ik. Hij was "adamant" zeggen de Engelsen dan, onvermurwbaar. (fraai woord, al een tijd niet gelezen.) 'Nee, ik heb het van die en die heeft het van de Regio manager himself. Die is het zelf uit komen leggen in het filiaal!' Ik werd stil, hij sprak verder, ik luisterde met stijgend ongeloof.
Met een absoluut, laat ik het zo zeggen, "naar" gevoel, ik kan eufemistisch zijn als het moet, legde ik op. 
E., lief en kenner van haar man, keek me aan. Ik legde uit en zij straalde ongeloof uit. 'Maar je was altijd zo vol van hem!' 'Ja en nog. Ik wil eerst weten wat er loos is. Maar, man, ik meld me het liefste ziek. Dit is al de zoveelste maal dat het me overkomt. weer word ik teleurgesteld, weer wordt ik besodemieterd door iemand die ik hoog heb, nu ja, had.'
Ik sliep behoorlijk rottig die afgelopen nacht en nam me voor om de eerste de beste afdelingschef die ik zou zien, te vragen naar de strekking van de geruchten!

*doorhalen waar nodig

=hetgeen ik deed=