Zo vreselijk wennen! Zo inconsequent!

"Niet elke verandering is een verbetering, hoor, mijnheer, geloof dat maar niet", zei de wat oudere en er behoorlijk vermoeid uitziende mevrouw tegen me. Ze liep met de "vernieuwde" De Keten winkelwagen door de zaak en vroeg waar de koffie en thee waren gebleven. Ja, dat wist ik ook niet helemaal, vertelde ik haar, maar ik ging haar natuurlijk helpen zoeken en ja, we vonden het uiteindelijk wel. Het was niet de eerste mevrouw of mijnheer die ik de weg moest wijzen, overigens vandaag. Ik deed het natuurlijk met plezier, als gids functoneren. Zo kon ik zelf mijn toko ook weer eens opnieuw leren kennen. Dus ja, ik was vaak en veel op stap met klanten, niet alleen van een vorige, maar ook van een jongere generatie, dan de mijne. Beide generaties waren het pad kwijt, namelijk in de vernieuwde winkel. Dat deed ik, schreef ik al, met heel veel plezier, tot ik langs een soort "werkstation" kwam. Dat is een heel nieuw iets, een soort hokje waarin een PC staat die alle antwoorden op alle vragen geeft en waar het (sub) management van De Keten schijnt te werken tijdens de openingstijden van de winkel. Ze doen hun bestellingen daar, stellen vragen aan HHM waarom dingen en systemen niet werken en er te veel besteld wordt en krijgen dan natuurlijk noot een goed antwoord. Op dat werkstation hing een grote poster waarop onder andere stond dat je de klant het pad nummer moest wijzen waar het gezochte product stond. (Logisch, maar logischer was, zie later, dat je met de klant meeliep.) In dat werkstation zat een man die een functie heeft in de winkel die inhoudt dat hij veel zuivelproducten moet vullen, ja, je hebt hem, het is de melkman, maar iemand die zich vaker en  liever bezig houdt met het bonken op knoppen en zo en zich niet al te veel meet zijn werk bezig houdt. Fifo is voor hem geloof ik een onbekend begrip. Omdat hij een "soort" chef functie vervult vroeg ik hem waar "dit-of-dat" product zich verstopte. 'Nou, dat moet de klant zelf opzoeken', vertelde hij me bits. 'Daar zijn we niet meer voor.' Hetgeen een beetje STASI-achtig overkwam: je mag niet meer met de klant meelopen, maar moet hen met een handgebaar wijzen waar het wel staat. Nou ja, voor mensen die Nederlands spreken gaat dat dan nog, maar er komen ook, naast de niet autochtone mensen, ook veel niet Nederlands sprekende toeristen in onze winkel. Je  vat hem?

Eh, waar gaat dit allemaal over? Nu ja, ons filiaal is dus ook verbouwd, deze afgelopen twee weken. Ik moet me nog even bezinnen of ik het het geslaagd vind of niet. Als ik heel eerlijk ben zeg ik: ja! Er is meer ruimte in de winkel gecreëerd, maar er is ook heel veel veranderd. Buiten de indeling, die helemaal anders is, is er voornamelijk veel veranderd in de service. Waar we ooit een broodafdeling hadden waar je aan de mensen van de bakkerij je bestelling kon doen, moet je nu zelf je broodjes of croissantjes in zakken doen, je kunt er je eigen brood snijden en het personeel van de bakkerij heeft totaal geen contact meer met het winkelende publiek. Er is een soort "Chinese muur" zoals de "groentepik", vriend J., het zo fraai noemde, opgetrokken tussen de bakkerij en de winkel. Waar we ooit een "vers" afdeling hadden, is die gesneuveld. Met versafdeling bedoel ik de bedieningsafdeling. Je kon daar een onsje kaas af laten snijden of een pondje nagelkaas kopen, de chef van de afdeling en zijn personeel deden met liefde wat rosbief, Roastbeef, zeg maar, of een paar vers gegrilde kippenbouten voor je in een zak of tas. Op de groenteafdeling was er altijd wel iemand die je kon vertellen hoe je die of die groente moest klaarmaken of hoe je aardappel het beste bewaarde. Er was dus behoorlijk veel interactie tussen personeel en klanten. Maar ja, andere tijden en andere zeden, schijnbaar. 

Ik denk dat het zo is gegaan: "Terug naar de basis", brulde men, HHM in koor, tijdens weer zo een druk "brainstorm" weekend, waarschijnlijk ergens op een bezinningscentrum, "Nieuw Leven", de "Vlasakkers" of "Bezinning is Troef" of zo, ergens op de Veluwe of in het oosten des lands en is denk ik, nu aan het resultaat ziende, een met veel wijn en drank overspoelde brainstorm geweest. Men deed een plas en dronk nog eens een glas.
Maar: Het is er uit! Het ziet er niet uit! De winkel, zoals ik die kende, is geen winkel meer. Geen echte dan! Het is een kruising tussen LIDL en ALDI en De Keten van ooit.
Voor ik me ga verdiepen in de afwijkingen en vervelende zaken, kom ik nog even terug op een Blog van ooit. Voor de vorige verbouwing kregen we een "peptalk." Een zogenaamde "mysterieguest" was opgedoken in onze , ooit, winkel en vertelde wat er allemaal beter kon. Een van die verbeteringen was: "Altijd meelopen met de klant!" "Geef de klant het gevoel dat hij gast is." 
Tja, dat is dus helemaal afgeschaft, blijkbaar. Bijna op straffe des doods, ik overdrijf, natuurlijk. Maar, ik zal het nooit afleren, hoor. Ik vind de klant belangrijker dan de werkwinst van veertig seconden. Maar dat is zo inconsequent! Eerst staat de klant voorop: "open staan voor" heette het toen en nu is het: "pad dertien mijnheer, doei hoor!" Ik kan der niet mee leven!
Gelukkig leest HHM mijn Blogs niet, anders was ik nu al met pre pensioen gestuurd. Verdikkeme, waarom leest HHM mijn Blogs niet?