Vanmiddag, terug kerend vanuit Zaandam, waar we op onze twee heerlijke en lieve kleinkinderen hadden gepast, hadden de lief en ik in de auto, een gesprek. Nou ja, gesprekken hebben we vaker, wat denk je nu, hallo! Maar dit was een gesprek waar we een beetje wel en eigenlijk helemaal niet uitkwamen. Hoe we er op kwamen, weet ik eigenlijk niet zo meer, maar, zoals dat gaat tussen mensen die al meer dan dertig jaar lief en leed en bed delen, ja, zo kwam het, "wie ein Junckfrau zu Kind kommt", zeg maar, zo tussen neus en lippen door.
We waren vandaag dus oppassen. Normaal is de woensdag onze op pas "feestdag", maar het kwamen de ma en pa van de kleinkinderen beter uit, dat het vandaag was, soit!
We reden de N 552 op, A'dam ZO naar Amstelveen en zo door naar Schiphol en Haarlem en ik zuchtte diep. 'Wat voor zucht is dat?', vroeg mijn scherpe echtgenote, altijd bewust van mijn gezucht of eh, nu ja, mijn geluiden, za'k maar zeggen. 'Ach', antwoordde ik, voor haar kan ik toch niets verborgen houden, 'ja, nou ja, morgen moet ik weer, begrijp je?' Ze begreep. 'Naar het werk? Maar je hebt het toch nog wel naar je zin?' Ik haalde mijn schouders op. 'Beetje zo-zo. Ik vertelde het toch al. Maar ik wil er niet over doorgaan, hoor.' Zij zweeg, ik moest Amstelveen nog door rijden, met al die agressieve Amstelveense fietsers, zeg maar en toen waren we thuis en toen waren er opeens de (jongste) zoon (kid) en schoondochter (schoonkid) in het huis en toen was er gepraat en geklets en zo.
Mijn echtgenote was het, in de auto, aarzelend begonnen gesprek, natuurlijk niet vergeten. Nadat de kid en de schoonkid naar hun oppasadres, een ander kid en een ander schoonkid, die op vakantie zijn, waardoor ze dus tijdelijke leegstand in de woning hebben, behalve het feit dat er twee poezen dienen verzorgd te worden, dus daarvoor hulp van die twee elders wonenden hebben aangenomen, in ruil voor een weekje Mokum en dan ook pa en ma/lees schoonpa en -ma, wilden ontzien en zo, (he? wat een zin!) Nu ja, die twee logeerden bij die andere twee, dus. Ze kwamen even wat spullen halen, en .., nou ja laat maar.
Fee/lief/echtgenote nam het gesprek, eens begonnen in de Scenic, weer over en ze begon over haar werkende leven, dat ze, gebruik makende van een aardige regeling, een tijdje terug had kunnen beëindigen. Een regeling waar ik ook veel voor voel en daarover aan mijn pensioenfondsbeheerder een vraag had gesteld. Daar was zelfs over terug gebeld, maar ik werkte die dag. De echtgenote had verteld dat ze me terug kon bellen en zo, maar dat was nog niet geschied. Nu ja, ik kan er breed en lang om heen lu...., maar ik ben der helemaal klaar mee, met het werk. En nee, nu betrap ik mezelf op een leugen.
In een "apologie", een verontschuldiging, tegen over mijn FM, heb ik al eens keer geschreven dat je niet mag liegen in je Blogs en dat zal ik dus niet gaan doen. Als ik zeg dat ik klaar ben met "werk", lieg ik. Het werk, het werken, vind ik nog steeds leuk. Sterker nog, ik vind de fysieke inspanning, halen/sjouwen/trekken aan allerlei karren en zware dingen en karren nog helemaal niet verkeerd. Ik kan het nog en zet menigmaal een jongere medekrijger buitenspel, zegt maart! Nee, fysiek is der niks mis met me, maar in me koppie wordt het wat minder. Nee, geen Alshijisernietmeer, nu ja, hoe heet die ziekte, hoor, nee, niets daarvan, maar, mijn flexibiliteit wordt minder. Niet het lichamelijk deel van mijn lijf, wordt minder, ik daag iedere lezer uit voor een fietstocht van tweehonderd km met me te rijden, nee, lichamelijk sta ik nog mijn man, maar mijn geestelijke veerkracht verdwijnt, langzaam, maar het gebeurd wel en ik ben er ook wel wat bang voor, maar ik ben me er ook van bewust dat ik niet de veroorzaker van dat fenomeen ben. Nu ja, fenomeen? Het is bekend dat "oudere" mensen, vooral mannen in ieder geval, wat "grumpy" worden. Zie de twee oude mannen in de loge van de Muppet Show. De heren "Statler" en "Waldorf", ja, die twee ouwe kerels. Ik weet wel, het is allemaal wat aangedikt, maar, nu de jaren voor mij ook stijgen begrijp ik hen wel een beetje.
Nee, mijn geestelijke veerkracht is al begonnen, bestaat dat woord begonnen, nu ja, het begon al een beetje te verdwijnen toen de BIG wet, later daar meer over, werd geïntroduceerd en zo dus alle "regel neven en regel slijperij" begon. Toen Nederland een land werd vol met regelgeving, vol met "do's and don'ts" en je werkelijk niets meer kon en mocht doen om je geliefde vak uit te oefenen, zonder dat de wet zei dat je daar een papiertje voor nodig had.
In mijn geval gaat het over een vak dat ik dertig jaar met liefde had uitgeoefend en dat ik dus opeens niet meer mocht uitofenen pomndat m,anagers z eiden dat het niet meer mocjht.
Zoal je in de laatste regel leest, heb ik een hoop type fouten laten staan. Zo boos ben ik nog, achteraf. Een manager/minister, een knul van, misschien net dertig, die nog nooit heeft gewerkt, iemand zo van de universiteit komt, pakt mij, mij! mijn vak af. Nu ja, niet alleen het mijne, maar ook dat van mijn echtgenote, zij was ook gek op haar verpleegkundige job, maar een of ander manager maakte het haar ook onmogelijk!
=Over die vermaledijde BIG wet en over management, da's allemaal een tering pot nat=
verder
BeantwoordenVerwijderen