Tja, zoals ik eerder al schreef heeft De Keten een hele draai gemaakt. Een heel opzienbarende draai, in mijn beleving. Ik schreef het al: waar, een jaar of wat geleden, bij de laatste ombouwrondes, de klant helemaal en in het hele geheel als "numero uno", "number one", "nummer eins", nu ja, als heel belangrijk werd gepresenteerd en dat in mijn, (onze, mag ik wel zeggen), ogen nog is, is dat in het "Nieuwe Keten beleving" niet meer zo. Ik weet de reden daar achter wel, (ik begrijp die natuurlijk niet, hoor): we hebben zo weinig personeel, momenteel, dat de man/vrouw op de werkvloer nauwelijks toekomt aan zijn/haar werk, laat staan dat 'ie zich met allemaal frivoliteiten bezig houdt als zijnde het de klanten op hun gemak te stellen of die zich welkom te laten voelen en mens, wat is dat weer een kromme zin, maar jullie, lieve lezers/lezeressen snappen hem, denk ik?
Even terug nog naar die vorige verbouwing. Die was minder dan twee en een half jaar gelden, ergens in maart 2013. Voor de verbouwing, ik refereerde er al even aan, kregen we een peptalk, zoals dat zo fraai heet, van die mysterieuze gast. Hij was, vaker, stiekem en onopgemerkt, bij ons in het filiaal geweest en kon daar, smakelijk, over vertellen. Hij vertelde over het niet meedenken van het personeel met de klant, het voorbij wapperen en niet meelopen en van: 'Kijkt u daar maar even' en zo en zelfs de toenmalige FM kreeg onder uit de zak. De man sprak er schande van! o werfkt het. We moesten, de kreet van toen: "Open staan", "Er zijn", "Een open oor hebben", kortom: de klant was koning. Daar kwam na een jaartje al aardig de klad in toen mede firmant en oprichter van het KDT, gabber R., een wat langer gesprek had met twee klanten. Een van HHM schaakte hem daarbij en vertelde, nu ja, verklikte, dat R. een gesprek had gehad met klanten. Een gesprek dat over de winkel ging maar ook privé kanten had. Schande natuurlijk, zo mag je niet met je klanten omgaan? Of niet te veel tijd gebruiken, niet al te openstaan voor de klanten. Of zoiets?
Tja, "those were the days my friend, we hope'd they never end", zong Mary Hopkin ooit. Ze zong wel meer en mooiere nummers, maar deze tekst is nogal toepasselijk. Dus ja, die dagen zijn geëindigd en beëindigd. We hebben een ander HHM, die ander ideeën heeft gekweekt. Zo zij het. Zo werkt het. We gaan met de stroom mee, zoals altijd. HHM (nieuwe/vernieuwd/nu nog beter?) heeft zich waarschijnlijk nooit afgevraagd wat dat nieuwe beleid deed, nu ja, doet, met het zittende, oudere, personeel. Dat kunnen ze waarschijnlijk ook niet. Empathie, het meevoelen van en naar andere mensen, of groepen van, is niets voor die jonge, hoog gehakte, in strenge koker rokken lopende en snelle pakken dragende, kaal geschoren schedels en op van die maffe bruine laarsjes lopende figuren. Met empathie maak je geen winsten, dus ook geen bonussen, dus geen tweede vakantiehuizen naast die van andere winners op de markt, natuurlijk, is hun motto! Of zoiets. Ja, dat zal wel. Maar: met empathie, da's, ik leg het even uit voor de "stuudjes" die nu in HHM zitten, met pakken en laarsjes en kokerrokken: empathie is meevoelen met een ander mens, kort gezegd en zo bereik je dus mensen, zo voel je dus mee met mensen! Met empathie luister je naar je klanten en geef je hen een stukje aandacht. Groentepik J., de vorige slager H., huidige man R., de bakkeres, nu ja vrouwelijk woord voor bakker bedoel ik dus, S. en haar collega S., luisterden naar hun klanten. Hoorden hun verhalen aan, konden der vaak niets mee, maar dat hoefde ook niet eigenlijk zo. De klanten, soms ouder, vaak eenzaam, soms van niet autochtone afstamming, soms jong, maar vaak wel verlegen om een praatje, deden hun verhaal, raakten zo hun "sores" een beetje kwijt en kwamen met plezier naar De Keten. "Halfie wit, pakkie suiker, kleine Bloemkool, meer mot ik niet, maar mag ik je wat vragen? Mijn tillevizie is naar de ratsmodee. Ken jij nou een saak die goed is?" Dat soort verhalen hoorde je. Daar had je, nee, maakte je, even tijd voor.
Dat mag ik dus niet meer op ingaan, schijnt. 'Televisies in pad negentien, mijnheer', zoiets moet ik antwoorden.
Nee, dat gaat me niet lukken. Niet echt. Ik wil nog steeds dat, dat streven dat doel, dat in mijn leven altijd centraal heeft gestaan. Contact met de mensen om me heen. Hen helpen. Ik wil, (man, maak je niet meer druk, het is nog maar twee jaar, hoor ik al brullen!) niet laten regeren door een "werkstation" of door technocratische knoppenbonkers! Ik wil werken met en voor mensen!
Tja, mijn tijd zal wel over zijn. Ik ben een Dino, ik ga figureren voor "Jurassic Park" deel vijftien of zo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten