De Keten heeft vast poen te veel. De hele serie filialen gaat namelijk een voor een verbouwd worden. Daarom werk ik nog maar de helft van de tijd, denk ik, om dat te kunnen bekostigen. Er zijn al een paar winkels opgeleverd in de nieuwe stijl en er is, woensdag j.l. een nieuw filiaal geopend, vlak bij onze winkel. Die was eerst in het winkelcentrum "Oostpoort", in Mokum, de stad der steden, gevestigd, maar is dus nu verkast naar een, zeg maar wat landelijkere omgeving in de Meer, tegenover een LIDL, nota bene. Maf, misschien, maar eigenlijk zo maf ook weer niet trouwens. In mijn stad, Amstelveen, is er een Deen, die de overdekte gang van het winkelcentrum deelt met een filiaal van de Duitse prijsvechter en, het schijnt dat ze elkaar niet bijten. Beide winkels zijn altijd druk bezet met publiek. Nu schijnt, hoorde ik van horen zeggen, dat wij, terug naar af, lees eerdere Blogs, ook een beetje een "no-nonsense" winkel gaan worden, waar je alleen maar je boodschappen doet. A-merk en C-merk, twee soorten jam, twee soorten koffie, zeg maar. Veel bulk verkoop en geen gespiegelde of nette winkel meer. Geen Kiala afhaalpunt meer, geen opladen van OV kaarten, niets van dat alles. Nu ja, soit, het zij zo.
Dinsdagavond was ik uitgenodigd om te komen helpen om de winkel uit te ruimen. Tussen 1800-2200 uur. Ik had natuurlijk geen ruk zin om te werken in die tijden, maar FM2, een fijne peer die ook nog eens een Ajax supporter is, deed me een aanbod dat ik niet kon weigeren, "an offer I couldn't refuse", om het in goed Nederlands te zeggen. Ik ga er niet dieper op in, maar ik zit nu dus met een diep bruin gekleurde kanis en dito armen en benen dit verhaal te schrijven, dus, ja ik was de rest van de week vrij. (onbetaald, hoor, dat wel.) Maar: heerlijk fietsweer had de man er ook nog in zijn deal bijgesloten, zo een goede verkoper is die ook nog!
Het is ondertussen mijn derde verbouwing van hetzelfde filiaal. In mijn eerdere bestaan heb ik nog nooit zo lang op een werkplek mijn kunsten vertoond. Bij de KM was het twee jaar, misschien iets langer, dat je ergens werkte, maar dan ging je weer naar een ander schip of kazerne of bataljon. Dus ja, ik kende het klappen van de "verbouwing zweep" wel ongeveer. De hele winkel gaat een week lang dicht, wordt op een bepaalde avond leeggehaald en en op een paar bepaalde dagen weer gevuld en gaat dan weer, met een helemaal nieuwe formule, weer open. Dat moet je aan je klanten doorgeven, natuurlijk. Voorlichting, communicatie, is belangrijk. Dus hingen we, we, da's even voor het gemak, twee weken van te voren, grote posters op, duidelijk genoeg, bij de ingang/uitgang van de toko, waarop stond dat we op "dinsdag 9 juni vanaf 1800 hr" gesloten waren en een week later, "woensdag 1706 om 0800 hr", weer geopend waren. Goed, moeilijk? Niet moeilijk. Nadenken? Niet nadenken. Lezen? Niet lezen! Zoals gezegd was ik aan het werk die bewuste avond. Een heerlijke avond. Er stond wel wat wind, maar die was nauwelijks koud te noemen. Ik had, vanaf 1800 uur, dan, met een aantal jeugdige en mij volkomen onbekende medewerkers m/v, nu ja, jongen/meisje, zo piepjong waren ze nog, bijna allen pubers, als eerste de DV uitgeruimd en in kratten gepakt en op containers geladen. Daarna was ik met Johan, de groenteman en een goede, hoewel mopperige, collega en vriend, de vrachtwagens aan het beladen en stonden we dus aan die in- en uitgang.
Toen viel ons op dat mensen niet kunnen/willen lezen. Nogmaals, de mededeling omtrent de dagen en tijdstippen dat we dicht waren, hingen al twee weken. Ik herhaal het toch maar even, misschien hebben jullie, lieve en gewaardeerde lezers, het ook even over het hoofd gezien.
Dus ja, vanaf zes uur in de avond kwamen er een hoop mensen nog even shoppen bij hun vertrouwde, goedkope, ruim gesorteerde "Keten." Not, nicht, njet, non, nada, nee, dus. Als ik voor iedere keer dat Johan en ik ons riedeltje: 'Sorry-we-zijn-wegens-een-verbouwing- gesloten-en-zijn-volgende-week-weer-open-maar-morgen-gaat-het-andere-filiaal-open" een euro de man hadden gekregen, hadden we samen een Porsche GTL met radiaal ballen kunnen kopen. Zeg maar.
'Ja', hoor ik jullie zeggen, 'maar die mensen spreken of lezen geen Nederlandse taal, die beheersen onze taal niet.' Tja, dat is ook wel een beetje zo. Mag je van die mensen, die vreemde gewaden en doeken over het hoofd dragen en vaak nog maar twintig jaar of meer in ons land verblijven, mag je dan van hen verwachten dat ze onze taal spreken of lezen? Ik bedoel, ze krijgen hulp en steun als het gaat om het invullen van allerlei papieren van de UWV, de sociale dienst, zoals dat vroeger heette, om een uitkering te krijgen, ze worden geholpen met het aanvragen van huur- en zorgsubsidies, het instellen van hun schotel televisies op de netten van het thuisland en ze hebben aparte loketten met mensen die hun taal spreken als het gaat om het verkrijgen van allerlei andere en vaak gratis zaken. Gelukkig spreken wij, mag je nog autochtonen zeggen, onze taal wel en mogen wij dus flink wat langer wachten bij allerlei loketten van de ambtenarij. Nee, nee, nee. Niet denigrerend bedoeld, helemaal niet. Cynisch, ja, sarcastisch, ook. Maar het is gewoon wel zo.
Maar, geloof het of niet, het waren voornamelijk twintigers en dertigers, de bakfiets ouders generatie, zeg maar, die stom verbaasd waren over de sluiting. Met grote klo.. ogen keken ze om zich heen. "Verbouwen? Dicht?" 'Ja, het stond groot aangeplakt, mijnheer/mevrouw', repliceerden wij dan. Die generatie is natuurlijk helemaal druk bezig met allemaal sociale netwerken. De hele dag zo een ding aan je oor of voor je ponem, ja, dan mis je wel eens een rood stoplicht of een mededeling van een winkel. Winkels zijn voor die mensen natuurlijk niet interessant, hun "digitale" leven gaat natuurlijk voor. Tja, daar sta je dan. Geen boodschappen bij de Keten. In het begin van de avond wezen Johan en ik ze nog wel eens door naar de Blauwen, maar dat deden we maar niet meer, later.
Toen kwam er die mijnheer. Een donkere mijnheer, nu ja, ik ben toch lekker politiek incorrect aan de slag dus ik zeg gewoon dat het een mijnheer was uit de voormalige overzeese gebiedsdelen. Hij kwam rond negen uur en wilde de winkel in. Johan en ik waren even tussen twee vrachtwagens in, stonden even te puffen, ik te roken, als je me volgt en ik zei de mijnheer dat we dicht waren want: zie het riedeltje boven. De man wist het beter. Met een heerlijke Antilliaanse tongval bracht hij zijn Pod/Pad, hoe heet die zooi nu eigenlijk, tevoorschijn en gaf ons te kennen dat de winkel tot 2200 uur open was, daar stond alles op, namelijk. 'Ja, maar', zeiden we en draaiden ons riedeltje, zie weer boven, weer af. Dat pikte hij dus niet en wilde de manager spreken. Ik zag de nieuwe Regiomanager, ik had hem nog nooit ontmoet, maar Johan had hem als zodanig aangeduid, en vertelde de ontevreden mijnheer dat hij daar, bij die mijnheer, zijn beklag moest doen. De nieuwe regiomanager is overigens een typisch voorbeeld vaan een HHM'er. (HHM, zie eerdere Blogs.) Hij heeft ook een kale kneiter, loopt in een pak met das en draagt ook half hoge laarsjes, in de kleur: bruin. Hij was dus helemaal in HHM uniform gekleed. De donkere mijnheer ging later weg. Ik vroeg hem, en passant, of hij tevreden was met het antwoord. Ik kreeg de vinger: "he shot me a birdie".
De regio manager keek behoorlijk vals naar Johan en mij en verdween ergens tussen de ondertussen lege coulissen. Ik zag hem niet meer, die rest van de avond.
(Hij is de man trouwens die, ergens in maart, met mij wilde praten over mijn ziekte verzuim. Ik had vier dagen verzuim in twee jaar, ik vond dat niet al te veel en zie dat ook. Oh nee, zei de man toen, nee ik vergis me, het gaat over uw pensioen regeling. Ik neem heel binnenkort contact met u op en dan gaan we daar over praten. Heel binnenkort? Hoeveel maanden is heel binnenkort?)
=later meer: nieuwe uitstraling, een heerlijk en hartelijk afscheid van een collega en, geloof ik, over nieuwe kleding. Stay tuned=
Geen opmerkingen:
Een reactie posten